Maanden heb ik eraan gelezen. Begonnen op het strand van Vosseslag, en gisteravond de laatste regels van de epiloog hier in mijn bed, met mijn dochters naast me. De vuistdikke (891 bladzijden) roman "Rusland" van Edward Rutherfurd. (Ik merkte trouwens ook pas nadat ik hem uit had, dat de auteur "Rutherfurd" en niet "Rutherford" heette).
Dit boek kwam al in 1991 uit maar werd onlangs opnieuw uitgegeven. Ik weet niet precies wat me ertoe aanzette om het te lezen. Mijn voorliefde voor historische verhalen allicht, hoewel Rusland op zich me tot nu toe eerder koud liet. Maar ik ben wel blij dat ik het gelezen heb. Bijzonder aan dit boek, en ik meen te begrijpen dat dat typisch is voor de romans van Rutherford (hij schreef er ook over ondermeer New York, Parijs en Londen), is dat het zo'n 1800 jaar overspant en de geschiedenis van vier families beschrijft. In veel recensies lees ik "magistraal", en ja, dat is het toch wel. Het is een dikke klepper, maar ik heb er tot het einde van genoten. Het begin was wat doorploegen, het relaas van een primitieve landbouwgemeenschap op de steppe vond ik niet zo interessant. Maar het verhaal beklijft meer en meer per bladzijde die je omslaat.
Het is historische fictie, een verzonnen verhaal gebaseerd op waargebeurde feiten. De hoofdrolspelers zijn gefantaseerd, maar we komen wel Dzjengis Khan, Katharina de Grote, Ivan de Verschrikkelijke, Peter de Grote, Lenin en Stalin tegen.
Ik heb van dit boek genoten. En wat zeer straf is: mijn kinderen ook! Ergens deze zomer hebben ik en zij namelijk een nieuwe gewoonte aangemeten, eentje waar we allemaal best wel blij van worden. Na de bedtijd-verhaaltjes die zij zelf kiezen, lees ik hen een stuk voor uit het boek waar ik op dat moment zelf in bezig ben. En dat is nu al sinds augustus "Rusland". Ze begrijpen er wellicht niet veel van, en Lucille valt steevast na een paar minuten in slaap, maar Jackie is wel geïntrigeerd. Het voornaamste is natuurlijk dat ze het fijn vind dat ik bij haar ben, dat ze zich geborgen voelt en mijn stem hoort, maar intussen heeft ze onbewust toch maar mooi wat opgestoken over kozakken, tsaren en bolsjewieken :-) Toen Raspoetin de revue passeerde, legde ze zelf de link met de Disney-film Anastasia. Er sijpelt dus blijkbaar toch wel iets naar binnen. Fijn, maar ik doe het vooral omdat ik het zelf leuk vind. (Af en toe moet je ook wel een stuk censureren, dat vergt wel wat creativiteit zo al voorlezende, maar niet alle passages zijn geschikt voor een vijfjarige).
Onze dochters zijn niet echt de gemakkelijkste inslapers. Zeker de oudste vindt het moeilijk om de slaap te vatten. Ze vindt gemakkelijker rust als iemand van ons bij haar blijft, maar dan nog kan het lang duren. Voorlezen helpt, maar kinderboeken zijn natuurlijk voor haar veel te interessant en niet erg slaapverwekkend (behalve dan "Het konijn dat in slaap wil vallen" maar dat zijn we hier intussen zo beu dat het nog maar zelden gelezen wordt - en als dat wel gebeurt dommel ik er vaak zelf bij in). Maar dus: in plaats van mijn eigen me-time op te offeren aan mijn dochters, besloot ik de twee te combineren. Lezen is en blijft het liefste wat ik doe, en nu kom ik toch al elke dag minstens aan een halfuurtje lezen. Luidop dan wel. Dat gaat dan wel wat langzamer, maar dat is niet zo erg. Ik ben sowieso al een trage lezer. Bij hardop lezen ben ik minder snel de draad kwijt ook, trouwens. Ik kijk er nu echt naar uit me samen met hen in een volgende roman te verdiepen.
"Rusland" van Edward Rutherfurd werd afgelopen jaar heruitgegeven bij Uitgeverij De Fontein.
Dit boek kwam al in 1991 uit maar werd onlangs opnieuw uitgegeven. Ik weet niet precies wat me ertoe aanzette om het te lezen. Mijn voorliefde voor historische verhalen allicht, hoewel Rusland op zich me tot nu toe eerder koud liet. Maar ik ben wel blij dat ik het gelezen heb. Bijzonder aan dit boek, en ik meen te begrijpen dat dat typisch is voor de romans van Rutherford (hij schreef er ook over ondermeer New York, Parijs en Londen), is dat het zo'n 1800 jaar overspant en de geschiedenis van vier families beschrijft. In veel recensies lees ik "magistraal", en ja, dat is het toch wel. Het is een dikke klepper, maar ik heb er tot het einde van genoten. Het begin was wat doorploegen, het relaas van een primitieve landbouwgemeenschap op de steppe vond ik niet zo interessant. Maar het verhaal beklijft meer en meer per bladzijde die je omslaat.
Het is historische fictie, een verzonnen verhaal gebaseerd op waargebeurde feiten. De hoofdrolspelers zijn gefantaseerd, maar we komen wel Dzjengis Khan, Katharina de Grote, Ivan de Verschrikkelijke, Peter de Grote, Lenin en Stalin tegen.
Ik heb van dit boek genoten. En wat zeer straf is: mijn kinderen ook! Ergens deze zomer hebben ik en zij namelijk een nieuwe gewoonte aangemeten, eentje waar we allemaal best wel blij van worden. Na de bedtijd-verhaaltjes die zij zelf kiezen, lees ik hen een stuk voor uit het boek waar ik op dat moment zelf in bezig ben. En dat is nu al sinds augustus "Rusland". Ze begrijpen er wellicht niet veel van, en Lucille valt steevast na een paar minuten in slaap, maar Jackie is wel geïntrigeerd. Het voornaamste is natuurlijk dat ze het fijn vind dat ik bij haar ben, dat ze zich geborgen voelt en mijn stem hoort, maar intussen heeft ze onbewust toch maar mooi wat opgestoken over kozakken, tsaren en bolsjewieken :-) Toen Raspoetin de revue passeerde, legde ze zelf de link met de Disney-film Anastasia. Er sijpelt dus blijkbaar toch wel iets naar binnen. Fijn, maar ik doe het vooral omdat ik het zelf leuk vind. (Af en toe moet je ook wel een stuk censureren, dat vergt wel wat creativiteit zo al voorlezende, maar niet alle passages zijn geschikt voor een vijfjarige).
Onze dochters zijn niet echt de gemakkelijkste inslapers. Zeker de oudste vindt het moeilijk om de slaap te vatten. Ze vindt gemakkelijker rust als iemand van ons bij haar blijft, maar dan nog kan het lang duren. Voorlezen helpt, maar kinderboeken zijn natuurlijk voor haar veel te interessant en niet erg slaapverwekkend (behalve dan "Het konijn dat in slaap wil vallen" maar dat zijn we hier intussen zo beu dat het nog maar zelden gelezen wordt - en als dat wel gebeurt dommel ik er vaak zelf bij in). Maar dus: in plaats van mijn eigen me-time op te offeren aan mijn dochters, besloot ik de twee te combineren. Lezen is en blijft het liefste wat ik doe, en nu kom ik toch al elke dag minstens aan een halfuurtje lezen. Luidop dan wel. Dat gaat dan wel wat langzamer, maar dat is niet zo erg. Ik ben sowieso al een trage lezer. Bij hardop lezen ben ik minder snel de draad kwijt ook, trouwens. Ik kijk er nu echt naar uit me samen met hen in een volgende roman te verdiepen.
"Rusland" van Edward Rutherfurd werd afgelopen jaar heruitgegeven bij Uitgeverij De Fontein.
Reacties
Een reactie posten