Een lijstje op vrijdag: 10 redenen waarom Jackie soms kwaad is op mij

Peuterpuberteit, zo schijnt het te heten. Eigenlijk vind ik het bij Jackie meestal nogal meevallen. Ze is dan ook nog geen twee, misschien hebben we alleen nog maar een voorsmaakje gehad. De beruchte "Terrible Two" is nog niet aangebroken. Maar ze durft wel eens heel boos worden als iets niet gebeurt zoals zij het wil. Wij lachen er wel eens mee: "Jackie is een heel gemakkelijk kind, als alles maar gebeurt zoals zij het wil". En misschien ben ik een lakse moeder zonder ruggegraat, maar mijn credo is toch wel voor een stuk "Ja zeggen als het kan, nee als het moet" - naar het boek waarin ik me maar deels kan vinden maar dat ik toch wel fijn leesvoer over opvoeding vond. Dus ja, als we er de tijd voor hebben, mag Jackie kiezen of ze haar melk uit de oranje of de groene fles drinkt. Of ze haar mooie Pom d'Api luipaardprint-schoenen aandoet of haar goedkope plastic 'bergschoenen' (altijd die laatsten, altijd). Of ze haar tanden poetst met de Jip en Janneke-tandenborstel of met de elektrische tandenborstel (allebei tegelijk liefst). Welke kousen en welke trui ze aandoet.

Maar soms duurt het allemaal te lang. Ik wil nu eenmaal graag om 9u op mijn werk zijn, zodat ik daar ook om vijf uur weer kan opkrassen om mevrouwtje weer op te halen. En sommige dingen kiest Jackie niet. Als het koud is, doen we een jas aan. Op de hoge kinderstoel zitten we. Op het zitgedeelte, niet op de rugleuning. We kruipen niet op tafel tijdens het eten en bij het oversteken op straat geven we een handje. "Neen als het moet" dus.

En dan zijn er ochtenden dat er over alles ruzie wordt gemaakt. Met het nodige drama. Plat voorover op de grond, schreeuwen, trommelende vuistjes. Ik hoop dat ze niet ziet dat dat soms op mijn lachspieren werkt.

Bovenstaande foto werd gemaakt in het midden van zo'n driftbui. Uiteraard wou ze niet gewoon verderdoen toen ze zag dat ik het fototoestel bovenhaalde.

Ik noteerde de afgelopen weken een paar situaties die een woede-aanval veroorzaakten.

1. Jackie wil niet in de buggy zitten.
2. Jackie wil op straat mijn handtas dragen, ook al is die te groot en te zwaar voor iemand die nog geen twee is.
3. Ik vraag haar of ze misschien op het potje wil gaan (na de huilbui en het "Neen! Neen!" roepen sleept ze het potje dan ook steevast naar een plaats waar ze denkt dat ik het niet kan zien. Voor de duidelijkheid: ik vrààg haar gewoon of ze misschien op het potje wil. Op sommige andere momenten gaat ze vrolijk met een boekje op dat potje zitten).
4. Ik zeg haar dat ze niet mag lopen in de zetel.
5. Ik neem een vlijmscherp papiermes uit de pot met potloden waar ze in zit te graaien. 
6. Ze wil geen broek aan. (Ze wil trouwens ook geen rokje of een jurk aan.)
7. Ik wil geen appelsap in haar papfles doen.
8. Ik ruim de tafel af na het ontbijt.
9. Na een lunchdate gaan Thelma en Anneleen niet mee naar ons huis.
10. Ik wil haar vuile broekkousen uitdoen om in de was te doen.

De driftbuien gaan doorgaans snel voorbij, even laten doen lijkt het meest doeltreffend. Ik probeer er altijd bij te zeggen waarom ik haar iets verbied, maar vaak lijkt het er wel op dat het gaat om het 'tegenwringen' an sich.  

Ook zo'n peuter thuis? Ook fijne voorbeelden? En hoe ga je daar mee om?