Mademoiselle Fresita

Voor de enkele mensen die mij niet persoonlijk kennen maar wel mijn blog lezen: de blogstilte van de afgelopen weken was volledig gerechtvaardigd - zoals u vast al vermoedde is intussen onze dochter Jackie geboren. Een wolk van een baby, een supervlotte bevalling en een heerlijke kraamtijd. Meneer is  al terug aan het werk dus wat dat betreft gaat het leven weer zijn gewone gangetje - hoewel natuurlijk àlles veranderd is. En gelukkig moet ik nog bijlange niet weer aan het werk - dus genieten wij hier met z'n tweetjes van boeken lezen, dvd'tjes kijken, dutjes doen, wandelingetjes en bezoekjes. En massa's wasmachines draaien (wasbare luiers, vandaar). Oma's staan gelukkig te springen met hun drang om te helpen - zo is er hier nu eentje aan het dweilen - en meneer houdt na het werk zijn rol van kok en babyverschoner goed vol. We worden hier geweldig in de watten gelegd. Hier is ze dan. 1 dag oud. Dat is intussen al meer dan twee weken geleden. De grootste emotionalite

Tja, zo ver terugblikken, dat is zo gemakkelijk niet hè. 't Waren alleszins de weken van de laatste werkdagen - die voor een groot stuk gevuld werden met rondslenteren want acht uur op een stoel zitten was niet meer leuk en met het beantwoorden van de vragen "hoe lang nog?", "aan 't aftellen zeker?" en "ça va?". Verder vulden die weken zich met naaien, yoga, lezen, lekker koken en bijgevolg ook lekker eten, terrasjes en sinds vorige week woensdag ook het heerlijke gevoel van rust. Vakantie tot september. Vier maanden zowaar - dat  is geleden van ... van wanneer eigenlijk? Van voor de kleuterschool? Dertig jaar dus. Binnen enkele dagen zal ik mijn handen wel meer dan vol hebben met dat waarvan nu mijn buik zo vol is (maar ze mag gerust nog even blijven zitten). Maar ook daar kijk ik naar uit. Met gemengde gevoelens natuurlijk. Zelden voor zoiets spannends gestaan als een bevalling en alles wat erna komt, lichtjes weemoedig over het einde van een z

Eindelijk is die bevallingsrust begonnen. 't Werk begon stilaan mijn oor uit te hangen - hoewel de laatste weken op de werkvloer eigenlijk nog gezellig waren - met een mooie bos bloemen als afscheidscadeau van mijn toch wel lieve collega's op de koop toe. Waar ik erg op hoopte was nog een paar vrije, kinderloze dagen en het ziet ernaar uit dat ik die nog wel krijg: volgens de vroedvrouw en de osteopaat gaat er hier de eerste dagen nog niet bevallen worden. De vrije dagen werden tot nu toe gevuld met naaien, stadswandelingetjes en een beetje kokerellen. Nu de lente eindelijk echt begonnen lijkt te zijn, neemt mijn goesting in frisse slaatjes toe - ideaal dus dat ik nu thuis ben - zodat ik mijn groenten eigenhandig kan ontdoen van toxoplasmose-gevaar en niet overgeleverd ben aan het bedrijfsrestaurant. Gisteren husselde ik wat ingrediënten bij elkaar, daardoor geïnspireerd door wat een collega ergens vorige week voor zichzelf prepareerde waar ik verlekkerd op zat te kijken, o