Mademoiselle Fresita

Gezond eten voor kinderen. Het was vorig weekend al een topic in de Nederlandse pers  en nu haalde het maandag ook het Nieuws bij ons. Waar het op neerkomt, is dat er kinderen zijn die niet genoeg voedingsstoffen binnenkrijgen omdat hun ouders bepaalde producten bannen omdat ze denken dat die ongezond zijn. De titels lijken echter te suggereren is dat "gezond" eten niet zo gezond is. Onzin natuurlijk. Kiind  slaat alweer spijkers met koppen. Te gezond bestaat niet. Wie ondervoed is, heeft duidelijk niet zo gezond gegeten. Het zal vast wel zo zijn dat er kinderen ondervoed zijn terwijl hun ouders net hun best doen om hen zo gezond mogelijk te laten eten. Maar dan zijn die ouders blijkbaar niet zo goed op de hoogte. Die ouders denken vast - zoals zovelen - dat vet slecht is. En neen, ik zet hier niet bij 'voor kinderen', want ik ben ervan overtuigd dat vet voor niemand slecht is, ook niet voor volwassenen. Veel heeft te maken met verzadigd en niet-verzadigd en met di...

Vroeger was uw Mademoiselle een overtuigd scoutsmeisje. En het wordt gezegd: "eens scout, altijd scout". In het geboortedorp bestaat er ook nog een uitgebreide club van oud-scouts en die trekken elk jaar eens de Ardennen in voor een fikse wandeltocht en een overnachting in een gîte d'étape. De afgelopen jaren liet ik deze kelk aan mij voorbijgaan met een zwangerschap en een drinkende baby als excuus, maar dit keer besloot ik dat mijn zwangerschap nog niet ver genoeg gevorderd was om flauw te doen. Daarom stond ik dus helemaal vrijwillig zaterdagochtend op de bus te wachten, om halfzeven. We stapten 22 kilometer waarvan een deel door een hagelbui, grote delen over modderpaden en staken hier en daar wat water over - over al dan niet geïmproviseerde bruggen. Ik werd geconfronteerd met mijn lamentabele conditie en ik denk eerlijk gezegd niet dat mijn zwangerschap daar ook maar iets mee te maken heeft. Maar het was plezant om er nog eens bij te zijn. de sc...

Blijmakers, verblijdingen ... "count your blessings" ook wel eens... Je zegeningen tellen op zich, aandacht hebben voor de fijne kleine dingen, dat is een blijmaker pur sang. Daarom rakel ik deze oude goede gewoonte weer op. Elke dag is er wel iets dat je doet glimlachen, dus vanaf nu: elke week een blijmaker voor elke dag. De voorbije week genoot ik van: maandag: ziek-light Je kent het wel: dat laatste dagje van je ziektebriefje. Niet meer echt ziek zoals de dag ervoor maar toch nog wat te slapjes om te gaan werken. Er werd voor het kind gezorgd, dus ik kon schaamteloos voor mezelf zorgen en doen alsof ik nog wat zieker was. Met een boek, yoghurtjes, dekentjes, een dvd'tje en een pot thee. Precies wat ik nodig had. dinsdag: muntpunt Een uitje naar de bib. De oogst: " Goed eten " van Dorien Knockaert (de Keukenprinses van DS Magazine en tevens die van Jonge Sla , maar dat wist u al als u op bovenstaande link geklikt had), "Maak een lightversie van ...

een extra stamp onder mijn kont om er weer in te vliegen, deze uitdaging . #boostyourpositivity dus. Ik ben doorgaans niet zo'n fan van multinationals en doe mijn best ze zo veel mogelijk uit mijn leven te bannen, maar het is een leuk project en aangezien zij en zij  mee aan de kar trekken, wie ben ik dan om de snob uit te hangen? Het zit zo: Danone daagt bloggers uit om onder het motto "boost your positivity" te bloggen over thema's die blijkbaar bedacht zijn door Kelly van Tales from the Crib en Lies van Oontje . Aangezien ik wel wat inspiratie kan gebruiken bij het nieuw leven inblazen van mijn blog, doe ik gewoon mee. Het project loopt al een tijdje, dus ik heb al een paar opdrachten gemist. Wie weet haal ik nog wel in, maar vandaag start ik gewoon met het thema van deze week: "Day to day". Vaag. Concretere opdracht: "Deel je shortcuts." Shortcuts? Lifehacks. Lifehacks? Tja, termen die ik eigenlijk pas leerde kennen door het bloggen. Dinge...

Het lag hier een tijdje stil hè. Ineens was de goesting om te bloggen weg, net als de goesting om te naaien voor iemand anders. Ik voelde ineens de behoefte om me wat op mezelf en mijn gezin terug te plooien. Die tegenvallende verkoop van mijn laatste blogbericht zat er zeker voor iets tussen, daar moeten we niet onnozel over doen. En bij zo'n tegenvaller durft ondergetekende dan wel eens alles op één hoop te gooien: niemand wil mijn kleertjes kopen en niemand leest mijn blog. Oké, wel iemand, maar niet echt veel meer volk dan een paar goeie vriendinnen en mijn schoonmoeder. Eventjes stoppen was geen slecht idee. Om een beetje na te denken. Om de goesting terug te laten komen. Om een paar grote levensknopen door te hakken. (Wat dat laatste betreft: we zijn begonnen aan ons laatste jaar in de grote stad, en in de zomer krijgen we een tweede kindje.) Die goesting dus. Stukje bij beetje komt het terug. Een bestelling dwong me om weer wat te naaien, het blogboek  dat ik maanden geled...