De kleuter en de wiebeltand

"Het is maar stil daar bij die stadsdichter." Dat kan misschien zo lijken, maar op de achtergrond zijn er verscheidene processen actief (waarover later wel meer) en ook die mini's, die toch het grootste deel van mijn tijd en energie vergen, zitten niet stil. (Nooit. Ze zitten NOOIT stil).

Tussen mijn vorige post en deze, werd onze peuter een kleuter, zoals dat in Vlaanderen heet als je 2,5 jaar bent en naar school mag. Ze zat al lang te popelen en is dan ook al vanaf dag 1 superflink. Alsof ze nooit wat anders gedaan heeft. Intussen kunnen wij dan ook een enorme kostenpost uit onze gezinsbudgettering schrappen en dat is best fijn na 4,5 jaar peperdure crèches te betalen.

Klein nadeel aan het schoolgebeuren: die Lucille is doodop na zo'n schooldag, vooral tegen het einde van de week begint zich dat te wreken. Dan valt ze wel eens in slaap na school, en als ze dan, rond halfzes ofzo wakker wordt, is dat vaak met een rothumeur. Ik heb overwogen haar halve dagjes te laten gaan, maar dat lijkt me toch geen goed idee in haar geval: ze wil eigenlijk helemaal niet gaan slapen, en als dat wel zou lukken zou ik ze rond 15u alweer moeten wakker maken om Jackie te gaan halen. Ik vrees ook dat ze echt niet met me mee zou willen als ik haar 's middags zou komen halen.



Ander probleempje: het kind is nog niet zindelijk. School en juf zijn daar heel begripvol over, maar ik had het toch graag anders gezien. Jackie werd ooit zo goed als vanzelf zindelijk, van de ene dag op de andere. En dat een paar maanden voor ze naar school moest gaan. Ferm gemakkelijk was dat. Maar dit is dus een ander paar mouwen. Lucille is bovendien geconstipeerd en vorige week bleek ze ook nog een urineweginfectie te hebben. We proberen over die zindelijk heel losjes te doen, maar ik heb het gevoel dat het kind toch wat stressgevoeliger is en misschien heeft ze toch een keer te veel gehoord dat het fijn zou zijn dat ze zonder luiers naar school kon. Die constipatie, die is nu al een paar weken een probleem. (met af en toe een kleine bevalling van een "dikke drol" zoals ze zelf zegt). Ze eet niet ongezond, maar met tips als "lauw water geven 's morgens" en "dadels en sinaasappels en kiwi's laten eten" ben ik niets: Lucille wil dat niet. Ze is best een flinke eter, maar het lijkt erop of ze een natuurlijke afkeer heeft van wat haar echt zou kunnen helpen in dit geval. De huisarts schreef al lactulosesiroop voor en die nemen we nu een paar weken. Ze vindt hem heerlijk en vraagt er zelf naar, maar ik heb niet de indruk dat het helpt. En ze hààt glycerinesuppo's. Ik snijd al een stuk af van die dingen, zodat het echt maar klein is, maar het kind schreeuwt echt hartverscheurend, alsof ze gemolesteerd wordt. Ik ben best bang haar met een trauma op te zadelen, en het ergst van al: ook die suppo's lijken dan ook nog weinig uit te halen.

Sinds vorige week zijn we in behandeling bij een osteopaat. Hopelijk kan zij helpen. Ik houd u op de hoogte. Of misschien ook niet, want zo boeiend is de stoelgang van mijn kind voor een buitenstaander vast niet.



En dan: die wiebeltand. Niet bij Lucille natuurlijk, maar onze Jackie, die is ook nog geen vijf. Maar ze kwam vorige week wel thuis met het nieuws dat ze een los tandje had. En nader onderzoek leerde ons dat daar onderaan al twee nieuwe "grotemensentanden" klaar staan. De wiebeltand is er intussen uit, en zijn buur in inmiddels ook aan het wiebelen geslagen. Ik ben nog steeds een beetje in shock en ontkenning. Mijn grootste kleintje krijgt al grote tanden.






Nadat ze gehoord had dat ik tegen een vriendin verzuchtte "hier ben ik nog niet klaar voor", stelde ze me 's avonds in haar bed gerust: "Ik ben er wel klaar voor hoor mama." Oef.