Mademoiselle Fresita

Brussel, je houdt ervan of je haat het. Of allebei, zo is het bij mij toch. De mooiste en tevens de lelijkste stad van 't land. Maar eindelijk, na toch wel een paar jaar mijn best doen, kan ik zeggen dat ik hier graag woon. Mijn half jaartje slow living, struinend door de stad, loopt op zijn laatste benen. Want binnenkort kruipt mijn baby op haar eerste benen naar de crèche. Het stinkt hier op heel veel plaatsen naar pis, te veel armoede, dubbel parkeren is schering en inslag, parkeren binnen een straal van 1 km van je huis een meevaller, te weinig écht gezellige buurten, te weinig scholen, te veel zwerfvuil, autorijden te agressief, mijn familie en de meeste vrienden wonen hier minstens 30 km vandaan en ik ben helaas altijd een beetje bang als ik in het donker alleen door de stad wandel. Ik zou vast nog een eindje kunnen doorgaan. Maar dat ga ik niet doen. Want ik heb het namelijk nog nooit zo naar mijn zin gehad, hier in dat smerige Brussel. Zo'n koter jaagt je uit je kot...

In de reeks ' musicerende vaders en dochters '.  Waw. Verre van perfect, en daarom des te mooier. (en wat een schoon kind).

'Fou de Coudre' is dan wel de toch wel geniale naam van ons naaiclubke, maar sinds gisteren zijn wij allemaal efkes 'Fou de Crocheter'. Dankzij Juf Miek. Die zeult al lang haar naaimachine niet meer mee naar de Kriekelaar maar trekt steevast ten strijde met een paar bolletjes wol en een haaknaald. Het gewoon eens lief vragen volstond opdat Miek alle naaisters gisteren op een haaklesje trakteerde. We kregen een boodschappenlijstje toegestuurd: Boston-wol van Veritas en een haaknaald maat 7 of 8. Ik ben nog niet zo ervaren in het achterlaten van het kind - waardoor ik bijvoorbeeld overdag vergat te kolven en dat nog snel net voor het vertrek moest doen (en iedere lactatiedeskundige kan je vertellen: dat gaat niet zo goed. Zeker niet als je naast dat nog snel kolven ook nog even rechtstreeks wil voeden). Bovendien was de wederhelft ziekjes en werd hem op doktersvoorschrift afgeraden de baby al te veel aan te raken, om besmetting te voorkomen. Babysitten zonder baby-aanra...

Een 'interactief babyatelier'. Ik had er eerlijk gezegd mijn twijfels bij. Maar Zinnema in Anderlecht opende feestelijk het nieuwe cultuurseizoen en we werden hoogstpersoonlijk door de organisatie uitgenodigd voor een zinneprikkelende ervaring voor ons spruitje. Ook al is ze eigenlijk strikt genomen nog een paar weekjes te jong. Dit babyatelier ging echter mijn verwachtingen te boven. Jackie was inderdaad nog een klein beetje te klein, hoewel ze van aan de zijlijn intens genoot van wat ze zag, hoorde, proefde en voelde. Haar iets oudere collega's, die al kunnen kruipen, genoten nog wat meer. In een warm en duister zaaltje, verlicht door enkele spots in warme kleuren, speelt een man gitaar en strooit een vrouw met kurkuma en kaneel, met bietensap en andere interessante zaken, allemaal eetbaar, voelbaar en ruikbaar. Het klinkt gek, ik weet het, maar het was prachtig om te zien hoe de kindjes genoten, nieuwsgierig ontdekten hoe alles voelde op hun huid, op hun tong. Ze spe...

Er zijn zo van die dingen die het leven aangenamer maken, en wat mij betreft is het tijdschrift "Flow" daar zeker eentje van. Ik kijk er telkens weer naar uit en ik behandel hem zoals een heel bijzondere wijn: ik bewaar de Flow voor als er zich een echt Flow-moment aandient. Als ik mij gedurende langer dan een halfuurtje in de zetel kan nestelen, op een terras in de zon, of, zoals bij de vorige editie het geval was, op een picknickkleedje in Ter Kameren. Ik vond er een recept voor wortelcake. Dat komt hier af en toe wel eens uit de oven , en variaties op het recept zijn altijd welkom. Deze is dus met pistachenootjes in plaats van de walnoten in het vorige recept. Dat kan dus ook. Wel met veel minder topping dan het recept aangaf. Omdat ik niet genoeg boter en roomkaas in huis had, maar bij nader inzien ook omdat dit toch wel ruimschoots genoeg is.