Ze stonden al een tijdje op ons verlanglijstje, de meisjes. Ik denk dat ze ergens vorig jaar in onze buurt neerstreken en prikkelden sindsdien onze nieuwsgierigheid. Op de deur stond dan wel "ouvert", maar ze was wel degelijk dicht en de drempel om aan te bellen vonden we nogal hoog. Het was er dus nog niet van gekomen.
Ik heb het natuurlijk over "Les Filles". Een mooie nieuwe eetgelegenheid aan de Oude Graanmarkt. Dat stukje dat de Graanmarkt met de Kartuizerstraat verbindt, om precies te zijn. Ik hoorde inmiddels van enkele tevreden klanten lovende kritieken en ook hun website straalt zoveel vrolijkheid uit (jammer van dat schabouwelijke Nederlands) dat ik een beetje popelde om eens te kunnen aanschuiven aan hun gastentafel. Dit werd dus de bestemming van onze tweede babysitavond (waaraan we stilaan gehecht geraken, en ook Jackie lijkt het best te vinden).
Een prachtig pand, ik zou er zo willen blijven wonen. Zo mooi en ruim en licht en zo midden in de stad. Het servies en een deel van het interieur zijn een bont allegaartje van rommelmarktvondsten, precies zoals ik het mooi vind. Les Filles zien er ook allemaal prachtig uit in hun streepjestruitjes en er heerst een gezellige drukte. Die gezellige drukte slaat helaas wel om in een nogal ongezellig luid geroezemoes als blijkt dat één van de grote tafels gereserveerd is door een groep van een man of vijftien. De akoestiek verandert min of meer in die van een zwembad en meneer en ik hebben moeite met elkaar te verstaan (wat jammer is als je maar eens in de paar weken samen zonder kind op pad gaat).
Bij Les Filles eet je wat de pot schaft. Dat is een sympathiek principe, maar wat meneer betreft hadden ze dan wel hun menu iets toegankelijker mogen maken: met terrine van eend doe je hem niet meteen een plezier en iets zegt me dat hij daarin niet echt een grote uitzondering is. Dat was dus het voorgerecht. Ik vond het best lekker hoewel ik het vermoedelijk niet zou gekozen hebben als er te kiezen viel. Maar zo zie je maar: doordat je zelf niet kan kiezen wordt je horizon dan toch weer een tikkeltje breder. Verder bestond het voorgerecht uit een artisjok met een lekker dipsausje. Ik snap dat niet zo heel goed, zo'n artisjok: ik begrijp niet helemaal wat je daar nu precies van opeet en wat je moet laten liggen. In dit geval leek het geheel niet erg eetbaar: we hadden het gevoel een beetje op een kamerplant te zitten kluiven (ik weet het, je moet die blaadjes zo'n beetje afschrapen met je tanden, maar het zachte gedeelte van deze artisjok was wel erg miniem en bovendien nogal smakeloos). Maar het dipsausje met yoghurt en mosterdzaadjes was dus wel lekker.
De kalfsblanquette van het hoofdgerecht viel ook niet erg in de smaak. Ten eerste om dat dat ook al niet erg hoog in onze rangschikking van lievelingsgerechten staat, maar ook omdat er nog best wel veel vetjes en velletjes aan het vlees zaten. De gratin van quinoa was daarentegen heerlijk. Net als het dessert. Je kon kiezen uit een stuk kaas of een plakje cake van zoete aardappel en gembercrème. Of allebei, want je gaat het gewoon zelf halen. Allebei lekker. Niet te zoet, maar heerlijk smeuïg.
Eindoordeel: een prachtig concept, we zijn van zowat alles fan, behalve van sommige delen van het eten. Die waren "Niet helemaal mijn smaak" volgens Mademoiselle, "lichtjes gruwelijk" volgens mijn niet-erg-tuk-op-vlees-zijnde meneer. Maar toch gaan we terug. Om te kijken of de keuken altijd zo op de Franse geïnspireerd is. Want misschien hadden wij gewoon een klein beetje pech met de dagschotel.
Ik heb het natuurlijk over "Les Filles". Een mooie nieuwe eetgelegenheid aan de Oude Graanmarkt. Dat stukje dat de Graanmarkt met de Kartuizerstraat verbindt, om precies te zijn. Ik hoorde inmiddels van enkele tevreden klanten lovende kritieken en ook hun website straalt zoveel vrolijkheid uit (jammer van dat schabouwelijke Nederlands) dat ik een beetje popelde om eens te kunnen aanschuiven aan hun gastentafel. Dit werd dus de bestemming van onze tweede babysitavond (waaraan we stilaan gehecht geraken, en ook Jackie lijkt het best te vinden).
Een prachtig pand, ik zou er zo willen blijven wonen. Zo mooi en ruim en licht en zo midden in de stad. Het servies en een deel van het interieur zijn een bont allegaartje van rommelmarktvondsten, precies zoals ik het mooi vind. Les Filles zien er ook allemaal prachtig uit in hun streepjestruitjes en er heerst een gezellige drukte. Die gezellige drukte slaat helaas wel om in een nogal ongezellig luid geroezemoes als blijkt dat één van de grote tafels gereserveerd is door een groep van een man of vijftien. De akoestiek verandert min of meer in die van een zwembad en meneer en ik hebben moeite met elkaar te verstaan (wat jammer is als je maar eens in de paar weken samen zonder kind op pad gaat).
 |
| foto: kitchenet.be |
De kalfsblanquette van het hoofdgerecht viel ook niet erg in de smaak. Ten eerste om dat dat ook al niet erg hoog in onze rangschikking van lievelingsgerechten staat, maar ook omdat er nog best wel veel vetjes en velletjes aan het vlees zaten. De gratin van quinoa was daarentegen heerlijk. Net als het dessert. Je kon kiezen uit een stuk kaas of een plakje cake van zoete aardappel en gembercrème. Of allebei, want je gaat het gewoon zelf halen. Allebei lekker. Niet te zoet, maar heerlijk smeuïg.
 |
| foto: lusterweb.com |
Eindoordeel: een prachtig concept, we zijn van zowat alles fan, behalve van sommige delen van het eten. Die waren "Niet helemaal mijn smaak" volgens Mademoiselle, "lichtjes gruwelijk" volgens mijn niet-erg-tuk-op-vlees-zijnde meneer. Maar toch gaan we terug. Om te kijken of de keuken altijd zo op de Franse geïnspireerd is. Want misschien hadden wij gewoon een klein beetje pech met de dagschotel.
Reacties
Een reactie posten