Franse kinderen gooien niet met eten

Dat zeg ik niet, dat zegt Pamela Druckerman, de schrijfster van - u raadt het al - "Franse kinderen gooien niet met eten". Een heerlijk amusant boek. Leest als een romannetje, bijna genre chicklit, maar met veel humor en onopvallend doorspekt met wetenschappelijke studies en testresultaten. Druckerman is een Amerikaanse die met haar Britse man en kinderen in Parijs woont, waar het haar opviel dat kleine Parijzenaars zich uitzonderlijk goed weten te gedragen op restaurant. En aan tafel in het algemeen. En eigenlijk helemaal in het algemeen. Ze gaat op onderzoek uit en komt heel wat te weten over de Parijse visie op het ouderschap, en op kinderen en het opvoeden ervan. Het resultaat is alvast een zeer vermakelijk boek en, voor zover wij dat kunnen inschatten, een hoop nuttige adviezen. Over doorslapen, netjes eten, beleefdheid ... Het komt er op aan je kind vooral geduld bij te brengen. En het vermogen zichzelf te vermaken. Dat vermogen komt van pas als het kind wakker in bed ligt, en ook tijdens het eten uit de titel. Een kind dat zich niet verveelt, gedraagt zich op restaurant tijdens het wachten op het eten, en tussen de gangen door (inderdaad, u leest het goed: gangen. met kinderen. op restaurant).

Vermakelijk, amusant en het leest vlot. Maar is het ook echt nuttig? Dat weet ik niet hè. Ik denk van wel, maar ik kan de proef op de som nog niet nemen natuurlijk. Voorlopig gedraagt ons kind zich als eentje dat perfect opgevoed is, maar dat zou de leeftijd kunnen zijn. We gaan het wel proberen denk ik, die adviezen uit dat boek. Ik weet dat u nu vindt dat ik die adviezen hier even zou mogen opsommen, maar je moet gewoon het boek lezen. Op een paar avondjes lees je het zo uit, vermoedelijk met veel plezier. Je haalt er ook uit wat je zelf belangrijk of interessant vindt. Zo willen Parisiennes bijvoorbeeld blijkbaar doorgaans geen of maar heel even borstvoeding geven om zo snel mogelijk hun "eigen leven" weer te kunnen terugkrijgen, daar kan ik me minder in vinden. Maar op andere vlakken slaan ze dan weer de nagel op de kop. Meneer is ook al enthousiast om het in de praktijk te brengen. Vraagt u het binnen een paar jaar nog eens, of het ons lukt. Of we zullen eens samen gaan eten, met onze voorbeeldige dochter erbij.