Plus One

Ik beken. Ik heb gezondigd tegen mijn soberheidsgelofte. Tenminste, als die gelofte inhield dat ik helemaal niets zou kopen in het kader van de zwangerschap. En dat was niet helemaal het geval. Eerder deze week bestelde ik een paar babypakjes - omdat ik eindelijk een merk vond dat mooi is maar toch wat minder kost dan doorgans (en iets naaien dat maar een paar weken gedragen gaat worden, ik zie er eerlijk gezegd nog wat tegenop) - en vandaag stapte ik dan toch maar de Plus One binnen. Ik passeer er dagelijks en tot nu toe kon de etalage van deze zwangerschapswinkel me niet echt bekoren. Jaren geleden hing er een groene zomerjurk met witte stippen die ik meteen zou gekocht hebben, maar het toenmalig gebrek aan buikbewoner weerhield me. Nu het dan toch zo ver is, heb ik zoveel kleren te leen gekregen, dat ik niets kan bedenken dat ik zelf nog zou willen kopen. Behalve lingerie dan. Daar kan ik nu toch moeilijk buiten, en het zijn dan nog eens solden. Bovendien is het wel tof hè. Borstvoedings- en zwangerschapsbeha's zijn nu niet meteen het meest frivool in hun soort, maar ik stapte toch tevreden naar buiten. De winkeljuffrouw is blijkbaar ook zwanger van haar eerste - haar baby wordt een maand voor de onze verwacht en dat levert meteen al leuke gesprekjes op. Bovendien gaan we bij dezelfde vroedvrouwen en wil ze in hetzelfde ziekenhuis bevallen als ik.

Ik heb trouwens beha's gekozen onder het toeziend oog van Jean-Jacques De Gucht. Als gisteren niet in de kranten had gestaan dat hij vader gaat worden, dan had ik u nu een primeur kunnen bezorgen. En daarmee weet die mens dan ook weer mijn beha-maat.

Zo, en dan nu mijn eten. Wat staat er op het menu? Vette vis, zoals het een zwangere vrouw betaamt. En daarna een concert. Zoals het een cultuurminnend koppel in de laatste maanden van het zorgeloze leven betaamt.