Eat Pray Love

'Een boek om aan al je vriendinnen cadeau te geven' zegt Oprah Winfrey op de achterflap van 'Eten, Bidden, en Beminnen', een boek geschreven door Elizabeth Gilbert. Ik heb hem niet cadeau gekregen maar wel geleend van een dierbare vriendin en ik ben er echt keihard van aan het genieten. Een absoluut wijvenboek hoor. Maar net daarom zo heerlijk ontspannend. Zo'n boek waarvoor ik tijdens de middagpauze even wegglipte van mijn collega's om onder een boom in het gras te gaan zitten lezen. Het is het waargebeurde verhaal van een vrouw die op zoek gaat naar zichzelf en daarvoor een jaar gaat reizen: naar Italië, India en Bali. Om respectievelijk vooral te eten, te bidden en te beminnen. Ik weet het, klinkt geweldig zweverig en behoorlijk fout, een wijvenboek zoals ik al zei. Maar ik ben dan ook een wijveke dus ik lees dat al eens graag.

Op de koop toe heb ik daarnet alle regels aan mijn laars gelapt en terwijl ik nog in het boek bezig ben (ongeveer één derde, dus Italië, achter de kiezen) heb ik de film gezien. Ook een wijvenfilm, wat dacht u. Zelfde verhaal: ik hou daar echt wel eens van. En neen, ik wil nu niet ineens op zoek naar mezelf, maar ik heb wel zin om te reizen gekregen - maar dat gaat wel weer over, ik ben nu eenmaal niet zo'n globetrotter (daarvoor ben ik te gemakzuchtig en draag ik het credo "simplify your life" te hoog in het vaandel). Heerlijk ontspannende voormiddag achter de rug dus. En trouwens, een wijvenfilm met twee liedjes van Neil Young, kan het nog beter? Wellicht deelt u mijn passie voor Neil Young niet, dat begrijp ik ook wel. Ik heb daar zelf ook weinig mee te maken, 't is het gevolg van opgegroeid te zijn met twee oudere broers, en Neil Young is één van de dingen waarvoor ik hen dankbaar ben.

Trouwens, wat dat "eten" betreft en oké, ook wel het "beminnen" (over bidden kan ik echt niets zinnigs vertellen, je m'excuse) - Meneer Fresita en ik hadden een klein jubileeke te vieren en dat deden we gisteren in de Belga Queen. We aten daar een paar jaar geleden al eens en waren toen behoorlijk van onze sokken geblazen. Helaas had de herinnering er - zoals zo vaak - alweer een paar schepjes bovenop gedaan en viel het gisteren een heel klein beetje tegen. Maar ik moet wel echt benadrukken dat dat vooral was omdat de verwachtingen wel héél hooggespannen waren. Want twee van de drie gangen waren wel zeer goed tot uitmuntend. Als voorgerecht aten we allebei sint-jacobsnootjes; ik met rozemarijn, hij met een sausje op basis van Duvel. Voortreffelijk, maar sint-jacobsnootjes zijn nu eenmaal altijd reuzelekker en eerlijk gezegd vind ik ze bij De Noordzee nog beter (en bovendien goedkoper). Ik had lamsvlees als hoofdschotel en hij kabeljauw, en dat was allemaal wel lekker maar er zijn toch zoveel plaatsen waar je minstens even lekker kan eten of zelfs beter en vaak voor minder geld... telkens ik bijvoorbeeld solettes eet bij La Cigogne moet ik gejuich onderdrukken - en daarvan was hier geen sprake. Gejuich kwam er wel bij het nagerecht. Neuzekesijs (roomijs van cuberdons dus), dat zou ik elke dag wel willen eten. Die eerste keer in de Belga Queen had ik ook neuzekesijs als dessert en dat was ook het enige wat ik me van dat etentje herinnerde (wat het eten betreft uiteraard) - en ik begrijp nu ook weer waarom. Zo lekker, niet te geloven! Waarschijnlijk is het wel een vereiste dat je van neuzekes houdt en dat doet niet iedereen, maar ik ben grote fan. De Standaard publiceerde ooit een lijst met de 69 dingen die je moet gegeten hebben, en het neuzekesijs van de Belga Queen was er één van. Absoluut terecht, echt waar.