#boostyourpositivity maar wel een onverbeterlijke luiwammes

Wat zijn Oon en ik verschillend. Behalve dan het grapje over het terugkomen na het lopen. Dat was in het ouderlijke huis al een klassieker (Net als "ik pak een douche!" - "Zet ze terug hè.")

Want ja, af en toe ging ik ook wel eens lopen. Ik kan daar dan uit de hoogte bij vertellen dat ik al ging lopen toen het nog niet hip was. Voordat Evy iedereen aan het lopen kreeg. En intussen ook alweer een hele tijd geleden. Ik deed af en toe een toerke van een paar kilometer. Maximum vijf. Meer is echt niet aan mij besteed. Want mijn god, wat heb ik een hekel aan dat lopen. Net als aan alle andere sporten. Maar je moet hè. Je moet soms sporten. Dat je soms je tanden moet poetsen, soms fruit moet eten, soms tijd moet nemen voor jezelf en soms je oksels scheren, daar heb ik allemaal geen problemen mee. Maar dat je soms moet sporten, dat is een last die ik al heel mijn leven tegen mijn zin met me meedraag.

een foto die alweer een jaar of drie geleden genomen is. Mijn voetje en dat van mijn loopmaatje.

Toch #proudofmybody? Wel ja. Ik heb het al vaak gedacht: als ik zou sporten, ik zou er nogal strak bijlopen. Want zelfs met het absolute minimum aan fysieke inspanning is dat lijf van mij er nooit één geweest waarmee je niet onder de mensen kan komen. Een goed metabolisme zeker.

Maar ook wel: een voorliefde voor eten. Het eerste wat ik denk als ik opsta is: wat ga ik ontbijten? En meestal is dat al besloten, want het is namelijk ook het laatste waaraan ik denk voor ik in slaap val. En tijdens het eten denk ik ook al aan wat ik de volgende keer ga eten. En neen, van graag eten word je niet dik. Van slecht eten wel. En oh ja, ik hou ook best wel van slecht eten. Van Kinder Bueno's. Van latte macchiato caramel van Starbucks. Van McFlurry. Van Magnums, met nootjes. Van M&M's. Van frietjes met andalouse. Van winegums. Van stroopwafels. Ik eet het allemaal wel eens, maar niet zo vaak. Want ik eet namelijk ook heel graag goed eten. Soep. Noten. Slaatjes. Granola. Havermout. Yoghurt. Fruit. Vis. En als ik dan "zondig", dan liefst met the real good stuff. Ambachtelijke kaastaart. Zelfgemaakte brownies. Latte van Or. Vers hoeveijs. Macarons van de bakker.

Ik noem dat zelfs niet zondigen. Mijn lijf zit altijd zo vol met goed eten (en dat heeft mijns inziens niets met calorieën te maken) dat er maar heel af en toe een klein goestingske overblijft voor die echte smeerlapperij.

Oh, en dan was er nog iets waarop Oon en ik elkaars tegenpolen zijn: naast sporthater was ik wel altijd al een yoga-fan! Precies om dezelfde reden als zij trouwens: omdat ik dacht dat yoga traag was. Als tiener deed ik een routine die ik ooit uit een vrouwenblad gescheurd had, uiteraard met Enya op de achtergrond. En de laatste jaren bezoek ik regelmatig enkele yogastudio's hier in Brussel (een grote luxe, dat er zowat elke avond ergens wel een les is die in je kraam past). En ja, yoga is vaak best traag, maar net dan superintensief. Elke yogales voelt voor mij als thuiskomen.

my point-of-view net voor een zwangerschapsyogales, een half jaartje geleden

Zo ver weg van de bijna traumatische herinneringen aan zowat elke les lichamelijke opvoeding (vreemde benaming eigenlijk, nu ik erbij nadenk. Waarom heet dat niet gewoon "sport"?) die ik in mijn leven had. Een slechte conditie, een volledig ontbrekende oog-hand-coördinatie, slecht ruimtelijk inzicht en schrik van de bal maakte dat ik altijd dat kneusje was dat als laatste gekozen werd. (Wordt dat nog gedaan? Leerlingen zelf de ploegen laten samenstellen? Beste leerkrachten L.O., al eens over nagedacht dat dat misschien wel een beetje vernederend is voor die zieligaards die altijd als laatste overblijven?)

Ook nog geprobeerd in mijn jongere jaren: alle variaties op step-aerobics en consoorten. Ik struikel daarbij voortdurend over mijn eigen voeten. Hilariteit alom, maar al bij al toch weggesmeten geld en strontvervelend. En rollende ogen van dames op de eerste rij, in strakke pakjes. Dus: nooit meer. Ik doorkruis de stad met een baby en soms een peuter op mijn buik of rug. Ik maak af en toe een behoorlijke wandeling. Ik neem in de ondergrondse tramhaltes altijd de trap, niet de roltrap. En ik doe af en toe aan yoga of Pilates. Niet zo vaak als ik zou willen. Hopelijk binnenkort wat vaker. Want de "ongeveer dertig" die op mijn profiel vermeld staat, begint stilaan wat belegen te worden. En ik merk dat ik na een sessie puzzelen of kleuren of iets anders met de baby of de peuter op de grond al wat meer moeite krijg met rechtstaan. Want we zijn geen twintig jaar meer. Zelfs geen dertig. En het lijf moet toch gesoigneerd worden, tegen de tijd dat het veertig, vijftig, zestig en meer wordt. Al was het maar uit dankbaarheid. Voor het weinige tegenspruttelen op die "ongeveer dertig" jaar. Voor de weinige mankementen. En och ja, voor het voortbrengen van die twee wonderen, dat ook.


Dit stukje schreef ik in het kader van de blog-uitdaging #boostyoupositivity van Danone en enkele blogsters. De uitdaging loopt al een tijdje en de eerste thema's "work" en "breakfast" heb ik al gemist. Bij mij gaat alles altijd een beetje trager :-) Misschien schrijf ik er nog wel eens over, misschien ook niet!