Mademoiselle Fresita

1. lente! Ik weet het, ook in de voorbije weken werd er lenteweer (zelfs zomerweer) gesignaleerd, maar nu had ik ook (grotendeels) vrij op deze zonnige dagen. 2. hiermee volledig samenhangend: rokjesdag! 3. een zesjarig jubileum, en vooral: een lief dat daaraan denkt, en dat viert met bloemen, chocolade  én een terrasje  (niet het allerbeste eten, wél één van de sympathiekste uitbaters) 4. een ijsje achteraf 5. een ontbijtvergadering met de vriendinnekes, over La Dorlotterie 6. taart , die het werken op een zonnige zondagnamiddag draaglijker maakt 7. cultuur voor het kind , en vooral zien hoe het kind daarvan geniet. Later meer hierover! 8. het uitlezen van één van de beste boeken die ik de afgelopen maanden las. Misschien wel één van de beste boeken die ik ooit las. 9. koopjes doen bij Le Chien Vert (hoera, mooie tricotjes in turkoois en oker. Net als mijn nichtje van 8 verander ik regelmatig van lievelingskleur, en momenteel sta...

Onmisbaar is natuurlijk nogal veel gezegd. Met alleen een stel borsten kom je al een heel eind om een kind in leven te houden. Maar onderstaande producten maakten het extra handig, praktisch, gezellig, warm en stijlvol. Ik zei het al een paar keer: wij proberen het enigzins binnen de perken te houden, dat babygerief dat men je in huis wil doen halen zodra de eerste buikwelving zichtbaar wordt. Maar onderstaande tien zou ik toch iedereen aanraden. 1. De hoge stoel "Tripp Trapp" van Stokke . Praktisch, mooi, duurzaam, en ik heb nog nooit een teen gekneusd omdat ik er tegen liep. Kan niet van alle hoge stoelen gezegd worden. 2. Onmisbaar attribuut voor bovenstaande: De playtray . Is niet van Stokke zelf, maar is wel gemaakt voor de Tripp Trapp. Stokke zelf wil geen tafeltje produceren voor hun hoge stoel, vanuit de filosofie dat het kind mee aan tafel moet eten. Dat is een prachtig idee, maar voor de grijpgrage handjes van onze Rapley-baby is een tafeltje toch erg h...

Ik beloofde u dat ik nog zou vertellen wat we zaterdag deden. We namen de bus naar de Naamsepoort en wandelden naar het museum van Elsene . Daar waren we nog nooit geweest. Dat er een tentoonstelling van Duane Hanson is, vormde een uitstekend excuus om dat toch eens te doen. Moderne kunst, dat is meer de rayon van de heer des huizes hier, dus het was hij die ermee op de proppen kwam. Duane Hanson is een hyperrealist. Was, beter gezegd, want hij is al een tijdje dood. Hij maakt beelden van mensen die er zo griezelig echt uitzien dat het raar wordt. Het vergde een paar seconden en een paar oogknipperingen bij het binnenkomen in het museum, het onderscheiden van de bezoekers van de kunstwerken. Daarna kwam de verbazing. De 'hyper' in hyperrealisme is geen overdrijving. Lichaamsbeharing, poriën, levervlekjes, onderhuidse adertjes, cellullitis, ... echt alles is te zien. Zoals je uit voorgaand lijstje kan afleiden zijn het dan ook niet meteen de knapste mensen die Hanson port...

Van nu af aan tellen we tot tien. Ten zeerste genietbaar in week 12: 1. Lentezon! Buiten lunchen! 2. Een fijne kennismaking, een aangename avond, lekker eten en fijne kadookes , allemaal ineens op vrijdagavond! 3. cultuur op zaterdag. Weldra meer hierover! 4. Een wandeling op zondag. Voor het goede doel , georganiseerd door de vriendekes van de scouts, samen met een handjevol vrienden en familie. Gezellig. (En ook: 't is toch wel schoon in Engsbergen ) 5. Babygebarentaal ! Al maanden gebaarde ik in het ijle naar mijn dochter, en poef, ineens is ze mee en geeft ze uitermate beleefd aan wanneer ze melk wil drinken. 6. Een zotte film:  I heart Huckabees . Highly enjoyable. 7. Leren rugdragen. The sequel, want ja, ik kon dat eigenlijk al . Maar veel vaker dan voor die betreffende foto heb ik dat niet gedaan, dus ik was het een beetje verleerd. Nu er weer zonder-jas-weer in het verschiet ligt, lijkt het me toch wel weer wat, zo'n baby op de rug in plaats van ...

dan regent en waait het. Volgens de kalender werd het gisteren lente, maar anders dan sommige voorbije dagen was het behoorlijk herfstig weer. Maar dat het toch onweerlegbaar lente was, bewijst dit boeketje tulpen op mijn tafel, zomaar rechtstreeks uit Amsterdam. Echt waar, hoe tof is dat. Op 21 maart kregen wij hier bezoek uit Amsterdam over de vloer, en die brachten zowaar tulpen mee. Een stroopwafels. Dé lekkerste. (en ja, een lege tomatensaus-bokaal was de beste vaas die ik kon vinden. Een paar plakbandjes uit de Hema maken het iets minder ziekenhuis-achtig vond ik).

Ik las zeer onlangs in mijn favoriete gedeelte van mijn favoriete gazet een zeer interessant stuk over bloggen .  Geschreven door haar . Daarin las ik onder meer dat u van lijstjes houdt. Dat treft. Ik maak namelijk graag lijstjes. En u houdt van regelmaat. Vaste rubriekjes en al. Elke vrijdag een lijstje dan maar? Ik maakte in mijn notitieboekje alvast een lijstje van mogelijke lijstjes. Suggesties zijn altijd welkom. Het eerste lijstje. Mijn tien favoriete plekken om te eten in Brussel. De meeste (zo niet allemaal) zijn hier al wel eens in één of andere vorm verschenen op dit blog. Maar dus nog niet in een lijstje. Bij deze: Mijn tien favoriete plekken om te eten in Brussel (op wandelafstand van ons huis): 1) Bia Mara Fish and Chips op de Kiekenmarkt. Geweldig sympathieke uitbaters, tof interieur, heerlijk eten en niet duur. 2) Au Fond Eigenwijs klassiek, zoals ze zelf zeggen. Ook hier zijn we naast het geweldige eten ook fan van de uitbaters. Wie net als wij hartze...

't Is niet omdat wij geen tv hebben, dat wij geen films zien natuurlijk. We huren af en toe iets op iTunes en we lenen al eens iets uit de bib . Zoals Frances Ha. Ik herinnerde me dat ik vorig jaar, toen die film uitkwam, een trailer had gezien en vastberaden was om hem te gaan zien in de cinema. Maar u kent dat, dat is er uiteraard niet van gekomen. Uit het oog, uit het hart en zo kwam het dat ik Frances Ha zo'n beetje vergat. Tot ik de dvd zag liggen bij de sprinters in de bib, een tweetal weken geleden. Toen ik thuis de trailer nog eens bekeek, snapte ik weer waarom ik hem zo graag wou zien. Zalige film. Gezapig kabbelend, geen al te grote drama's. Vooral mooi. Een heerlijk, prettig gestoord hoofdpersonage, met grootse plannen maar weinig daadkracht. Waarschijnlijk een beetje herkenbaar en precies daarom zo fijn. Een film die aanvoelt als een warm onderlijveke in de winter: past perfect. Fits like a glove. In zwartwit, vreemd genoeg, en dat lijkt ergens wel vo...

Een lenteweek. Met volgend moois: - een heerlijke film - impulsief avondeten op een terras  in fijn gezelschap - stilaan een klassieker: Ben and Jerry's Fairly Nuts - een kaartje van de vriendinnekes aan zee - de interactie tussen Jackie en haar nichtje Norah - een heerlijke avond met zalig eten - doen alsof het zomer is met een avondwandeling met een ijsje - een naaidagje met bevredigend resultaat - een weerzien met een heleboel mensen, waarvan er best wel veel Jackie voor het eerst zagen - een babyborrel met lekker eten, twee stralende moeders en een dotje van een baby

alweer: auw. P.S. Sorry voor wie (net als ik trouwens) gruwt van voeten.

tja, als je te lang wacht, dan vergeet je veel hè. Tenzij de echt grote hoogtepunten. zoals daar waren: - een gezellig etentje met twee vriendinnekes die ik eigenlijk gerust wat meer zou willen zien. Immigrand is vrij nieuw in Diest, en hoewel ik de inrichting van de zaak vreselijk vind (ik hou van eclectisme, maar dit slaat werkelijk nergens op), is het eten er best lekker. In Diest hebben ze trouwens weinig last van concurrentie, dus, na twee bezoekjes kan ik toch stellen: één van mijn favoriete adresjes in de oranjestad. Achteraf een pintje in wat ooit ons stamcafé was. Ik wil het nog graag zo noemen, maar we moeten eerlijk zijn: bij het binnenkomen kenden we niemand van de tooghangers. En misschien beeldden we het ons maar in, maar we meenden toch een blik van 'wie komt er hier nu binnen?' te ontwaren. Na een tijdje bleek ik er toch iemand te kennen: de nieuwe barman was zowaar ooit mijn babysitkindje. Slik. Worden we oud? Vast wel. Werden we goed bediend? Absoluut. ...