André

Voor we beslisten om van Brussel naar Diest te verhuizen, waren er lijstjes. Lijstjes met voors en tegens. Een grote "voor" voor Brussel was: er is hier vanalles te doen. Een grote "tegen" voor Diest was dan ook: er is daar niets te doen.

met dank aan Han Wouters voor de foto

U weet wat er gebeurde. Uiteindelijk haalde Diest voor ons toch een paar voors meer, en we verhuisden. En ik sprak de woorden: we mogen niet zeggen dat er in Diest niets te doen is, tenzij we alles doen wat er in Diest te doen is. Semantisch gezien een zin krommer dan een sikkel, maar ze houdt steek. Want "niets" is natuurlijk erg weinig. En nu is er hier op wandelafstand van ons huis toch wel een knoert van een cultureel centrum. Toen een paar maanden geleden Den Amer zijn programma voor dit seizoen bekend maakte, zetten meneer en ik ons even aan de computer en we bestelden ons arm aan tickets voor culturele voorstellingen. We zullen misschien af en toe droog brood moeten eten, maar cultuur zal er genoeg zijn dit jaar. 

Ik vrees dat we het hoogtepunt van dat culturele jaar zowaar al achter de rug hebben: gisteren was het verzamelen geblazen voor André Brasseur. Wie hem op Pukkelpop gezien heeft weet: dàt is bijzonder. Een perfecte mix van vrolijkheid, kitsch, vintage en ook en vooral vakmanschap: i love it. En ik niet alleen. 

Ik heb nog nooit zo'n gevarieerd publiek gezien op een concert. Dertigers, tachtigers en alles daar tussenin. En dat voor een staand concert. Of beter: een swingend concert. Breed glimlachende senioren, heupwiegend, filmpjes makend met de smartphone, meeklappend. En ik ben er zeker van: als dit concert overdag was geweest, dan waren er ongetwijfeld ook nog een boel dansende kleuters bij geweest. Die van mij al zeker.

PS: wie denkt: "André Brasseur, die ken ik niet.", zoek maar eens een deuntje op youtube. Zie wel dat je het kent?