Eindelijk is die bevallingsrust begonnen. 't Werk begon stilaan mijn oor uit te hangen - hoewel de laatste weken op de werkvloer eigenlijk nog gezellig waren - met een mooie bos bloemen als afscheidscadeau van mijn toch wel lieve collega's op de koop toe.
Waar ik erg op hoopte was nog een paar vrije, kinderloze dagen en het ziet ernaar uit dat ik die nog wel krijg: volgens de vroedvrouw en de osteopaat gaat er hier de eerste dagen nog niet bevallen worden. De vrije dagen werden tot nu toe gevuld met naaien, stadswandelingetjes en een beetje kokerellen.
Nu de lente eindelijk echt begonnen lijkt te zijn, neemt mijn goesting in frisse slaatjes toe - ideaal dus dat ik nu thuis ben - zodat ik mijn groenten eigenhandig kan ontdoen van toxoplasmose-gevaar en niet overgeleverd ben aan het bedrijfsrestaurant. Gisteren husselde ik wat ingrediënten bij elkaar, daardoor geïnspireerd door wat een collega ergens vorige week voor zichzelf prepareerde waar ik verlekkerd op zat te kijken, onderwijl mijn veel te vette en zoute dagschotel naar binnen werkend. Lang leve slaatjes:
kerstomaatjes, veldsla, feta, radijsjes, nootjes en wat olijfolie. Zo simpel kan het zijn.
En dan vandaag: bessenclafoutis. In het weekendmagazine van De Standaard stond een paar weken geleden het recept voor een clafoutis (een fruittaart met eitjes). En dan nog wel het recept van de legendarische Julia Child, waarover ik toevallig onlangs eindelijk de heerlijke film "Julie & Julia" zag.
't Is lekker. En ja, ik moet eens werken aan mijn fotografie-skills. Binnenkort wordt de mooiste baby van de wereld geboren en wij gaan daar niet eens ne schone foto van kunnen trekken. (Meneer is op dat vlak hoegenaamd niet getalenteerder dan ik).
Daag. Ik ga mijn tweede terrasje van de dag doen. Met fou de coudre-vriendinnekes, ook voor de tweede keer vandaag (maar andere dan die van vanmiddag). Dat clubke heeft mijn sociaal leven hier in de vieze grote stad echt wel een boost van formaat gegeven.
Waar ik erg op hoopte was nog een paar vrije, kinderloze dagen en het ziet ernaar uit dat ik die nog wel krijg: volgens de vroedvrouw en de osteopaat gaat er hier de eerste dagen nog niet bevallen worden. De vrije dagen werden tot nu toe gevuld met naaien, stadswandelingetjes en een beetje kokerellen.
Nu de lente eindelijk echt begonnen lijkt te zijn, neemt mijn goesting in frisse slaatjes toe - ideaal dus dat ik nu thuis ben - zodat ik mijn groenten eigenhandig kan ontdoen van toxoplasmose-gevaar en niet overgeleverd ben aan het bedrijfsrestaurant. Gisteren husselde ik wat ingrediënten bij elkaar, daardoor geïnspireerd door wat een collega ergens vorige week voor zichzelf prepareerde waar ik verlekkerd op zat te kijken, onderwijl mijn veel te vette en zoute dagschotel naar binnen werkend. Lang leve slaatjes:
kerstomaatjes, veldsla, feta, radijsjes, nootjes en wat olijfolie. Zo simpel kan het zijn.
En dan vandaag: bessenclafoutis. In het weekendmagazine van De Standaard stond een paar weken geleden het recept voor een clafoutis (een fruittaart met eitjes). En dan nog wel het recept van de legendarische Julia Child, waarover ik toevallig onlangs eindelijk de heerlijke film "Julie & Julia" zag.
't Is lekker. En ja, ik moet eens werken aan mijn fotografie-skills. Binnenkort wordt de mooiste baby van de wereld geboren en wij gaan daar niet eens ne schone foto van kunnen trekken. (Meneer is op dat vlak hoegenaamd niet getalenteerder dan ik).
Daag. Ik ga mijn tweede terrasje van de dag doen. Met fou de coudre-vriendinnekes, ook voor de tweede keer vandaag (maar andere dan die van vanmiddag). Dat clubke heeft mijn sociaal leven hier in de vieze grote stad echt wel een boost van formaat gegeven.
:-)
BeantwoordenVerwijderen