Mademoiselle Fresita

Die, buiten het feit dat ze samen in deze blog vermeld worden, geen fluit met elkaar te maken hebben. Wellicht hebben alle moeders van kleuters al wel eens van Hekselien, elfje Fien en draakje Bonkie gehoord. Ik ben geen expert door een tekort aan kleuters in huis - maar ik heb er natuurlijk wel in mijn omgeving. Mijn favoriete kleuters zijn uiteraard nichtje Marthe en neefje Nisse. Moeder Fresita, waarover ik al zei dat zij een goeie naaister is, werd onlangs door de school van Marthe en Nisse ingeschakeld voor naaiwerk. Misschien is dat ook wel gemeengoed in kleuterscholen. En misschien fladderen er in heel Vlaanderen honderden Bonkies en Fienen rond. Maar ik wou u de onze toch niet onthouden: in een creatie van Madame Fresita (dus 'ons ma' gelijk wij hier plegen te zeggen), geshowd door Nisse: draak Bonkie!!! Zalig toch! U had het zonder twijfel meteen gezien: twee fleecekes van den Ikea, een creatieve juf en een handige oma en uw kind wordt een draak. En dan nu, gehee...

Ik ben over 't algemeen geweldig tevreden met mijn leven, maar héél soms maak ik me dan toch ergens een beetje zorgen over of word ik ergens slechtgezind van. Doorgaans verdwijnen mijn zorgen wel na een nachtje slapen. Letterlijk dan: ik word blijkbaar een beetje pissig als ik moe ben, en dan ligt de oplossing voor de hand. Zaterdagavond was ik een piepklein beetje slechtgezind omdat ik ineens vond dat ons appertement te klein is. Dat is natuurlijk allemaal relatief, we zitten dan ook knaldebal in het centrum van Brussel en het is niet eens zo klein. Maar het is wel interessant om te weten dat meneer Fresita nog niet zo lang geleden in zijn eentje met al zijn spullen in dit appartement woonde. Ik woonde op een heel andere plek in een huis waarvan ik toch een kleine twee verdiepingen met mijn spullen had volgestouwd. Intussen staat alles dus hier. En we hebben dat eigenlijk heel goed gedaan. De dingen die we dubbel hadden, daaruit moest gekozen worden, en dat is vrij vlot gegaan. ...

Wie jarig is, trakteert, zo gaat dat ook op mijn werk. Mijn verjaardag was dan wel al een tijdje geleden maar toen lag ik in een ander land in de zon. De verleiding om het trakteren en vooral de daarmee gepaard gaande aandacht en kussen te laten passeren was er wel. Maar ik ben zelf altijd zo blij als iemand iets lekkers bijheeft. Vandaar deze zelfgemaakte muffins voor de collega's. chocolademuffins met stukjes chocolade, frambozenmuffins, appelmuffins met kaneel, perenmuffins met gember en bananenmuffins met walnoten. En daarmee weet u dan ook weer wat ik gisteren gedaan heb. Muffins bakken, en op weg naar den Delhaize voor ingrediënten van een dakloze complimenten krijgen over mijn "superbe poitrine". Ik voelde me volledig Nigella, gisteren.

daar is bij mooi weer goed toeven. Er loopt daar momenteel een festivalleke , en in het kader van dat festivalleke zagen wij daar vorige week - eerder toevallig want volstrekt niet gepland - een heerlijke film. Phantom of the Paradise van Brian De Palma. Prachtig! <br><br><br>we <br> We gaan sebiet eens kijken wat voor leuks ze vanavond in petto hebben!

Van een paar dagen geleden al, maar nog niet op de blog geraakt. Ik stond samen met mijn vriendin Sophie Dahl in de keuken en we maakten... doperwtjessoep: In één van de prachtige kommetjes die ik in Cotignac kocht bij Pot en Ciel  (hoe geweldig die naam is merkte ik pas toen ik hem luidop uitsprak). De soep is lekker. Erwtjes met munt is een uitstekende combinatie. Maar dat zei Jamie ook al. en... een soort van salade niçoise: Niet slecht. Maar die van mijn andere vriendin Nigella is lekkerder. Er horen gewoon tomaatjes in. En ja, die foto's. Nu pertang wel met een goeie kodak gemaakt (eindelijk nieuwe batterijen gekocht voor de afgedankte kodak van de ouders van meneer. Een goed toestel, dus het ligt echt aan mij.) Morgen nog eens Sophie Dahl denk ik. Op het menu: zeebaars met salsa van zwarte olijven en courgettes. U hoort er nog van. En nu moet u mij even excuseren want The Green Wing is op tv.

Vandaag was een droevige dag want we namen afscheid van Jo. De broer van mijn schoonzus, de schoonbroer van mijn broer, de nonkel Jo van mijn oogappels en ook de lieve papa van twee dappere aanstormende tieners. Een paar jaar geleden werd bij hem de harde diagnose gesteld: Multiple sclerose of MS . De aftakeling die volgde was onvoorstelbaar. De magere man in de rolstoel die overal hulp bij nodig had was nog slechts een schim van de Jo die ik niet zo lang daarvoor leerde kennen. Praten werd ook moeilijk, en als iemand zo moeilijk te verstaan is, vergeet je wel eens dat zijn geest wel nog scherp is. Maar dat was hij dus nog wel. Jo kloeg niet. Vorige zondag was de oneerlijke strijd gestreden. Vaderdag zal voor Eline en Maxim voor altijd een harde noot zijn. Dag Jo. Je wordt gigantisch gemist. Jammer dat je niet kan komen naar Nisse zijn verjaardagsfeestje morgen.

Mocht u mij gemist hebben: ik was op congé. Een toerke rijden door Frankrijk want het lief rijdt graag met zijn auto en ik zit daar dan graag bij. Eerste halte vanuit Brussel: Gent. Uh? Inderdaad, dat is helemaal mis, maar ik had nog een bon liggen van de Zoot die ging vervallen tijdens de vakantie. Dat zou toch wel iets te veel zonde zijn, en we hadden tijd genoeg. Op naar Gent dus. De buit: Een extraatje voor op reis dus. (dankuwel lieve collega's). Ik krijg er wel blaren van (op mijn kleine teentjes), maar dat telt niet: ik krijg namelijk in alle schoenen waarin ik geen sokken draag blaren. Echt allemaal. Ik daag u uit om mij tips te geven. Havaianas, Mephisto's, Birkenstocks (in die laatste twee krijg ik bovendien afschuwelijke stinkvoeten)... ik heb ze nog niet gevonden, de zomerschoenen die mijn voeten sparen. Ik ben niet echt gemaakt om schoenen te dragen, 't is maar dat ik ze zo mooi vind. Vanuit Gent reden we naar het dorpje Bert in de Auvergne, om een paar ...