Na een paar weken onderbreking, doe ik weer wat moeite om een weekmenu bij elkaar te schrapen. Eén van de redenen van de pauze is, dat er tegenwoordig niet veel te zeggen valt over het eten hier. Het feit dat wij als gezin eigenlijk zo goed als nooit samen aan tafel zitten, speelt me parten. Als de dochters dan nog eens in een culinair kieskeurige fase zitten, is de zin om te koken ver te zoeken. Meestal komt het er dan op neer dat er hier een grote pot soep gemaakt wordt die de hele week meegaat, en ik blijf wel samen met inmiddels twee vriendinnen onze dinsdag-kookdag in stand houden: we werken ene hele voormiddag aan een ovenschotel of iets dergelijks waarmee we dan enkele gezinnen van avondeten voorzien. Dankzij de ruime porties die Jeroen Meus in zijn recepten hanteert, kunnen wij daar meestal zelfs meer dan eens van eten (soms ook tot het onze oren uitkomt). Verder eten de meisjes meestal wel eens een keer in de week bij één van de grootouders en bovendien krijgt Lucille vier d...