Het kind werd vier! Dus dit is al vier jaar geleden. En dit drie, en dit twee. Vorig jaar kon er precies geen berichtje vanaf.
Maar nu is ze dus vier. Het laatste restje babyvet is gesmolten, hoewel ze volgens mij nog reuzeschattig is. Ons meisje van extremen. Wild en luid, maar best ook vaak heel braaf en in haar eigen wereldje - het liefst dan met haar popjes (en haar flamingo) of haar potloodjes, haar plasticine, stoepkrijt of puzzels.
Jackie durft moord en brand schreeuwen als ze zich onrechtvaardig behandeld voelt of de dingen niet verlopen zoals zij het in gedachten had (en geloof me: dat gebeurt và à k) maar ze verrast ons de laatste weken steeds vaker met een nieuwe redelijkheid. Net nu kleine zus flink op weg is een tirannieke peuter te worden, ontpopt Jackie zich tot een begrijpende, geduldige grote zus. Die behoorlijk rustig blijft bij het eindeloze haren trekken en krabben van het kleine monster, en spontaan haar soepballetjes deelt.
Ze is doorgaans vrolijk en lief maar is met geen stokken in een richting te duwen. Weet dus dat als Jackie naar je zwaait of je begroet, dan is het gemeend. Dat doet ze niet omdat wij het zeggen, dat doet ze omdat ze je leuk vindt. En achter die vrolijke onbezonnenheid schuilen toch ook nog wel wat grote kleuterzorgen. Zo vraagt ze 's avonds nog naar het kindje dat overdag zijn ouders kwijt was in de Ikea, en hoopt ze van harte dat het intussen wel weer beter gaat met de dode vogeltjes die we de dag ervoor zagen. En heeft ze haar papa en mij doen beloven dat wij altijd samen in hetzelfde huis blijven wonen.
Ik heb me eens vriendenboekgewijs bezonnen over onze Jacks. Meer voor mezelf dan voor u. Maar ik wou het jullie toch niet onthouden. Veel plezier met het ronddraaien van uw computerscherm.
 |
| foto: Peter Van Gelder |
Maar nu is ze dus vier. Het laatste restje babyvet is gesmolten, hoewel ze volgens mij nog reuzeschattig is. Ons meisje van extremen. Wild en luid, maar best ook vaak heel braaf en in haar eigen wereldje - het liefst dan met haar popjes (en haar flamingo) of haar potloodjes, haar plasticine, stoepkrijt of puzzels.
 |
| foto: Peter Van Gelder |
Jackie durft moord en brand schreeuwen als ze zich onrechtvaardig behandeld voelt of de dingen niet verlopen zoals zij het in gedachten had (en geloof me: dat gebeurt và à k) maar ze verrast ons de laatste weken steeds vaker met een nieuwe redelijkheid. Net nu kleine zus flink op weg is een tirannieke peuter te worden, ontpopt Jackie zich tot een begrijpende, geduldige grote zus. Die behoorlijk rustig blijft bij het eindeloze haren trekken en krabben van het kleine monster, en spontaan haar soepballetjes deelt.
Ik heb me eens vriendenboekgewijs bezonnen over onze Jacks. Meer voor mezelf dan voor u. Maar ik wou het jullie toch niet onthouden. Veel plezier met het ronddraaien van uw computerscherm.
Reacties
Een reactie posten