Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

Posts uit september, 2011 tonen

tiesjeurt

Mademoiselle is trots - omdat ze eindelijk zo eens iets gedaan heeft wat veel andere blogsters/naaisters voortdurend doen: in de rapte iets gemaakt, uit de losse pols: Ik kocht eergisteren een overschotje t-shirtstof bij de Chien Vert , legde gisteren mijn favoriete shirtje op de stof en maakte zowaar een t-shirt voor mezelf. Zonder patroon. Met de overlockmachine alleen. best tevreden van het resultaat - hoewel het onbedoeld strakker is dan het voorbeeldshirtje. Te veel stof weggesneden met de overlock. Maar het past. En meneer vond het ook mooi. Ik ben nog niet helemaal overtuigd van de kraag, misschien doe ik daar nog wel een stukje af. Hoewel. We zien nog wel.

proper eten

Eén van de populairste producten uit de Mademoiselle Fresita-winkel blijft de schort. Om te eten of om te knutselen. Oorspronkelijk bedoeld voor peuters. Tot nichtje Marthe jaloers was op die van haar kleine broertje Nisse. Toen werd er eentje gemaakt voor kleuters. En toen kwamen er schorten voor grotere kleuters - en nu is het zover: ook meisjes van bijna zes willen soms nog een schort aan aan tafel. Omdat bijvoorbeeld spaghetti eten zonder smossen moeilijk blijft. Want ze blijven groeien, die varkens. tijd voor nieuwe schorten dus! Nisse mag voortaan dineren in stijl, met een cravate: en voor Marthe gaan we voor rood met witte bollekes en een mereltje.  toile-ciréekes van Kitsch Kitchen, biaislint van Veritas en het mereltje knipte ik uit een overschotje van tafelzeil dat ik ooit kocht bij Hexagoon . Het patroon van de schort is een aangepaste versie van een patroontje uit een Knippie van een jaar of twee geleden. En eigenlijk past dit ook onder deze blogtitel: ik legde va

tapas en scones

Ik zei het al eerder : de vivaboxen gaan vervallen. Daarom was het gisteravond weer tapas voor twee. In de Comocomo in de Dansaertstraat. We waren daar al eens geweest, en 't is er niet reuzelekker maar 't is wel eens tof om daar te eten, vooral als 't van de verniet is. Voor wie de Comocomo niet kent: het is daar een beetje zoals bij de Jetsons . Toen ik vroeger naar de Jetsons keek dacht ik dat na 2000 alles via transportbanden zou gaan. Dat valt nogal tegen, maar er zijn toch een paar plekken waar de Jetsons dichtbij komen. In de luchthaven of in het Brouckère-station bijvoorbeeld, waar je niet moet stappen maar gewoon op een 'rolpad' mag gaan staan. En bij de Comocomo dus. In een open keuken maken twee koks daar massa's tapas die ze op een transportband zetten die het hele restaurant doorkruist. Als je iets ziet wat je lekker vindt, kan je het nemen. Ik denk dat het een aanrader is om vlakbij de keuken te gaan zitten. Dan kan je de koks aan het werk zien - w

Potemkine

Gisteren besloten meneer en ik dat wij ons ervoor moesten hoeden geen dikzakskes te worden. Dat besluiten we om de zoveel tijd. Dan koop ik een paar nieuwe loopschoenen en hij een fitnessabonnement en we gebruiken onze nieuwe aanwinsten drie keer op drie maanden tijd. Ongeveer. Wij houden namelijk niet zo van sport. Maar we zijn er ons van bewust dat we daar beter wel iets aan zouden doen. En nu weten wij ook wel dat wandelen niet meteen de efficiëntste sport is - maar het is wel de sport die het minst op sport lijkt. En we zullen wel meer calorieën verbrand hebben dan wanneer we gisteravond gewoon in de zetel zouden gelegen hebben. We zijn dus op wandel gegaan, op een zachte nazomeravond, in het voor zijn doen bijzonder vredige Brussel. We stapten tot aan de Hallepoort en kwamen eindelijk terecht in de geweldige nieuwe bar Potemkine . En meteen hadden we spijt. Dat we daar nog niet eerder waren geweest. Dat we daar niet gewoon een hele zomer elke avond hebben gezeten. Soît. In de he

Oedipus

Koopt u rap kaartjes voor Oedipus/Bêt Noir van Wim Vandekeybus en Jan Decorte. Echt, doen. Adembenemend, van begin tot eind. Intrigerend decor, opzwepende muziek, prachtige dans, mooie dansers, heerlijk verhaal... Och, ik kan daar echt niets zinnigs over zeggen. Er is daar al genoeg over geschreven door mensen met meer verstand van zaken, maar ga vooral zelf kijken. Nog tot en met 1 oktober in de KVS in Brussel, daarna op tournee. en nu nog even lachen: Yves Ponnette zei in het late journaal "schrafstoppen" in plaats van strafschoppen. Moehaha.

Amélie

nieuw speelgoedje. Mooi hè.

Les filles que j'aime

Ik weet niet of je iets vanaf de tweede editie al een jaarlijkse traditie mag noemen, maar anyway: het 'jaarlijkse' fienenweekend in Brussel zit er weer op. En 't was heerlijk. We deden een paar van mijn favoriete adresjes aan - avondeten bij de Fin de Siècle in de Kartuizerstraat - een koffietje in de namiddag bij Les gens que j'aime , nachtelijke pintjes in de Roskam , ontbijt bij De Markten ,  half-en-halfjes bij Le Cirio  (half bubbels, half witte wijn - maar je moet dat niet thuis zitten mixen. Je moet dat gewoon bij de Cirio gaan drinken.) Verder kwam het er ook ein-de-lijk eens van om dat te gaan doen wat ik al heel lang van plan was: de rommelmarkt op 't Vossenplein. Een klassieker natuurlijk, en vooral omdat zij daar zo enthousiast over is  en daar toch wel regelmatig schatten vindt, was ik zeer enthousiast om te gaan - en daarna toch wel behoorlijk teleurgesteld. Dat er daar vooral rommel (bucht, tuchel) te koop zou zijn, dat vind ik oké. Het is dan

Fou de Coudre

Yihaa! Brussel heeft zijn eigen stiksel , zijn eigen ijverige wijven of wat al meer. Gisteren genoot ik samen met Miss Stik en Opgewekte Kapucijnaap en nog een heleboel andere madammen die ik nog moet leren kennen van een vruchtbare naaiavond - een eerste bijeenkomst van een hoofdstedelijk naaicollectief dat voortaan onder de democratisch verkozen naam "Fou de Coudre" door het leven zal gaan. En - ik ben te trots om het te verzwijgen: die naam heb ik bedacht! Ik was een paar weken geleden zo opgetogen toen hij me te binnen schoot - helaas was de naam al in gebruik. Google leerde me dat een "sociaal artistiek theatercollectief" er al mee vandoor was. Jammer - maar de mede-naaisters besloten dat we hier niet al te veel rekening mee moesten houden. Soît, vind ook wel dat wij meer recht hebben op deze naam - wij zijn namelijk zot van naaien. Zij van toneelspelen. Gek genoeg leerde Google me toen niet dat een franstalige madam hem ook al gebruikt, eentje die wel zot i

food!

Vandaag werd ik blij van: pasta puttanesca als avondeten crumble van appels en peren als dessert een slaatje voor morgen ik werd iets minder gelukkig van deze koekjes: Ze heten veelbelovend 'regenboogkoekjes'. U ziet vast niet waarom. Ik ook niet, maar ik weet dat er smarties inzitten, in alle kleurtjes. Op de foto die bij het recept zat (volgens mij was dat ooit bij een reclammeke voor kinnekessuiker) gaf dat een heel mooi effect. Maar bij mij niet. Bij het bakken verliezen die smarties precies hun kleur. Een deel van de koekjes is ook gewoon verbrand - de vuilnisbak in dan maar. Misschien moet ik me er maar bij neerleggen dat ik geen talent heb om koekjes te bakken. Maar er zijn er nog wel genoeg over. Voor morgen. Een beetje geobsedeerd door eten? Moi?

rok 'n bollekes

Eindelijk is 't ervan gekomen, mijn mooie rok uit de Oxfam-winkel is ingekort! tadaaa lang leve de overlockmachine!

heeft u ook worteltjestaart?

Ja! Cakejes eigenlijk. En dat konijn mag beweren wat het wil: dat is wèl lekker. Wortelcakejes met walnoten. Heerlijk! nodig voor een twaalftal cakejes: 150 g bloem, een theelepel bakpoeder, een snuifje zout, 120 g boter, 150 g lichtbruine suiker, 2 eieren, 125 g geraspte wortelen, 60 g walnoten Zet de oven aan op 180 °C. Meng in een kom de bloem, de suiker, het bakpoeder en het zout. Doe er de eitjes en de boter bij (het is handig als je eerst de boter een beetje zacht maakt in de microgolfoven.). Rasp de worteltjes en snijd de walnoten in stukjes. Doe ook dit bij in de kom en kneed of meng tot een deeg. Schep het deeg met een ijsschep in een muffinbakvorm (niet te veel per vormpje want de cakejes gaan nog rijzen.) Laat 20 tot 25 minuutjes bakken.

these boots are made for walking

en dat zullen ze doen ook: smoorverliefd ben ik. Op mijn nieuwe botjes. De kenners onder u hadden het vast meteen gezien: 't zijn die van de Weekend Knack . Met een gigantische korting, in een heel mooi pakske aangekomen, met een klein flesje roze bubbels erbij en al. Zonder verzendkosten of niets. Heerlijk toch. Jammer dat ze te klein waren - ik had het kunnen weten: als het over botten zonder rits gaat, dan geraak ik niet in een 38. Dat is ooit nog gebleken. Na lichte paniek bleek dat ik ze in de winkel mocht gaan omruilen. En de winkel, dat is een aanrader: de Monar in Antwerpen. Dan mogen nu deze versleten vrienden naar het stort. Hoewel. Als ik ze zo zie. Daar was ik ooit ook zo verliefd op, en eigenlijk ben ik wat dat betreft toch wel een beetje een hele trouwe hond. En eigenlijk zijn die helemaal niet zo versleten. Op de foto te zien al helemaal niet. 't Blijven toch ook schoontjes. En comfortabel zelfs. En deed ik ooit al mooie schoenen weg voor ze volledig van

zip it

ik maakte vanavond 3 ritstasjes en zowaar een leuke foto: Ik besefte namelijk ineens dat ik dan wel fotografeertalent én een echt goeie kodak ontbeer, maar dat wij hier wel zo'n I-ding in huis hebben waarop leuke apps staan waarmee je leuke dingen kan doen met foto's. Bij deze! En ja, het klopt: u ziet vier ritstasjes. Eéntje had ik nog liggen. Het gele met beertjes. De andere zijn vandaag versch gemaakt. Met de hulp van de geweldig heldere uitleg van Miss Stik  - die ik binnenkort in 't echt ga ontmoeten - daarover later meer! Voorlopig alle vier even gereserveerd. Een vriendin van schoonmama wil er twee kiezen. Normaal gezien komen er dus volgende week twee weer op de markt. Voor vijf euro per stuk, daar kan ne mens toch niet voor sukkelen. (hoewel ik er eigenlijk best hard op gesukkeld heb. Je wil echt niet weten hoe vaak ik een rits verkeerd aanzet of op de valreep in de stof knip. Of te diepe knipjes geef, van die dingen. En dan zen blijven. Niets voor mij eigen

El Rincon de España

Er werd de afgelopen week vooral veel gewerkt voor de boterham en niet voor 't plezier - dus qua creaties kan ik u niet veel laten zien (want mijn creaties leveren niet echt veel boterhammen op). Plan was nochtans dat er tegen deze tijd een prachtige rok netjes ingepakt klaar zou liggen voor een jarige - maar ze zal het met een ander cadeautje moeten doen. 't Zat namelijk zo: een tijdje geleden kreeg ik van een vriendin twee lapjes stof cadeau. Eén ervan was helemaal voor mij, maar van het andere wou zij graag een rokje. De stof op de foto achter bovenstaande link was de stof voor mij. De andere stof is voornamelijk wit, synthetisch, glanzend en rafelig. Wie ooit al eens genaaid heeft krijgt vast nu al de kriebels. En aanvankelijk leek het wel mee te vallen - maar 't is me toch niet gelukt om er een rokje van te maken. Na een paar avonden van geklungel heb ik gisteren het halfafgewerkte rokje in een hoek van de living gegooid en ben ik in de zetel gaan liggen om naar andere