Mademoiselle Fresita

Misschien hoeft u mijn gezaag over die kodak niet zozeer te horen, maar ik moet toch verantwoorden waarom de kwaliteit van mijn foto's zo lamentabel is... intussen heb ik een deel van een antwoord van iBood gekregen, de site waar ik mijn toestel (een Panasonic Lumix, voor wie het wil weten) bestelde: blijkbaar heeft TNT het pakje wel degelijk afgeleverd. Alleen niet aan mij. Wellicht een vriendelijke buur, die zo aardig was het door mij betaalde cadeautje in ontvangst te nemen, en dan nog onder mijn naam te tekenen voor ontvangst ook. Wat iBood hieraan nu gaat doen, dat weet ik niet. Ik wil vooral mijn centen terug zodat ik een ander een fototoestel kan kopen. En eigenlijk mag dat ook iets meer zijn, ik wacht verdorie al meer dan een maand! Ik keek er echt zo naar uit; mooie fotootjes voor op de blog, misschien toch eens beginnen denken aan een webshop... maar daar heb je wel goeie foto's voor nodig. Daarnaast zijn er nog andere mensen die hun beloftes niet nakomen (een huis ve...

Het kodakske op mijne telefoon heeft ne zelfontspanner. Dat dan weer wel. Vind ik best grappig. Bij gebrek aan beter komt een mens al eens tot interessante ontdekkingen. (inderdaad, nog steeds in de clinch met iBood . In hemelsnaam, hoe lang kan het duren om erachter te komen dat ik GEEN ontvangstbewijs heb getekend??? Soît, voor het einde van de week werd mij een antwoord beloofd. 't zal me benieuwen.) Maar die zelfontspanner dus. Prachtig woord trouwens. Ik stel me er altijd vanalles bij voor, dingen die niet meteen iets met fotografie te maken hebben. Maar 't is dus wel een handig ding, bijvoorbeeld om jezelf te fotograferen. Nooit gedacht dat ik dat zou willen doen, maar een rokje toont toch altijd schoner als iemand het draagt. Hoewel, in dit geval... Inderdeed. De kwaliteit van de foto's blijft bedroevend en bovendien vind ik de manier niet meer om deze foto te roteren. Ach. Kopkes scheef houden dan maar. Dan ziet u een best wel tof rokje. Ik heb blijkbaar zelfs ee...

U heeft het intussen allemaal gehoord, in Japan is er iets vreselijks aan de hand. En voor de Fresita's werd dat vreselijke heel tastbaar via een dierbaar familielid: de zus van meneer Fresita trouwde een jaar geleden met een jongen uit Japan. Ze wonen gelukkig lekker dicht bij ons, maar het straffe is dat die jongen uit Japan tot gisteren bij zijn ouders op bezoek was... in Tokio. In Tokio valt alles gelukkig wel mee, toch in vergelijking met vele andere stukken van het land. Maar dat neemt niet weg dat zijn verblijf daar de nodige stress teweegbracht aan deze kant van de wereld. U begrijpt de vreugde om zijn vervroegde terugkeer, er werd vanavond dan ook bescheiden gevierd met lekker eten in La Cigogne . (ik weet het, zoveel goede restaurants in de buurt, maar zo lekker eten, zo dichtbij voor zo weinig geld... dat zijn toch wel enkele steekhoudende argumenten om steeds weer daar te gaan - en om zelfs steeds weer voor de solettes meunières te kiezen). Voordat de aarde begon te bev...

Zondagmiddag, vier uur. Geweldig gezellige brunch achter de rug, bezoek de deur uit, living opgeruimd, vaat in de machine... zo moet het. Er zijn van die mensen met wie het moeilijk afspreken is, bijvoorbeeld omwille van rare werkuren. Maar als de mensen leuk genoeg zijn, dan blijf je hardnekkig kalenders naast elkaar leggen en uiteindelijk heb je dan toch beet. Voor het bezoek van vandaag heb ik de troeven van onze woonplaats uitgespeeld: een stel cultuurminnende ouders en hun tienjarige dochter krijg je wel naar Brussel gelokt met een mooie voorstelling bij Bronks . Maar cultuur zit wel helemaal in het topje van de piramide van Maslow  en aangezien eten daar de basis van vormt, hebben we eerst wel voor lekkere brunch gezorgd (met de behoefte aan sociaal contact daar middenin, hebben wij die mensen - en daarmee meteen ook onszelf - behoorlijk gesoigneerd vandaag). Maar het eten dus: de onvolprezen salade Niçoise van Nigella Lawson (ik ben geen kenner want ik heb er nog nooit and...

Heerlijk toch, zo'n hecht groepje madammen die om de zoveel weken eens afspreken, meestal om te eten, soms om alleen te drinken, of te dansen, of te wandelen, soms met kinderen, soms met mannen, soms met mannen én kinderen maar toch ook vaak genoeg alleen de madammen... en altijd om te babbelen. Heel veel babbelen. Meestal met meer dan één tegelijk. Heel vaak een beetje te luid. Steevast met een lach, per uitzondering ook eens met een traan. De Fienen noem ik ze. Maar dat is niet officieel gemaakt, ik denk dat ik de enige ben die ons zo noemt. Ten huize Fresita was er namelijk behoefte aan een onderscheid. Want vreemd genoeg zijn wij ook heel close met nog zo'n soortgelijk collectief. En die heten de Miekes. Wel officieel, zo noemen ze zichzelf en elkaar ook. Ik ben geen Mieke, eigenlijk is Meneer Fresita veeleer een Mieke. Hoewel niet echt, ik veronderstel omwege van zijn mannelijkheid. Maar met de Miekes gaan wij al eens op congé. En op café. En ik ken de Miekes nu bijna zo l...

Inderdaad, Mademoiselle is nog altijd slechtgezind op iBood . Mijn 155 euro staat al een paar weken op hun rekening, terwijl ik nog altijd slechte foto's met mijn gsm trek: 't Is ook nooit goed hè, nu is er te veel licht... Maar intussen ziet u wel mooi mijn pas ingerichte nieuwe naaihoek. Vorige week ruilden een zetel in de living (waar nooit iemand in zat en die alleen gebruikt werd om jassen, handtassen en tijdschriften in te gooien) en een tafel in de naai-annex-logeerkamer van plaats. Dat gebeurde met het zicht op de lichtjes tegengevallen thuisverkoop, zodat de juwelenmevrouwtjes plaats hadden om hun waar uit te stallen. Het resultaat beviel ons wel en we besloten het zo te houden. Naaien deed ik namelijk nooit in de naaikamer maar in de living aan tafel. Nu dus in de living aan de naaitafel, mooi zo. Jammer dat de foto zo wazig is, anders zou u kunnen zien dat ik vandaag labeltjes stempelde voor de schuifjes van de fichebakjes. Meneer Fresita tikte ze ooit op de kop, ...

't Was volgens mij de eerste echte lentedag van het jaar, er was cava, zoet en hartig lekkers, en eigenlijk is een avond met twee van mijn beste vriendinnen, hun wederhelften en een paar andere leuke mensen sowieso een voltreffer. Jammer dus dat u niet massaal kwam opdagen. Ik hoor nogal vaak dat Zichem toch zo ver is, "anders kwamen we zeker naar La Dorlotterie". Brussel dus, dacht ik: dat is technisch gezien kort bij iedereen, zeker voor wie in één van de omliggende steden werkt. Maar ik denk aan hoe ik zelf een paar jaar geleden was en ja, ik weet het: Brussel is ook een beetje griezelig. Druk verkeer, parkeerproblemen, vandalisme... Ik snap het dus allemaal wel maar ik had toch graag iets meer van u gezien, op onze echt wel gezellige homesale. Veel dank aan de enkelingen die toch langskwamen. Nog veel meer dank aan Billy Rose en Amelie . En aan meneer Fresita. Die iedereen van lekker eten voorzag en woensdag een paar uur vrij nam om de parlofoonreparateur te ontvange...