Mademoiselle Fresita

Diest mag dan wel deel uitmaken van de roemruchte marginale driehoek , de oranjestad doet wel haar best. Morgen bijvoorbeeld is er de Retro Boulevard , en dan gaan we hoegenaamd niet hakken, jumpen, gabberen of tunen. Hoewel, er is een oldtimertreffen. Geen chromed out pussywagons denk ik, maar wel veel ander schoons. Ook mademoiselle zal er zijn, met een kraampje op de jardin des souvenirs. Voor de gelegenheid heb ik mijn bestaande assortiment een extra retro-toets proberen mee te geven, met nog meer polkadots, kriekskes en andere frivoliteiten. Zoals daar zijn: een A-lijnrokje (het model is niet echt fifties, maar het stofje toch een beetje) Een setje schattige handtasjes: Zo. Nu ga ik een stapel t-shirtjes voorzien van een vespa in flockfolie. Tot morgen, tussen 14u en 19u in Diest!

We zitten hier te wachten op een onweer, en dan wordt aan de computer zitten wel eens afgeraden. Maar volgens mij komt er van dat onweer niets in huis en bovendien begin ik klachten te krijgen van mijn lezerspubliek. Waarvan een handvol van mijn favorietjes gisteren nog eens naar Brussel afzakte voor een terras en een bord warm eten. Of een hoop bordjes warm en koud eten, zoals we dat al eens eerder bestelden in de Publico . Bloggen dus. Want 't is precies alsof er hier niets meer gebeurt. Integendeel zou ik zeggen, er gebeuren vanalle dinges, schone en minder schone, maar wat mij betreft vooral schone. Zo gingen wij alweer op congé met de Miekes en hun aanhang, in een knoert van een huis , waar we vooral deden alsof het geen vreselijk slecht weer was. Minder leuk: mademoiselle moest een zeer fijne collega uitzwaaien. Goed voor haar natuurlijk, want ze verlaat ons voor een prachtige job, maar ik zal ze toch missen. Het uitzwaaien gebeurde in stijl, met een verrassingspicknick (d...

Niets aan de hand hoor. Gewoon wat weinig inspiratie. Want het leven is nog altijd schoon. 't Wordt met de dag beter zelfs. Het weer is wel wat minder, maar daardoor laten we ons niet kennen. Binnenkort komt het wel weer terug, geen paniek. Intussen iets waar ik elke keer weer mee moet lachen als ik er passeer: Zeg eens aaa. Of zeg eens ma ma ma ma baker.

Een knaller van een weekend was. In onze inmiddels vaste stek in Dardennen. Zeven klassewijven (waarvan er één met talent voor het shaken van cocktails en een andere die de gave bezit om de heerlijkste desserten te creëren, allebei mooi meegenomen), een grote doos chips, een paar flessen cava, een tafel vol boekskes, een vogelpikbord, gloednieuwe pijltjes en het beste van Elvis . Wij vragen wij niet veel. Tot zondagmiddag was het weekend perfect. En toen werd het nog beter. Want toen werd er één van ons verrast voor haar dertigste verjaardag. Ik vertelde al over onze traditie  van elkaar te verrassen en dat vooral veel te laat te doen. Dus meer dan een jaar na datum, kreeg een van onze stichtende leden een feestje van formaat op haar brood. Een specialleke. Zij loopt namelijk al ongeveer de helft van haar leven rond met een droompje. Al sinds wij oud genoeg zijn om zonder onze ouders op vakantie te gaan, zeurt onze Hillie ons de oren van het hoofd over een ezeltjestrektocht. ...

Het oorspronkelijke opzet van deze blog wordt wel eens vergeten. Vooral door mij. Die luidde "stoefen met wat je gemaakt hebt". Hoog tijd om me weer eens bezig te houden met mijn core business, me dunkt. Dit rolde de afgelopen week van onder mijne Pfaff (die geen belastingen ontduikt en niet naar Duitsland gaat verhuizen en ook niet stiekem Germaine heet): een omkeerbare jurk maat 110 een rokje, voor een meisje van ongeveer 10 Dit rokje is eigenlijk een herwerking van een jurkje dat ik al veel eerder maakte, maar waarvan ik niet zo tevreden was (voor de kenners: er stonden Prym-drukknopen type 'anorak' aan, en die zijn volgens mij veel te zwaar en te straf voor fijne katoentjes). Tegenwoordig werk ik met het type 'jersey', en dat lijkt tot nog toe een veel beter idee. op bestelling: een pamperzak en een slab voor Manon op wiens geboortekaartje aardbeien staan verder op het programma, op bestelling: 3 vlaggenlijntjes, een pamperzak, no...

Zalig hè. Het is echt zomer, en dat tijdens een verlengd weekend. Eén van die weinige verlengde weekends waarin zowel meneer als mevrouw Fresita eens echt drie dagen niet moeten werken. We hebben er van genoten - met op vrijdag lekker eten (de salade niçoise van Nigella, altijd een voltreffer bij deze temperaturen), en  muziek  in een prachtig kader, nog meer cultuur op zaterdag (we gingen eens een kijkje nemen in het vernieuwde Middelheimmuseum  - een aanrader voor mooie zonnige dagen) en we zochten een aantal van onze favoriete mensen op. Wat steevast gepaard ging met sloten cava. Heerlijke, luie, lome avonden en namiddagen in uitstekend gezelschap, een heel weekend lang een klein beetje in de wind - en een klein beetje wind kan zo'n deugd doen in de zomer. En kijk eens aan, 't is nog maar maandagmiddag, het weekend is dus nog niet voorbij. Maar het lanterfanten wel, ik vlieg er weer eens in. Met de ramen van het appartement wijd open, zodat het toch een beetje lijkt ...

Ik beken: ik ben een plantenmoordenaar. Niet met opzet, maar ik kan geen planten in leven houden. Jammer, want planten zijn aangenaam gezelschap. Maar ik wil het toch blijven proberen. Een tijdje geleden kregen wij bezoek en dat bracht - zoals dat hoort - een plant mee. Twee zelfs. Babysanseveria's in schattige potjes. Mijn beperkte plantenkennis zegt me dat een sanseveria niet veel nodig heeft. Met andere woorden: ge moet al lelijk doen om een sanseveria de nek om te draaien. Af en toe water geven zou volgens mij moeten volstaan. Maar deze vrienden hadden toch al meteen iets meer aandacht nodig: hun schattige potjes bleken eigenlijk niet zo heel geschikt en vooral ook een beetje te klein. Vandaar dat er vanmorgen getuinierd werd op drie hoog. De plantjes kregen versche potgrond en nieuwe potjes (beiden ontvreemd tijdens mijn recentste tocht langs het tuinpad van mijn vader), een slokje water en propere kousen. idee hier gepikt!