prinsheerlijk

Wij brachten onze zondag al wandelend door - en dat in de Merode, "prinsheerlijk platteland". Prinsen zijn we niet tegengekomen, wel een elf.

en een poetsvrouw

en Mega Theo

Aan het einde van de wandeling wachtte de beloning, in de vorm van een ijsje aan de abdij van Averbode. Tot groot jolijt van groot en klein, want de karretjes hier hebben toch wel ongeveer het lekkerste ijs van de wereld. Ik hou nogal van de klassiekers, en daarin blinken ze hier dan ook uit: mokka, chocolade, vanille (dat laatste werd in ons gezelschap ook 'familie-ijs' genoemd). 

Wel gek dat zo'n ijsje op een hoorntje als dé ultieme kindertraktatie wordt beschouwd: echt praktisch is dat toch niet. Van die crèmelekkende kinders, qua handigheid hebben die nog wel heel wat te leren. Reusachtige bollen smeltend ijs op een wak wordend koekje (rare uitvinding ook, die 'kinderhoorntjes') - en dat smelten gebeurt steevast sneller dan een mens jonger dan pakweg tien jaar kan eten. Een potje en een lepeltje zou misschien wel handiger zijn, maar het goede nieuws is dat dat in Averbode taboe is: te veel afval. Wie zijn ijsje toch liever oplepelt, brengt best zelf een potje en een lepeltje mee.