als 't kind maar een naam heeft

Ik las over de naamkeuzes in The Crib. En daar werd een vraag gesteld: hoe kwamen jullie kinderen aan hun namen?

Laat dat nu net een onderwerp zijn waarover ik het wel graag heb. Zo graag zelfs, dat ik het er al over had. Over Jackie dan toch (die eigenlijk Jacqueline heet). De naam die mijn wederhelft bedacht. Terwijl ik al sinds ik kan schrijven lijstjes maak van hoe mijn kinderen zouden mogen heten.  Maar 't was geen wedstrijd en hij had gelijk. Jackie is de mooiste naam die er bestaat.

En toen kwam er kindje twee. We hadden weer elk onze favoriete jongensnaam (die van mij was van Marcel naar Maurice verschoven, zijn favoriet bleef Georges). Maar een meisjesnaam, dat duurde toch wel even. Johan rekende op een nieuwe geniale ingeving, maar die liet op zich wachten.

Er werden lijstjes gemaakt en geschrapt, geschrapt... want omdat we Jackie zo'n mooie naam vonden, hadden we voor onszelf de lat wel erg hoog gelegd. We hadden het idee dat kindje twee een minstens even mooie naam verdiende. Met dezelfde pluspunten als Jackie: verstaanbaar in verschillende talen (Nederlands maar ook Frans en Engels), "origineel maar niet speciaal", klassiek maar ook een beetje rock'n'roll ...

Ik kocht een voornamenboekje. De schrijfster daarvan heeft zelf een Jackie, qua referentie kan dat al tellen. Ik contacteerde haar zelfs om te vragen naar de namen van haar andere dochters. Allebei mooie meisjesnamen, die wel op mijn longlist stonden maar het toch nét niet waren.

En toen vond ik dat het welletjes was. Een paar weken voor de geboorte wilde ik toch wel knopen doorhakken voor suikerboontjes en kaartjes. En toen was er de shortlist. Odette, Thelma en Lucille. Johan vond Thelma het beste. Maar we kennen al een Thelma. Dat hoefde niet écht een obstakel te zijn maar ik vond een naam die er nog niet onze vriendenkring was toch leuker. Twee mensen werden in vertrouwen genomen. Eentje koost Odette, de andere Lucille. En toen zei Johan dat hij Odette eigenlijk maar niets vond. Bam. Lucille zou het dan worden.

Lucille, zoals de (inmiddels ter ziele gegane) webshop van rockabilly-kleren die de eerste inspiratiebron was.

Zoals Lucille Ball.

Zoals de muze en de gitaar van B.B. King, die ergens aan het einde van mijn zwangerschap overleed (dat vonden we dan weer een soort van bevestiging dat het dat moest worden).

Zoals het nummer van Little Richard, waarop ik een week voor de bevalling met mijn vriendinnen danste op een trouwfeest.

Zoals het personage van de tegenspeelster van Matthias Schoenaerts in Suite Française, waarvan ik tot op heden alleen maar de trailer zag.

En zoals die voorkomt in het voornamenboekje waarvan sprake, meer bepaald in het lijstje met "populaire voornamen uit het Amerika van de jaren '30, net als Jackie. En net als Thelma en Odette. En heel veel andere prachtige meisjesnamen die in onze vriendenkring al uitverkoren waren (Billie, Rosie, Louise, Ella, Olivia ... )



Het was moeilijker dan bij Jackie, en aanvankelijker waren we minder enthousiast. Maar we zijn hem wel steeds mooier gaan vinden, Lucille.

Of "Lucilleke" zoals het waarschijnlijk nog wel een tijdje zal blijven.



Leuk om te horen altijd vind ik, hoe mensen tot die grote beslissing komen. Hoe heten die van jullie? En waarom dan wel?