Mademoiselle Fresita

legofriends_giveaway1 , a photo by Oontje on Flickr. Niet bij mij, maar bij Oon ! En ik maak reclame opdat jullie allemaal zouden kunnen meedingen (en ook een klein beetje omdat ik dan extra veel kans maak). desalniettemin: veel succes!

Ik vermassacreerde mijn middelvinger en meneer zwierde ons avondeten op te grond . En toch was het, alles goed en wel beschouwd, een fijne week. - een bijpraatsessie met een collega tijdens de lunch - eindelijk nog eens een avondje bij de fienen - met heuglijk nieuws: hoera - groot feest volgende zomer - een klein beetje creativiteit , hoewel we maar en tres petit comité waren - heerlijke lunch in fijn gezelschap - geweldige initiatieven van de stad voor zijn jongste bewoners - cultuur op zaterdag (hoewel ik het eigenlijk maar een saaie bedoening vond) - mooi weer op zondag, met bezoek! Het bezoek had eigenlijk maar één wens: een wafel. En in Brussel kan je dan wel bijna op elke straathoek wafels eten, eerlijk gezegd trekken die doorgaans op niet veel. Waar eet je nu echt lekkere wafels? Het was een gok, maar een goeie: Maison Dandoy kan er wel wat van. Koekenbakkers die dingen beloven als "we want to make your senses twinkle and dance" en "biscuits for the ...

luiers omdoen en bobuxjes aandoen, 't is ineens allemaal zo simpel niet meer. Verdekke dat doet zeer. (typen trouwens ook)

Het scenario: meneer komt thuis van zijn werk en treft aldaar aan: een vrouw die er een volledige werkdag heeft opzitten, een proper en volgegeten kind in pyjama dat er een volledige crèchedag heeft opzitten, soep op tafel en een spinazietaart in de oven. Ik was even zéér in mijn nopjes over mijn kwaliteiten als goddelijke huisvrouw. We eten samen soep, ik breng het kind naar bed en vraag of hij de spinazietaart uit de oven wil halen. Een jammerklacht weerklinkt in de keuken. Vertelde ik al dat meneer niet echt overdreven handig is? Een beetje klunzig soms? O-ve-ral hing er spinazietaart. Vooral op de vloer, uiteraard, maar ook grote delen in de bestekbak en tegen de kasten, op het tapijt... Er viel werkelijk niets te recupereren. Op zo'n momenten is hij blij dat ik zijn vrouw ben, denk ik. Want ik kon wel huilen, maar ik lachte toch maar. En zei lachend dat ik echt wel heel kwaad was. Want natuurlijk had hij ook liever niet die taart laten vallen. Maar 't was nu niet ander...

Week zeven van 2014 was de week van de vrij vlotte overgangen. Op het werk die naar een nieuw computersysteem én montageplatform, en hier thuis wordt het kind langzaam maar zeker naar haar eigen kamer verkast. Vooral langzaam eigenlijk, laat die zeker maar voor wat het is. Ze heeft een eigen bedje en het eerste deel van de nacht brengt ze daar door. Als ze wakker wordt voor een nachtvoeding, dan haal ik ze naar ons bed, zodat we liggend kunnen borstvoeden en samen verder slapen. Lukt aardig. Wij zijn tevreden ouders, en Jackie lijkt tevreden met dat nieuwe bed. wat viel er verder nog te vieren: - een gezellige doordeweekse lunch met een niet-collega, en daarmee gepaard gaande een paar nieuwe aanwinsten voor de boekenkast (emigrerende vriendin maakt haar huis leeg en verkoopt boeken aan spotprijzen) - een fijn blad - latte macchiato karamel - hutsepot met spruitjes - pastinaak, bieten, zoete aardappel, wortel, rode ui en aardappelen in de oven - citroentaart - zaterdag...

Eigenlijk doen wij daar niet aan, aan Valentijn. Natuurlijk niet, want wij zijn nuchtere mensen die niet van platte commercie houden. Maar ik ben ook wel iemand die wel van romantiek, verrassingen, lekker eten en rode hartjes houdt. Een aangezien het Valentijnsdag was op een vrijdag, en ik op een vrijdag altijd thuis ben, konden we wel eens ons best doen. Voor een piepklein cadeautje. Iets wat ik al een tijdje geleden bedacht had maar het was er nog niet van gekomen. 14 Februari dan maar, een prachtige dag voor een zeemzoet geschenkje. Een spel kaarten, dat was mijn cadeau. Neen, niet één of ander kinky gedoe, gewoon een ordinair spel kaarten. Tweeënvijftig kaarten en een paar jokers. Onlangs gekocht bij Lucien Cravate, waarover ik het in mijn vorige post ook al had, en waarvan ik inmiddels tot de ontstellende ontdekking kwam dat hij weg is! Niet meer in de Kartuizerstraat! Wat jammer! Iemand een idee of Lucien Cravate ergens anders naartoe is? (Zowat elke avondwandeling kwamen wij voo...

Tussen mijn derde en mijn twaalfde levensjaar ging ik naar een heel klein schooltje, en wij zaten daar in kleine klasjes met weinig kindjes. Zo'n tien per leerjaar ongeveer. Een vijftal jongens en een vijftal meisjes. Zoals dat gaat met meisjes tussen drie en twaalf waren ongeveer al die meisjes wel eens gedurende een tijdje "mijn beste vriendin", maar eentje daarvan was, achteraf beschouwd, toch een beetje 'bester' dan de rest. Een zotte doos waarmee ik ook na schooltijd uren doorbracht. Ik herinner me massaal veel logeerpartijtjes en woensdagnamiddagen bij ons thuis of bij haar thuis. Wij zaten in onze eigen wereld, zij en ik. De keuze voor verschillende middelbare scholen en alles wat daarna kwam, dreef ons een beetje uit elkaar, maar er bleef wel altijd een beetje contact. Omdat dat dorp waar dat kleine schooltje staat nu eenmaal ook heel klein is, uiteraard. Dus via-via (onze moeders vooral) bleef ik wel altijd een beetje op de hoogte van haar wel en wee. Zoa...

zo bloggen we tenminste nog eens wekelijks. Niet slecht. 't Was een nogal drukke week - met slechts één vrije dag. De eerste twee dagen van de week startten wel op het werk, maar vechtende tegen iets dat op het begin van een griepje leek (overal spierpijn, misselijk, verstopte neus, hoofdpijn, de bibbers...) heb ik zowel maandag als dinsdag ergens in de namiddag de handdoek in de ring moeten gooien. Maar woensdagochtend was het helemaal voorbij. Zonder dokter. Dankbaar dus, voor - het griepvaccin dat ik een paar maanden geleden kreeg - feestgedruis op het werk, met ontbijt en woklunch - overdreven veel traktaties op het werk van jarige collega's - een nieuwe badge op het werk, met eindelijk een niet al te beschamende foto (wacht tot binnen een paar jaar. Dan vraag ik me af hoe ik ooit kon denken dat die megagrote paarse bril en die gekke dot bovenop mijn hoofd een goeie look waren) - veel arbeidsvreugde die zich afspeelde rondom een nieuw, supersonisch espresso-apparaat...

Dat tellen van mijn zegeningen, dat is vorig jaar, zo ergens rondom de geboorte van mijn grootste zegening, wat verwaterd. Terwijl een mens daar toch echt gelukkig van wordt. Ik las het pas nog in de Flow. Daarom dus, een herstart. In de vijfde week van het jaar. Heel kort, meer voor mezelf dan voor u (ik moet bovendien dringend gaan slapen). Blij met: - een brainstormsessie op het werk die vlotter verliep dan verwacht (en dus ook wat vroeger voorbij was) - heerlijke lunch bij Foodmaker, heerlijk in mijn eentje - een gezellig café-avondje met mijn aangenaamste collega's, en ex-collega's - een Fou de Coudre-sessie, met enkele culinaire ontdekkingen (gevulde koeken met tofu-chocolade, pastinaak-sinaascake, anyone?) - gezellige mensen op de thee en het plezier van het uitlenen van babygerief - een creatieve uitdaging waarvoor ik glansrijk slaagde (fabriceer een mooi cadeau en schrijf een erg persoonlijke nieuwjaarsbrief voor persoon X) - een zeer liefdevolle avond me...

Neen hoor, aan verjaren doen wij hier voorlopig nog niet mee. Maar al enkele vriendinnetjes van de dochter mochten al een kaars uitblazen. Morgen nog eentje. Thelma wordt één. Daar hoort uiteraard een kroontje bij. De mama van Thelma zag hierin wel een klusje voor Fresita, en aangezien Fresita de mama van Thelma on-ge-lo-fe-lijk dankbaar is, werd de opdracht met veel plezier aanvaard. Dat zit namelijk zo: iets minder dan een jaar geleden bedacht de mama van Thelma dat ze, hoewel zo'n baby natuurlijk uitermate interessant gezelschap is, wel eens een babbeltje wilde slaan. En een kopje thee wilde drinken. Misschien met een andere jonge moeder. Of twee of drie of vier of inmiddels wel twintig. Via de hier al talloze keren bejubelde vroedvrouwenpraktijk  leerde ze dat soort mensen kennen. Waaronder ook uw Mademoiselle. En zo kwam het dat ik werd uitgenodigd op een eerste 'babyborrel'. Een theepartijtje, bij iemand thuis. Met de baby's. Waar we babbelen over stoffen luiers...