wat u maar wenst

't is een schoon jaar geweest, en ik hoop van u 't zelfde. "Wat mag ik je wensen?", kreeg ik vandaag een paar keer te horen, en daar moest ik toch wel even over nadenken. Een goed teken denk ik, moet zijn dat ik een content mens ben. En terecht. Ik wens dat er voor mij niet al te veel verandert dit jaar. Of 't moest zijn dat ik toch ineens graag een kind wil. Maar voorlopig dus niet. En neen, een oudjaarsavond met mijn geweldige vriendinnen en hun lieve mannen en vooral hun massa's nageslacht wekt bij mij geen moedergevoel op. Ik zie ze allemaal graag hoor, die kindjes, 't zijn stuk voor stuk schoontjes en lievekes, en grappig ook. En 't was wel een beetje druk gisteren maar daar kan ik wel tegen. 't Is gewoon dat organiseren waar ik zo tegenop zie. Ik heb al moeite genoeg met mijn eigen leven, mijn wederhelft is gelukkig zelfredzaam. Maar de dagen dat ik de deur uitga met in mijn handtas mijn sleutels, mijn portefeuille, mijn badge van 't werk én mijn gsm behoren eerder tot de minderheid. Als ik voor langer dan één dag de deur uitga, wordt het al helemaal te gek. tandenborstels, ondergoed, kleren... ik overdrijf amper als ik zeg dat ik ALTIJD wel IETS vergeet. Bovendien vergeet ik ook per definitie iets op de plaats waar ik naartoe ga. Dus na elk weekendje in het ouderlijke huis, blijft er daar wel iets achter. Meneer Fresita en ik leefden tot voor kort samen in twee verschillende huizen, die dan ook nog zestig km uit elkaar lagen, en dat was (naast een paar onmiskenbare voordelen) een regelrechte ramp. Steevast lagen de schoenen die bij de handtas pasten aan de andere kant van 't land, en ik kweekte een bijzonder inefficiënte manier van zoeken aan: als ik iets niet meteen terugvond, ging ik er al van uit dat het in het andere huis lag, dus zonder echt te zoeken. In het andere huis aangekomen, besefte ik wat ik weer gedaan had, en deed ik exact hetzelfde opnieuw. Waardoor sommige rokjes, tasjes, schoenen, haarbandjes en dergelijke soms wekenlang vermist bleven. 't Leven werd nu wel een pak vereenvoudigd door onze actieradius te beperken tot het appartementje alleen, maar u begrijpt wel wat ik bedoel: uw mademoiselle is een chaoot. Gewoon op heur eigen alleen is 't al moeilijk genoeg. Stel je nu eens voor wat dat zou geven als ik voor zo'n klein prutske moest zorgen. Begrijp me niet verkeerd, dat zorgen zou me denk ik wel afgaan, ik ben daar volgens mij zeker niet slechter in dan de meeste mensen, maar ik denk dat ik voor het gemak de eerste jaren nooit meer de deur zou uitgaan. De eerste tien jaar bijvoorbeeld, tot die kleine zelf kan fietsen en de tram nemen en zelf kan instaan voor zijn boterhammen en een reserve-onderbroek als hij of zij ergens gaat logeren. Want die mini's, dat heeft nogal bagage mee te zeulen. Gewoon een avondje bij vrienden met de baby en je kan best een klein remorkske aanpikken. Maxi-cosi (maar daar vervoer je ze in, dus dat telt niet), reisbedje, slaapzak, reserveslaapzak, pampers, natte doekjes, tutje, reservetutje, pyjama, reservepyjama, eventueel nog een zitmeubel... o jee. Ik weet het. Ik ben vanalles vergeten. En dat zal niet anders zijn als 't ooit echt vandoen is. Dus voorlopig doen we 't zonder. Dus neen, u hoeft me nog geen baby'tje te wensen. Voorlopig niet althans, want naar 't schijnt ga ik daar niet aan ontsnappen: het moedergevoel. Van de ene op de andere dag gaat het gebeuren: van géén kinderen willen naar honderd kinderen willen. Naar 't schijnt. Is dat dan zoiets als een priester-roeping ofzo? Want eerlijk gezegd geloof ik daar niet veel van. Heel soms denk ik wel dat het wel eens leuk zou zijn, een kindje. Omdat ik een supermooie naam weet (ja, ik heb al namen. Dat dan weer wel) of omdat ik een subliem doopsuikeridee heb (ja, dat ook). Of omdat ik ooit een paar geweldige vintage babykleertjes kocht die in de schuif liggen en er alleen voor die van mijzelve zullen uitkomen. Of omdat ik eens een heel schone badcape maakte die ik te mooi vind om te verkopen of weg te geven.

Redenen genoeg dus. Maar het contra-lijstje blijft toch langer. Gefundeerder vooral. Maar ik houd u op de hoogte,  ooit ga ik dus mijn mening herzien.

Maar ook voor u dus: een gelukkig 2011. Met een kindje als je dat graag wil. En geen als je dat niet graag wil. En dat degenen die je al hebt gezond en gelukkig mogen blijven. Een jaar zonder al te groot verdriet. Dat is het, ineens schiet het me te binnen. Dat mag iedereen mij wensen, en ik wens het ook aan iedereen toe.

PS. mams, zou 't kunnen dat mijn potteke dagcrème nog bij u staat?