Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

Posts uit juni, 2017 tonen

Bar Piket

Deze zomer geen Zichtbar op de Diesterse Citadel, maar er is een waardig alternatief. Bar Piket is bijna nog veel cooler! Een stukje Berlijn in 't Hageland, of iets op dat gedacht. foto Serge Stuckens Gisteren ging het open en je zou denken dat er hier nood is aan een tof café. Superveel volk maar er is megaveel plaats dus dat was allemaal geen probleem. Zowel buiten als binnen plaats om te zitten. foto Serge Stuckens Elke donderdag vanaf 15u30 en zondag vanaf 14u. De doelgroep is blijkbaar "jongeren tussen 12 en 30", en hoewel er niemand van ons gezin in dat vakje past, gaan we toch zeker nog eens terug. zeker ook eens doen. Alle foto's behalve de onderste vond ik op de facebookpagina van Bar Piket. Wie zijn foto herkent mag het laten weten, dan zet ik je naam erbij. Of dan haal ik de foto weg, als je dat liever hebt. 

Uit met de mini's: het blotevoetenpad

Zaterdag was ooit zo ongeveer mijn favoriete dag. Onlangs ben ik erachter gekomen dat dat al een hele tijd niet meer zo is. Dat mijn kinderen zaterdag geen reden vinden om uit te slapen, dat vergeef ik hen nog wel. Maar het lijkt er zo'n beetje op dat mijn dochters het een beetje moeilijk hebben met het vrije van zo'n vrije dag. Op weekdagen verloopt de ochtendspits hier tegenwoordig doorgaans enigszins vredig (let op mijn voorzichtige woordkeuze). Het is ook doelgericht: rond tien na acht willen we de deur uit. Voor die tijd moeten we ontbijten, wassen, aankleden, haren kamen en tanden poetsen. Dat gaat niet zonder de spreekwoordelijke slag of stoot, maar het lukt ons meestal wel. Op zaterdag placht ik te denken: ze moeten al zo veel. Vandaag mag het wat rustiger. Lekker lang ontbijten, lummelen in pyjama, kleuren, kliederen, spelen, rommel maken... en als iedereen (lees: ook de uitslapende ouder) wakker is, kunnen we eventueel een buitenhuizige activiteit doen. Klinkt goe

Papa & more

Volgende week mogen wij naar een feest ter ere van een tienjarig huwelijk. Niet dat van ons, maar toch een klein beetje ook onze jubilee omdat toen, op dat feest tien jaar geleden, de vonk oversloeg. Tussen de dj en het meisje dat niet kon stoppen met dansen. Het heeft nog heel wat voeten in de aarde gehad voor er daadwerkelijk ook sprake was van een relatie, maar een dik half jaar later was het toch zover. Nog geen minuut spijt van gehad. We deden intussen heel wat dingen samen die ik iedereen wel kan aanraden. Een paar jaar in Brussel wonen bijvoorbeeld. Op café zitten tot de zon weer opkomt. Roadtrippen langs de Autoroute du Soleil. Op de eerste rij gaan staan voor Sharon Jones. Tangolessen volgen. Kinderen maken. Die kinderen zo natuurlijk mogelijk laten geboren worden. Ze proberen op te voeden tot fijne mensen. Een ode dus aan mijn rots, mijn steun en toeverlaat, de liefde van mijn leven, de vader van mijn kinderen, de enige met wie ik dat allemaal zou zien z

uit met de mini's: kinderboerderij "Juffertje in 't Groen"

Als de school een facultatieve vrije dag viert op woensdag, dan betekent dat dat er vanaf 6u30 twee kinderen onafgebroken de oren van mijn hoofd snateren. Zelfs als ze braaf zijn en ik goedgezind, is dat nog een beproeving. Dan is een uithuizige activiteit in gezelschap wel welkom. Niet zo ver hier vandaan is er Juffertje in 't Groen , een toffe kinderboerderij met vooral een geweldige speeltuin. Erg ruw en intuïtief, wij houden daarvan. Denk: een enorme berg vuile aarde met klimtouwen en glijbaantjes, een grote zandbak, tientallen speelgoedtractors en fietsjes en wat verderop in het bos een boomhut, een indianenkamp en een klein parcours met balkjes om overheen te balanceren. een konijn dat eieren legt Er zijn uiteraard ook dieren, maar daar lijken die kinderen van ons nog het minst in geïnteresseerd. Het allerleukst is de hooischuur. Geniaal in zijn eenvoud. Een berg hooi in een schuur. En een paar harken, wat klompen, enkele kruiwagens. Binnen, dus ook pret ver

Mademoiselle herleest een boek: Temperamentvolle Kinderen van Eva Bronsveld

Ik las de afgelopen jaren twee boeken die mijn leven veranderd hebben, in de goede zin. Eén ervan herlees ik zowat dagelijks . Het andere bewierookte ik hier al eens , maar er is nu een nieuwe uitgave van de "bijbel" van Eva Bronsveld, en ja, mijn kind is ook nog altijd behoorlijk temperamentvol. Op de nieuwe uitgave staat een stoere jongen met een mountainbike, niet meer de kleuter die griezelig hard op de mijne lijkt :-) Ik heb daar al zo veel aan gehad, aan dat boek. En ik heb dat ook al aan zo veel mensen aangeraden. Elk kind heeft een temperament, bij sommigen is het wat uitgesprokener. Maar ongeacht of jouw kind van de pittige soort is: de visie die Eva Bronsveld op opvoeding heeft, vind ik prachtig. Je gaat uit van het kind. Met respect, met empathie. Als je zo'n boek leest, onthoud je natuurlijk nooit alles. Net daarom is het er eentje om van tijd tot stond eens te herlezen. Wat ik sinds de eerste keer dat ik het las al (met wisselend succes) probeer