Een zonnige voormiddag, een prachtig natuurgebied op een kwartiertje rijden van ons huis, vier volwassenen en zes kinderen tussen 8 en 2 jaar oud en evenveel kaartjes met daarop een reeks nummertjes: de ingrediënten voor een geslaagd rondje knooppuntwandelen.
De tweejarige ging in de Tula Toddler op de rug, iedereen vanaf vier jaar deed de ongeveer 4 km op eigen kracht.
Kinderen gedijen doorgaans goed in de natuur. Een bos is een natuurlijke speeltuin en er wordt beduidend minder ruzie gemaakt dan in een speeltuin of binnenshuis, waar er voortdurend twistappels voorhanden zijn in de vorm van allerlei speelgoed. Dat is toch mijn ervaring (en ik zag het bevestigd door Tom Hodgkinson).
Heikel punt: veel kinderen zijn geen onvoorwaardelijke wandelfans. Je moet ze dus wel wat te doen geven. Tijdens een knooppuntenwandeling kan dat heel eenvoudig. Aan zo'n dingen denken mijn vrienden, waarvan er enkele veel praktischer zijn ingesteld dan ik. (wat nu ook weer niet zo moeilijk is, neen). Maar dus: je stippelt een route uit op de website van de wandelknooppunten. En je maakt een kaartje met de nummertjes. Of beter: je maakt zo veel kaartjes als er kinderen meegaan. Werkt super: de kinderen zijn dus de gidsen onderweg. Vinden ze superspannend. Zowel die van acht als die van twee (die vond het kaartje vasthouden al spannend). En ook alle andere kinderen er tussenin.
Alweer, dankjewel Hillie en Joke en kroost, voor de fijne ochtend!
De tweejarige ging in de Tula Toddler op de rug, iedereen vanaf vier jaar deed de ongeveer 4 km op eigen kracht.
Kinderen gedijen doorgaans goed in de natuur. Een bos is een natuurlijke speeltuin en er wordt beduidend minder ruzie gemaakt dan in een speeltuin of binnenshuis, waar er voortdurend twistappels voorhanden zijn in de vorm van allerlei speelgoed. Dat is toch mijn ervaring (en ik zag het bevestigd door Tom Hodgkinson).
Heikel punt: veel kinderen zijn geen onvoorwaardelijke wandelfans. Je moet ze dus wel wat te doen geven. Tijdens een knooppuntenwandeling kan dat heel eenvoudig. Aan zo'n dingen denken mijn vrienden, waarvan er enkele veel praktischer zijn ingesteld dan ik. (wat nu ook weer niet zo moeilijk is, neen). Maar dus: je stippelt een route uit op de website van de wandelknooppunten. En je maakt een kaartje met de nummertjes. Of beter: je maakt zo veel kaartjes als er kinderen meegaan. Werkt super: de kinderen zijn dus de gidsen onderweg. Vinden ze superspannend. Zowel die van acht als die van twee (die vond het kaartje vasthouden al spannend). En ook alle andere kinderen er tussenin.
Alweer, dankjewel Hillie en Joke en kroost, voor de fijne ochtend!
Reacties
Een reactie posten