Mademoiselle Fresita

Ik zei het al, wij zouden gaan "babymoonen". Een neologisme, naar analogie met "honeymoon". Iets wat ouders to-be doen in de eindspurt van hun kinderloze bestaan. 't Was aan tafel op het werk dat het idee ontstond. Ik wou graag nog eens weg met meneer, maar ik wist niet zo goed wat ik dan precies wilde doen. Ik wist wel wat ik vooral niet wilde. Niet vliegen, niet superver met de auto rijden, niet gastronomisch eten (aangezien ik toch de helft van het heerlijks niet zou mogen eten), niet citytrippen (te vermoeiend), niet urenlang wandelen (idem). Uiteraard ben ik niet de enige zwangere met dit soort verzuchtingen. Collega Sarah wist dit, en zij had zelfs al gehoord van het concept "babymoon". Haar professionele researchwerk leverde enkele tips op, waaronder Hotel Noordzee in Cadzand . Een hotel met "spa" waar je gerust de hele dag kan rondhangen, een strand voor wandelingen in het zicht en "mommy-to-be-massages" in het wellness...

De voorbije dagen deden wij twee bescheiden ontdekkingen, eentje in Diest en eentje in Brussel. In de oranjestad opende een aantal maanden geleden een nieuwe bistro. Niet te duur maar een mooie zaak met een originele kaart, laat dat nu net iets zijn waar Diest echt naar zat te hunkeren. Daar en in de omgeving kan je, op enkele uitzonderingen na, vooral de erg klassieke en weinig originele brasseriekeuken vinden (steaks, pasta, croques, slaatjes...) of je kan er voor heel duur en chique gaan. Maar Wannes Raps is dus echt waar Diest zat op te wachten. Het werd al duidelijk bij het binnenkomen: we hadden geluk dat we er nog bij konden, want op twee tafeltjes na was de hele zaak volgereserveerd. De kaart is beperkt maar origneel en meneer en ik aten allebei verrukkelijk. Een beperkte kaart boezemt me altijd vertrouwen in, net als de open keuken. Geen kans om te foefelen denk ik dan. Ik koos kabeljauw met chorizo, witte bonen, en amandelen, aan de overkant werd het boeuf bourgignon. Naar g...

Lichtgroen. Van jaloezie ja. Licht, omdat ik vooral heel blij ben voor het onderwerp van mijn afgunst. Na heel wat huisverkoop-perikelen kreeg ik gisteren een korte rondleiding in de nieuwe stek van een dierbare vriendin en ohw ja, wat een mooi huis is dat. Onmiddellijk naar de top vijf van mijn favoriete huizen gekatapulteerd. Een absolute droom. Een oud huis dat hélemaal naar je zin gerenoveerd is - what are the chances? Al die dingen waar je zelf niet moet over nadenken, omdat iemand anders met een bijzonder stijlgevoel dat al voor je gedaan heeft. Een welgemeende sorry aan de andere Fienen, maar Tine heeft nu officieel het mooiste huis van ons allemaal. En Tine, het is je van harte gegund! vòòr deze lichtjes adembenemende rondleiding gebeurden er nog leuke dingen deze week (ondanks de sneeuw, komaan zeg! Het is maart! Lente en al!) dus: Counting my blessings, week 11. - We kozen en kochten een babydrager. Een draagzak dus voor het kind. Wat research en vooral navraag bij ervari...

dankbaar voor: - een nieuw cd-rek. In de opening van een niet-gebruikte deur. Bedacht door de Fresita's, uitgewerkt als een soort van ikea-bouwpakket door mijn broer de schrijnwerker en in elkaar gezet door meneer. We zijn tevreden! - twee prachtige vrije lentedagen. Niet te geloven wat een zalig weer dat was. - twee kookboekenplanken in de keuken - de ruimte in de boekenkast, vrijgekomen door het nieuwe cd-rek en de kookboekenplanken. De boekenkast oogt meteen weer wat minder chaotisch (hoewel ik me kan voorstellen dat de meningen hierover verdeeld zijn) - en de boeken werden weer op kleur gesorteerd! - de heropening van de Hema in de Nieuwstraat. Waar ik dan toch een paar spullen kocht voor de dochter. Enkele kleertjes en een hele kleine slaapzak. Want iedereen belooft me wel vanalles, maar uiteindelijk heb ik hier nog steeds bijzonder weinig spullen in maat 50 liggen. En daar heb ik er wellicht maar weinig van nodig, maar ik wou toch een absurd scenario voorkomen ...

De tijd lijkt almaar sneller voorbij te vliegen. Mijn buik en zijn bewoner groeien als kool en de Fresita's tellen stilaan de laatste weken van het kinderloze leven af. Ook de laatste werkweken komen stilaan in zicht, en deze laatste loodjes zijn behoorlijk volgeboekt. Op professioneel vlak, maar ook daarbuiten. Vermoeiend, maar ook leuk. Op een rijtje: - de eerste voorbode van de lente, waarop ik zonder jas (maar met een dikke trui en wantjes) naar buiten ging, mét zonnebril - een postpakketje, helemaal uit Atlanta, van een dierbaar iemand die ik ooit in Griekenland leerde kennen. Zoveel kilometers tussen ons, maar elk jaar komt er een kerstkaartje en dankzij facebook is het contact de laatste jaren weer wat gemakkelijker en frequenter. En ook dankzij facebook kijkt ook zij nu vol spanning uit naar de geboorte van ons kindje. En dat werd nu dus verwend met een uitermate schattige badjas, in de vorm van een nijlpaard. Ik kan amper wachten haar erin te wikkelen. - een goeie ev...