Ik keek terug op de afgelopen week, ik keerde mijn rug en ineens was er alweer eentje voorbij. Inderdaad, het is alweer weekend. En dat weekend werd gisteravond toch wel bijzonder mooi ingezet, met pizza en muziek. We hoorden al veel goeds van Pizzeria Leonardo in Diest. Overdreven veel valt daar niet over te zeggen. Vreselijke inrichting, vriendelijke bediening, lekkere pizza. En bovendien goedkoop. Drie frisdranken, twee pizza's en een bord bruschetta's - 20,50 euro. Dat is niets te duur.
Een meevaller dus, maar daarvoor waren we niet naar Diest afgezakt. Wel voor onze favoriete toog, of beter gezegd, het zaaltje boven die toog. Want daar kwamen de Isbells eens luisteren hoe hun nieuwe plaat Stoalin op het podium klinkt. En wij mochten gaan meeluisteren. 't Was mooi, die mannen kunnen een schoon stukske muziek spelen. Allemaal heel fragiel en juist. Genieten. Voor een paar nummers dan toch, want na een tijdje verslapte mijn aandacht. Dat ligt deels aan mij (mijn aandacht is van nature nogal slapjes), deels aan het feit dat we ons een beetje achteraan in het zaaltje bevonden doordat mijn man geblesseerd naast me op een kruk zat (spierscheur, te stom verhaal om te vertellen), maar misschien toch ook wel een beetje omdat die liedjes allemaal een beetje op elkaar lijken en niet echt zo overdreven bijzonder zijn. (Oe, ik zeg dat niet graag, want die mannen zien er allemaal zo sympathiek uit en ze doen het echt wel heel goed, maar als ik me dan waag aan iets als een recensie, dan moet ik toch eerlijk zijn?) - maar ik wil er wel graag nog een mooie afsluiter aan toevoegen: na het laatste nummer, na het applaus en na een bisnummertje op het podium, trokken de Isbells hun gitaren uit de versterkers, sprongen van het podium en gingen daar beneden nog een paar akoestische liedjes voor ons spelen...
Een déja-vu van vervlogen jaren maakte zich van mij meester toen ik met mijn beste maatje van vroeger - waarmee ik ooit lief en leed en een huis deelde (niet waar, wij hebben nooit een lief gedeeld, echt niet) - gebukt tussen het publiek doorkroop en daar op onze poep op de vieze planken vloer ging zitten luisteren naar de mooie muziekjes. Ooit waren er wel vaker optredens in den Hemel, en wij zaten dan graag op ons gat op de grond te luisteren - mooie muziek moet je van onderaf horen - rechtop staan lijdt de aandacht maar af...
Maar Isbells dus. afsluiten deden ze hiermee:
Ik twijfelde of ik hun eigen clipje zou posten, of deze versie - maar ik leerde het nummer kennen via bovenstaande clip - en die blijft toch wel bijzonder mooi.
't Was betoverend gisteren. Heel stilletjes zongen we mee. U had erbij moeten zijn. Mooi om te zien dat niemand de helderheid van geest had om dit te filmen met zijn iPhone. Zo ging dat vroeger altijd - je genoot van elk moment, in plaats van elk mooi moment proberen vast te leggen voor later.
Een meevaller dus, maar daarvoor waren we niet naar Diest afgezakt. Wel voor onze favoriete toog, of beter gezegd, het zaaltje boven die toog. Want daar kwamen de Isbells eens luisteren hoe hun nieuwe plaat Stoalin op het podium klinkt. En wij mochten gaan meeluisteren. 't Was mooi, die mannen kunnen een schoon stukske muziek spelen. Allemaal heel fragiel en juist. Genieten. Voor een paar nummers dan toch, want na een tijdje verslapte mijn aandacht. Dat ligt deels aan mij (mijn aandacht is van nature nogal slapjes), deels aan het feit dat we ons een beetje achteraan in het zaaltje bevonden doordat mijn man geblesseerd naast me op een kruk zat (spierscheur, te stom verhaal om te vertellen), maar misschien toch ook wel een beetje omdat die liedjes allemaal een beetje op elkaar lijken en niet echt zo overdreven bijzonder zijn. (Oe, ik zeg dat niet graag, want die mannen zien er allemaal zo sympathiek uit en ze doen het echt wel heel goed, maar als ik me dan waag aan iets als een recensie, dan moet ik toch eerlijk zijn?) - maar ik wil er wel graag nog een mooie afsluiter aan toevoegen: na het laatste nummer, na het applaus en na een bisnummertje op het podium, trokken de Isbells hun gitaren uit de versterkers, sprongen van het podium en gingen daar beneden nog een paar akoestische liedjes voor ons spelen...
Een déja-vu van vervlogen jaren maakte zich van mij meester toen ik met mijn beste maatje van vroeger - waarmee ik ooit lief en leed en een huis deelde (niet waar, wij hebben nooit een lief gedeeld, echt niet) - gebukt tussen het publiek doorkroop en daar op onze poep op de vieze planken vloer ging zitten luisteren naar de mooie muziekjes. Ooit waren er wel vaker optredens in den Hemel, en wij zaten dan graag op ons gat op de grond te luisteren - mooie muziek moet je van onderaf horen - rechtop staan lijdt de aandacht maar af...
Maar Isbells dus. afsluiten deden ze hiermee:
Ik twijfelde of ik hun eigen clipje zou posten, of deze versie - maar ik leerde het nummer kennen via bovenstaande clip - en die blijft toch wel bijzonder mooi.
't Was betoverend gisteren. Heel stilletjes zongen we mee. U had erbij moeten zijn. Mooi om te zien dat niemand de helderheid van geest had om dit te filmen met zijn iPhone. Zo ging dat vroeger altijd - je genoot van elk moment, in plaats van elk mooi moment proberen vast te leggen voor later.
Reacties
Een reactie posten