"niet schreeuwen - niet pijn doen"

Samenwonen met een medemens, dat is eigenlijk voortdurend bijleren. Dat is zeker zo als je verantwoordelijk bent voor die medemens, en al helemaal als die medemens niet de gemakkelijkste in zijn soort is. Het opvoeden van een temperamentvol kind, daar had ik het al vaker over. Een grote steun hierin is Eva Bronsveld, en meer bepaald haar boek "Temperamentvolle Kinderen". Al twee keer gelezen en besproken: hier en hier. Ik kreeg daar best wel veel reacties op. Bijvoorbeeld over het feit dat ik vaker dan me lief is schreeuw tegen mijn kinderen. Er zijn blijkbaar wel wat mensen die dat herkennen. Die eigenlijk voor een vreedzame opvoeding staan, maar dan toch af en toe tilt slaan en eens flink roepen. En daar dan spijt van hebben, omdat ze hun kind net niet willen leren dat schreeuwen een manier is om je gelijk te halen.

Ik heb veel over mezelf geleerd, het afgelopen jaar. Onder andere bij de Enneagramschool. Over die driftkikker in mij. Je ziet hem meestal niet, maar hij is er. En Jackie heeft hem geërfd. Bij haar is hij wat duidelijker. Omdat ze nog klein is en meer lak heeft aan sociaal wenselijk gedrag, maar ook omdat zij een ander persoonlijkheidstype is dan ik. Het dominante, assertieve en strijdlustige is bij haar duidelijker aanwezig. Ik herken het, maar streef veel meer naar rust, kalmte, sereniteit.

Uiteraard is ook het kind zelf gegroeid. Ze is bijna viereneenhalf, dus die "peuterpuberteit" mogen we nu toch echt wel als achter de rug beschouwen. En toch zijn er nog steeds driftbuien en conflicten. Big time. Minder dan vroeger wel, maar ze zijn er nog en ik denk dat ze er wel altijd zullen blijven. We zullen er steeds beter mee leren omgaan. Alle partijen. Want ik zeg het: de zelfkennis van mijn dochter is verbluffend.




Voorbeeld: Johan, Jackie en ik spelen een gezelschapsspelletje, "Zoek die schoen" van Haba, voor de kenners. Jackie explodeert als ze een rondje verliest. Ik zeg haar dat ik begrijp dat ze het niet leuk vindt te verliezen, maar dat het niet fijn is als ze er zo boos om wordt. Ze kalmeert (na veel dikke tranen en dito knuffels). Bij het volgende rondje dat ze verliest, zien we hoe ze haar tranen verbijt. Het lukt een paar seconden maar barst dan toch in snikken uit. "Ik probeer echt om niet kwaad te zijn maar ik kan er niets aan doehoehoen!". Ik herken zo veel. En ik besef weer waarom ik eigenlijk zo'n hekel heb aan gezelschapsspelletjes: ik kan ook niet tegen mijn verlies.




Ander voorbeeld: na een paar lichtjes uit de hand gelopen conflicten tussen haar en mij (veel heen-en-weer geschreeuw, te luid, te ruw, te hardhandig - ook ik pleit schuldig), praten we erover in bed. Het is niet de eerste keer dat we ons voornemen wat liever voor elkaar te zijn. Maar we lijken het maar al te vaak weer te vergeten. "Hoe lossen we dit op Jacks? Hoe zorgen we ervoor dat we het niet meer vergeten?" De kleuter komt op de proppen met een subliem idee. De volgende dag dicteert ze, en ik schrijf een tiental briefjes: "niet schreeuwen, niet pijn doen". Ze plakt er hartjesstickers bij ("want Lucille en ik kunnen nog niet lezen, en zo weten we toch dat het over lief zijn gaat"), en ze plakt de briefjes op de deur van elke kamer in ons huis. Het is gek, maar het lijkt vaak te werken. Als ik door het huis stampvoet, boos op mijn betweterige kleuter die weigert haar schoenen aan te doen, roept zo'n briefje me wel eens tot de orde. Soms ook niet. Maar we werken eraan. En ik verbaas me elke dag over de wijsheid van mijn kleine monster.

De handletter-inspiratie komt uit het boekje "Handlettering Doe Je Zo! Letters & Letters" van Karin Luttenberg van paperfuel.nl,  uitgegeven bij Uitgeverij Moon. Er is ook een boekje "Cijfers en Symbolen" in dezelfde reeks. Karin Luttenberg heeft ook een programma op de Nederlandse televisie over handlettering, én er is een Youtube-kanaal! 













(En nu begin ik me plots af te vragen of ik de privacy van mijn dochter niet schend. Ik kies ervoor me te outen als stiekeme driftkikker, maar mag ik dat voor haar ook beslissen?)