Mademoiselle Fresita

Het oorspronkelijke opzet van deze blog wordt wel eens vergeten. Vooral door mij. Die luidde "stoefen met wat je gemaakt hebt". Hoog tijd om me weer eens bezig te houden met mijn core business, me dunkt. Dit rolde de afgelopen week van onder mijne Pfaff (die geen belastingen ontduikt en niet naar Duitsland gaat verhuizen en ook niet stiekem Germaine heet): een omkeerbare jurk maat 110 een rokje, voor een meisje van ongeveer 10 Dit rokje is eigenlijk een herwerking van een jurkje dat ik al veel eerder maakte, maar waarvan ik niet zo tevreden was (voor de kenners: er stonden Prym-drukknopen type 'anorak' aan, en die zijn volgens mij veel te zwaar en te straf voor fijne katoentjes). Tegenwoordig werk ik met het type 'jersey', en dat lijkt tot nog toe een veel beter idee. op bestelling: een pamperzak en een slab voor Manon op wiens geboortekaartje aardbeien staan verder op het programma, op bestelling: 3 vlaggenlijntjes, een pamperzak, no...

Zalig hè. Het is echt zomer, en dat tijdens een verlengd weekend. Eén van die weinige verlengde weekends waarin zowel meneer als mevrouw Fresita eens echt drie dagen niet moeten werken. We hebben er van genoten - met op vrijdag lekker eten (de salade niçoise van Nigella, altijd een voltreffer bij deze temperaturen), en  muziek  in een prachtig kader, nog meer cultuur op zaterdag (we gingen eens een kijkje nemen in het vernieuwde Middelheimmuseum  - een aanrader voor mooie zonnige dagen) en we zochten een aantal van onze favoriete mensen op. Wat steevast gepaard ging met sloten cava. Heerlijke, luie, lome avonden en namiddagen in uitstekend gezelschap, een heel weekend lang een klein beetje in de wind - en een klein beetje wind kan zo'n deugd doen in de zomer. En kijk eens aan, 't is nog maar maandagmiddag, het weekend is dus nog niet voorbij. Maar het lanterfanten wel, ik vlieg er weer eens in. Met de ramen van het appartement wijd open, zodat het toch een beetje lijkt ...

Ik beken: ik ben een plantenmoordenaar. Niet met opzet, maar ik kan geen planten in leven houden. Jammer, want planten zijn aangenaam gezelschap. Maar ik wil het toch blijven proberen. Een tijdje geleden kregen wij bezoek en dat bracht - zoals dat hoort - een plant mee. Twee zelfs. Babysanseveria's in schattige potjes. Mijn beperkte plantenkennis zegt me dat een sanseveria niet veel nodig heeft. Met andere woorden: ge moet al lelijk doen om een sanseveria de nek om te draaien. Af en toe water geven zou volgens mij moeten volstaan. Maar deze vrienden hadden toch al meteen iets meer aandacht nodig: hun schattige potjes bleken eigenlijk niet zo heel geschikt en vooral ook een beetje te klein. Vandaar dat er vanmorgen getuinierd werd op drie hoog. De plantjes kregen versche potgrond en nieuwe potjes (beiden ontvreemd tijdens mijn recentste tocht langs het tuinpad van mijn vader), een slokje water en propere kousen. idee hier gepikt!

Aha! Het is eindelijk lente! Zomer zelfs bijkanst. En doordat die zo lang op zich heeft laten wachten, genieten wij van elk moment om in de zon te zitten. Terrassen zijn in Brussel toch wel een beetje schaars goed - gelukkig kan je bij het pas geopende " Au Fond " in de Dansaertstraat ook buiten eten. Op de stoep. Wij konden eerlijk gezegd niet wachten tot "Au Fond" openging. Dat zit namelijk zo: het afgelopen half jaar sloten twee van onze favoriete restaurants de deuren: La Cigogne hier om de hoek, en La Cantina del Coronel in Leuven. Groot was onze verbazing toen wij begrepen dat het één met het ander te maken had: de mensen van La Cantina zouden een nieuwe zaak openen, op de plaats van La Cigogne. Vorige week gingen ze dan eindelijk open en gisteren gingen we eens testen. Een originele maar beperkte kaart (een pluspunt voor mensen met keuzestress), zéér vriendelijke bediening en lekker eten. Niet te veel poespas, geen ingewikkelde recepten maar met zorg en go...

De zon ja. Ze scheen vandaag en 't zou stilaan tijd worden ook. En als 't schoon weer is, dan trekken wij graag richting onze roots op de grens tussen Hageland en Kempen. Voor een verdienstelijke lunch  en een fikse wandeling in de zon en in goed gezelschap (van twee verliefde vlinders, ezels, geitjes, een hangbuikzwijn en een goede vriendin). Gisteren was het eigenlijk ook schoon weer, een prachtige dag om in Bruxelles-ma-belle te genieten van de Zinneke-parade. Ware het niet dat ik pas in de namiddag wakker werd van 's mans woorden "het is wel al halftwee hè slaapkopke". De geneugten van het kinderloze bestaan - het kan gebeuren. Maar toen moesten er nog voor 's avonds vier vlaggenlijntjes genaaid worden, op bestelling. Want 's avonds waren er alweer andere sociale verplichtingen. Geen Zinneke dus, wel Luiz, Loes, Nore en Hieperdepiep. Hieperdepiep werd vanochtend al voor het ochtendgloren al afgeleverd - omdat ik onterecht vreesde dat de vlaggen ander...

Aan alle vrouwen die van Johnny Depp houden: rep u naar de cinema. Aan alle andere vrouwen: ik geloof er geen fluit van. Het is natuurlijk de combinatie met Tim Burton die het hem doet. Dark Shadows is volgens mij niet de beste film van het tweetal, maar zeker vermakelijk. Wie trouwens echt gaat om te zwijmelen bij Johnny Depp weze gewaarschuwd: hij lijkt bij momenten (met hoed en zonnebril) vooral op Michael Jackson. Ouch. Heel kort samengevat: jongeman wordt in de achttiende eeuw door een heks omgetoverd in een vampier en levend begraven. Levend begraven worden is een extra tegenvaller voor een vampier, want die mannen gaan dus niet dood. Tweehonderd jaar later - dat wordt dan in de seventies van de 20ste eeuw -wordt de vampier weer opgegraven. Simpel, en amusant. En Nights in White Satin van The Moody Blues. Brings back memories. Niet aan de jaren zeventig - die heb ik gemist - maar zo'n twintig jaar later. (Ook toen al een voorliefde voor retro).

Het zit er weer op. Was het nu de vijfde editie? Ik ben de tel een beetje kwijt (maar daar is niet veel voor nodig.) Ik heb het natuurlijk over La Dorlotterie. Het was een toppertje. Mooi weer, veel volk en wat vonden we het weer gezellig. Het is zo heerlijk om te zien hoe La Dorlotterie een echte vaste waarde geworden is, iets waar mensen op rekenen en naar uitkijken. Mensen die elke keer weer komen. Iedereen die zo blij wordt van al dat moois. Niet in het minst wijzelf. Telkens staan we er even bij stil dat dat mooie marktje alleen maar bestaat omdat wij daar een paar jaar geleden goesting in hadden. Joke had een webshop met kinderkleren - en Joke is een madam die van aanpakken weet. En die de kunst verstaat creatieve madammen in gang te stampen. Ze riep Annelies  en mij bij zich en zei: ik wil iets doen en ik wil dat jullie meedoen. Dat was het begin van zowel Billy Rose als van Mademoiselle Fresita. We brainstormden over een naam, vertaalden 'verwennen' naar het Frans, maak...

De fresita's waren er even niet. Ze waren op congé. Zonder planning, met als enige doel: we rijden naar het mooie weer. En daarvoor moesten we helemaal tot in Valencia . En dan nog. Volgens de boekskes kent Valencia 300 wolkenloze dagen per jaar, en wij maakten er zowaar zo maar eventjes vijf van de overige mee. Dat is toch wel straf. Met af en toe zelfs een fikse regenbui. Maar de pret bederven deed dat niet. Enkele tips voor lekker eten in Valencia? Commo  en Sagardi . Cultureel hoogtepunt was de voorstelling die we zagen in het kader van het jaarlijkse internationale festival voor hedendaagse dans . Neen, we zijn geen kenners en we zijn zeker niet speciaal daarvoor naar Valencia afgereisd, maar we kunnen wel heel goed van iets moois genieten. Mooie zaal, prachtige voorstelling. We zagen ondermeer het Nederlands Dans Theater aan het werk, en een hommage aan de Bolero van Ravel. Ik had eigenlijk best wel leuke foto's gemaakt, maar ik kan ze niet laten zien omdat één of ander...