Ik vandaag precies 35, jij al eventjes 80. Tachtig, dat is in mijn beleving echt oud, maar ik weet dat die beleving regelmatig opschuift. Maar jij maakte het waar. Tot je 79ste een nette heer, die wel eens wat vergat maar vooral bij tachtig ging het steil bergaf. Twaalf juni. Jij dood, ik met pril leven in de buik. Pril leven dat we Maurice zouden noemen als het een jongen zou zijn. Twaalf juni. Ik jarig, jij gecremeerd.
We zeggen graag dat het beter zo is. Als je geest en je lichaam zo snel aftakelen, kan het inderdaad maar beter snel gedaan zijn. Je zou het vast niet anders gewild hebben. Het afscheid valt zwaar, maar eigenlijk namen we maanden geleden al afscheid van de trotse, enthousiaste, vastberaden, koppige maar oh zo warme man die je tot kort geleden was. Het oude kromme meelijwekkende heertje van de laatste maanden was slechts een schaduw van wie je was.
Dag nonkel Maurice. Als derde kind in ons gezin had ik toch wel het gevoel dat ik echt een gelukzak was met een exclusievere meter en peter, waar mijn broers het met onze grootouders moesten stellen. En die peter was goed gekozen. Ik heb me altijd jouw oogappel gevoeld. Allerlei omstandigheden maakten dat we niet écht veel tijd met elkaar hebben doorgebracht. Omstandigheden die maakten dat ik er mijn hele kindertijd gemakshalve van ben overtuigd geweest dat Oostham echt vreselijk ver van Engsbergen lag. Die maakten dat ik mij niets kon inbeelden bij het grootste deel van jouw leven. Maar die er nu niet meer toe doen.
Dag nonkel Maurice. Als jij langskwam wisten we altijd dat jij het was nog voor we de deur opendeden, omdat jij altijd drie keer aanbelde - dingdongdingdongdingdong - wist je dat niemand anders dat doet? Andere mensen duwen gewoon één keer op het knopje.
Dag nonkel Maurice. We zagen elkaar misschien niet écht heel vaak, maar ik denk dat ik van jou in heel mijn leven meer kerst- en verjaardagskaartjes kreeg dan van eender wie. Vandaag geen verjaardagskaartje maar een 'dankbaar aandenken', zoals dat heet.
We zeggen graag dat het beter zo is. Als je geest en je lichaam zo snel aftakelen, kan het inderdaad maar beter snel gedaan zijn. Je zou het vast niet anders gewild hebben. Het afscheid valt zwaar, maar eigenlijk namen we maanden geleden al afscheid van de trotse, enthousiaste, vastberaden, koppige maar oh zo warme man die je tot kort geleden was. Het oude kromme meelijwekkende heertje van de laatste maanden was slechts een schaduw van wie je was.
Dag nonkel Maurice. Als derde kind in ons gezin had ik toch wel het gevoel dat ik echt een gelukzak was met een exclusievere meter en peter, waar mijn broers het met onze grootouders moesten stellen. En die peter was goed gekozen. Ik heb me altijd jouw oogappel gevoeld. Allerlei omstandigheden maakten dat we niet écht veel tijd met elkaar hebben doorgebracht. Omstandigheden die maakten dat ik er mijn hele kindertijd gemakshalve van ben overtuigd geweest dat Oostham echt vreselijk ver van Engsbergen lag. Die maakten dat ik mij niets kon inbeelden bij het grootste deel van jouw leven. Maar die er nu niet meer toe doen.
Dag nonkel Maurice. Als jij langskwam wisten we altijd dat jij het was nog voor we de deur opendeden, omdat jij altijd drie keer aanbelde - dingdongdingdongdingdong - wist je dat niemand anders dat doet? Andere mensen duwen gewoon één keer op het knopje.
Dag nonkel Maurice. We zagen elkaar misschien niet écht heel vaak, maar ik denk dat ik van jou in heel mijn leven meer kerst- en verjaardagskaartjes kreeg dan van eender wie. Vandaag geen verjaardagskaartje maar een 'dankbaar aandenken', zoals dat heet.
dat wist ik denk ik, dat Maurice ook op jullie lijst stond.
BeantwoordenVerwijderen