Mademoiselle Fresita

Wie voor het nieuws werkt, kweekt een schildje. Een dik vel, werk-oogkleppen... alles wat nodig is om gruwelijk nieuws te verwerken zonder in huilen uit te barsten. Meestal lukt dat goed, deze week was het erg moeilijk (en het is nog niet voorbij). Thuis komt dan wel even de weerslag en vloeien er tranen bij het zien van een Nijntje-boekje in het gras in Oekraïne. Slik. Is het dan niet ongepast om zegeningen te tellen? Misschien is het dan net extra nodig. Genieten van wat wij wel nog hebben, dankbaar zijn dat dit verdriet ons niet treft? Wat was er mooi deze week, en de voorgaande? 1. Het weer. Een beetje te warm zelfs, maar we klagen niet. De meeste dagen bracht ik dan ook door in de airco op het werk, lunchpauzes op het terras onder een parasol zijn extra heerlijk. 2. Een leuk uitje met nichtje Marthe en neefje Nisse. Koning Lou is een een reuzegrappig kinderprogramma op VTM Kzoom. Het wordt opgenomen voor een live publiek, en wij waren erbij! Grappig? Absoluut. Ook voor vo...

Weet je nog die tweeling in de Cosby show? Die kindjes van Denise (de adembenemende Lisa Bonet)? Die heetten Winnie en Nelson. Geweldig toch. Daar moest ik aan denken toen ik vanmorgen iets op Google wilde opzoeken. De Doodle staat vandaag in het teken van die andere Nelson. Nelson Mandela zou vandaag 96 geworden zijn, als hij niet vorig jaar in december overleden was. (het muziekje - dat ik overigens heel mooi vind - zat niet op de originele doodle. Dit is een youtube-filmpje.) Volgens mij is dit de mooiste Google-doodle die ik ooit zag. Wat een meneer. Bijzonder om vandaag zijn oh zo wijze woorden te lezen. Want de wereld staat weer in brand. In Gaza. In Oekraïne. Het kan er allemaal niet in, bij mij. Iemand die ook maar één iemand anders graag ziet, die kan toch geen ander mens doden? Die kan toch zeker geen kind doden? Hoe kan je een kind doden zonder aan de vader en de moeder en de grootouders en tantes en nonkels van dat kind te denken? De wereld zou best wat meer...

Ik ben een leesbeest. Een lui, langzaam leesbeest. Ik verslind geen boeken, maar neem ze langzaam tot mij. Misschien is dat een beetje een bewuste keuze, maar ik ben vooral een trage, verstrooide en dus snel afgeleide lezer. Bovendien zeul ik liever geen dikke kleppers mee in mijn tas, dus die lees ik alleen thuis. Meer nog: die lees ik vooral 's avonds in bed, net voor het slapengaan, als mijn ogen al een beetje toe vallen. Dus a rato van een bladzijde of vier per dag. Dan kan je al eens een tijdje zoet zijn met een dik boek. En toch. Sinds wij in het begin van vorig jaar de televisie uit ons huis banden, wordt er hier toch wel een pak meer gelezen. Een paar maanden na die wijze beslissing kwam er echter een nieuwe bewoner in het appartement die toch ook wel wat tijd in beslag nam (ik heb het over het kind, voor de slechte verstaander). Maar desalniettemin werd er wel wat gelezen. (die nieuwe bewoner bracht ook zes werkvrije maanden met zich mee). Ik vond ook de weg weer naar de...

Een droevige week, een sterfgeval in de familie. En vooral dan moet je zegeningen tellen. 1. Als je familie geraakt wordt, is die familie extra belangrijk. Dan is het fijn dat iedereen er is. Tous ensemble. 2. De meter. Al zo vaak bejubeld. Die van Jackie dus. Deze week was ze voor het eerst een volwaardige babysit. Ophalen aan de crèche, eten geven, wassen, tanden poetsen, in bedje steken, en dat allemaal met veel plezier van beide partijen. 3. Spinazietaart. Dé spinazietaart uit het "Kookboek voor Meisjes van 8 tot 88" die hier best vaak op het menu staat. Ze zorgde ooit voor een kleine echtelijke crisis toen meneer ze tegen de keukenvloer kieperde, maar dit keer maakte hij ze dus. Met succes. 4. Een fijne film die zich afspeelt in een mooi tijdperk. Mooie kleren dus, I love it.  Spijtig genoeg het einde niet gezien want de dochter had me nodig. Nu ja, wereldschokkend zal het wel niet geweest zijn vermoed ik. 5. Een kind dat zich weer héél gemakkelijk in bed...

1. Kollwitzstrasse 54 . Hier huist veganistisch restaurant Lucky Leek. Geen nepvleesjes, geen verijdelde snackbar, maar een echt, deftig, verfijnd restaurant. We aten vijf gangen en het was overheerlijk. Inclusief veganistisch nagerecht met ijs en gebak en moesjes, toch allemaal niet zo evident in het veganistisch. Zalig. Echt. 2. Hannoversche Strasse 2 . Italiaans restaurant Cavallino Rosso. Stel het je voor: een zwoele zomeravond op een zonnig terras. Er is heerlijk Italiaans eten en de Chianti vloeit rijkelijk. De Italiaanse eigenaar en twee kelners sloven zich uit om het ons en ons kind zo aangenaam mogelijk te maken. Een andere, oudere Italiaan komt aangereden op een Vespa en begroet de eigenaar met een kus. Een klant met een priesterboordje wordt aangesproken met 'padre'. We waanden ons even een stuk zuidelijker dan Berlijn. 3. Kollwitzstrasse 52 . Eén van de vele mooie winkeltjes met handgemaakte kleren. De naam Bellanatur doet vermoeden dat het om ecologisch tex...

Ik heb er niet echt een uitleg voor. De laatste weken kom ik niet veel verder dan werken en slapen. Met veel dank aan het lief, dat mij laat slapen. Ik weet niet goed wat het is, maar ik hoor het rondom mij van veel mensen. Het einde van het schooljaar ofzo, hoewel schooljaren al een tijdje niet meer en nog een tijdje niet opnieuw aan mij besteed zijn. Maar ik was de afgelopen weken dus een beetje moe. Alsof ik constant in 't rood stond, op mijn tandvlees zat. En dan was er weinig nodig om mij uit mijn evenwicht te halen. Een kind dat overgeeft in de buggy bijvoorbeeld. Dat soort dingen. Niets echt erg, maar het duurde even voor ik er weer bovenop was. En ik was niet alleen. Zeker vijf mensen vertelden mij de afgelopen weken het even allemaal niet meer te zien zitten. En ik weet niet helemaal hoe het met hen allemaal zit, maar ik ben er weer bovenop. Kantelmoment was een zeldzame kindvrije vrije dag. Het gebeurt maar zelden, maar ik was toevallig vrij op een donderdag en Jackie m...