Niet zo simpel

"Vandaag was ik zo'n moeder die ik stiekem een klein beetje haat als ik ze tegenkom. Op straat, op Instagram of op een blog." - Deze vreemde zin rolde een tijdje geleden uit mijn mond tijdens een gesprekje-met-koffie-en-baby met een lotgenote (moeder van peuter en baby dus). Wat voor moeder was ik die dag dan wel? Eentje die dicht bij de perfectie aanleunde. Hoewel alle krediet voor deze perfectie naar mijn oudste dochter ging. Die besloot die ochtend om eens niet voor dag en dauw wakker te worden maar gewoon precies op tijd. Precies op tijd voor een gezond ontbijt waarbij zonder morren havermoutpap met quinoamelk werd binnengelepeld en een handjevol druiven. Waarna er netjes tandjes werden gepoetst, kleertjes aangetrokken waarover we het meteen eens waren en waarna ik zelfs staartjes mocht maken in haar haar. Ook de baby vormde die ochtend geen obstakel: uit bed, pyjama wisselen voor een overdagpakje en in de draagdoek ermee. De peuter wandelde zonder problemen de anderhalve kilometer naar de crèche alwaar wij ruim op tijd arriveerden.

Jackie, netjes aangekleed en gecoiffeerd, perfect poserend. Hoogst uitzonderlijk.

Dat was een uitzonderlijke ochtend. Vaak beginnen ochtenden hier nog voor zes uur met een jammerende peuter in de kamer naast de onze. Jackie wil "in het grote bed slapen". Nu moet ik zeggen: eigenlijk keek ik uit naar deze momenten. Met z'n viertjes in het grote bed, samen nog wat doezelen terwijl de zon opkomt. Ik heb er dus echt geen probleem mee dat ze de nacht bij ons komt afsuiten. Helaas verloopt het meestal een tikkeltje anders. De baby, die op dat moment vaak zelf in het grote bed ligt, wordt naar de co-sleeper verkast en Jackie mag zich nestelen tussen ons. Twee seconden later wil ze een flesje. Een ander kussen. Jackie naast Oesiel liggen. Boekje lezen. Nog flesje. Flesje warm maken. Popje halen. Jackie pipi doen. Daarna krijgt Lucille een knal van een flesje tegen haar hoofd. Begint Jackie met haar vingers in mama's mond te prutsen. Als mama daar iets van zegt, begint ze mama te stampen. Als mama dààr iets van zegt begint ze heel luid te huilen. Lucille, die in rustiger omstandigheden gemakkelijk tot na negen uur slaapt, is tegen die tijd volledig opgedraaid en doet de rest van de ochtend geen oog meer dicht.

En dan moet de ochtend eigenlijk nog beginnen. Met het ontbijt bijvoorbeeld. Negen van de tien keer eet Jackie het equivalent van drie rozijnen als ontbijt. (Nu ik erover nadenk: soms eet ze gewoon letterlijk drie rozijnen als ontbijt). En neen, dat is niet omdat ik haar wansmakelijk oergezond geitewollensokken-eten voorschotel: of ze nou bovengenoemde havermoutpap met quinoamelk voor zich heeft, een boterham met choco of een croissant met confituur: de slaagkans is even groot.

Dan: aankleden. Jackie is het doorgaans niet eens met mijn vestimentaire keuzes. Nu heb ik echt geen probleem met enige inspraak op dat vlak, maar het gaat er meestal om dat ze géén kleren wil aandoen, haar pyjama wil aanhouden of een skipak aantrekken. Of een broek én een rok maar geen t-shirt of trui. (En altijd rubberen botten, maar daar kan ik nog wel mee lachen).

Bij wat zich daarna in de badkamer afspeelt kunt u zich vast al iets voorstellen. (Denk: géén tanden poetsen, gekrijs bij het wassen van een gezicht en als er al staartjes gemaakt worden, worden die gegarandeerd al snel weer uitgetrokken. Bij voorkeur belandt er nog een beker water over de kleren waarover zopas na lange onderhandelingen consensus werd bereikt).

Beeld je nu een varkentje in dat net ontsnapt is uit de handen van de slager, goed beseffende welk lot hem alsnog wacht. Dit lijkt volgens mij een beetje op ik die Jackie in de buggy probeer te krijgen.(Over die buggy wordt tegenwoordig niet meer onderhandeld, na een paar helse stadswandelingen tijdens dewelke Jackie - ik zeg maar wat - halfweg een zebrapad weigert verder te stappen / languit op de stoep gaat liggen / weigert een hand te geven bij het oversteken / absoluut gedragen wil worden, de draagdoekbaby daarbij volledig negerend / wegloopt / de straat op rent).

Tot zover het relaas van een niet zo uitzonderlijke ochtend. (Denk hierbij trouwens nog een baby, die weliswaar niet de moeilijkste in zijn soort is maar desalniettemin af en toe een propere pamper behoeft, aan een borst wil drinken, buikkrampen heeft of gewoon zonder duidelijke reden een beetje weent. Soms een beetje luid weent ook.)

't Is eigenlijk niet zo simpel, twee kinderen.




(en wat speelde zich dan af tussen het schrijven en het publiceren van bovenstaand relaas? Een ochtend zoals die uit de bovenste paragraaf. Waarbij ik bovendien nog het compliment te horen krijg dat ik echt wel een zen-mama lijk. Ze moesten eens weten.)