De fresita's waren er even niet. Ze waren op congé. Zonder planning, met als enige doel: we rijden naar het mooie weer. En daarvoor moesten we helemaal tot in Valencia. En dan nog. Volgens de boekskes kent Valencia 300 wolkenloze dagen per jaar, en wij maakten er zowaar zo maar eventjes vijf van de overige mee. Dat is toch wel straf. Met af en toe zelfs een fikse regenbui. Maar de pret bederven deed dat niet. Enkele tips voor lekker eten in Valencia? Commo en Sagardi. Cultureel hoogtepunt was de voorstelling die we zagen in het kader van het jaarlijkse internationale festival voor hedendaagse dans. Neen, we zijn geen kenners en we zijn zeker niet speciaal daarvoor naar Valencia afgereisd, maar we kunnen wel heel goed van iets moois genieten. Mooie zaal, prachtige voorstelling. We zagen ondermeer het Nederlands Dans Theater aan het werk, en een hommage aan de Bolero van Ravel.
Ik had eigenlijk best wel leuke foto's gemaakt, maar ik kan ze niet laten zien omdat één of andere hufter het nodig vond onze tas met de iPad te pikken. Behoorlijke domper op de vakantievreugde, geloof me vrij. Gewetenloze schurken die van de verwarring rond onze platte band bij het uitrijden van Barcelona om 22u (we deden een roadtrip voor alle duidelijkheid, en waren net begonnen aan de reis noordwaarts) misbruik maakten om onze tas te pikken. Ik druk me zacht uit als ik zeg dat meneer Fresita doorgaans nogal 'op zijn hoede' is. Die tas is letterlijk gepikt tijdens de enige twintig minuten dat ze niet als door een moederkloek bewaakt werd. Terwijl we een band aan het vervangen waren godbetert. Terwijl schurk nr 1 zich voordeed als een vriendelijke jongen die ons wou helpen met die band, nam schurk nr 2 de tas van de bestuurdersstoel. Heel gemeen. Want zij zorgen ervoor dat ik voortaan iedereen die gewoon aardig of hulpvaardig wil zijn, met achterdocht ga bekijken.
Gelukkig zat er in die tas alleen de iPad (en een truitje, een pet, een zonnebril en een zakmes) en verder geen waardevolle dingen. Maar toch, verdorie, die iPad. Die heeft toch wel veel centen gekost waarvoor wij toch ook hard hebben moeten werken. En er stonden zoveel leuke foto's op.
Even komen we in de verleiding om uit frustratie onze vakantie een beetje vroeger te laten eindigen dan voorzien, maar we zien al gauw in dat dat eigenlijk een belachelijk plan is. En zo komen we, dankzij de Trotter "1000 chambres d'hôtes en hotelletjes onder de € 75" terecht in Chavannes-sur-Reyssouze, bij Les Darbonnets. Mensenlief, wat een paradijs. En eindelijk schoon weer zeg. We brengen er uiteindelijk twee volle dagen door, vooral lezend in de prachtige tuin. Dit is, echt waar, een aanrader. Voor een lang weekend ofzo, wel een uur of zes rijden. Maar zo de moeite. En zo'n fijne mensen. Mevrouw kookt bovendien voortreffelijk, en meneer maakt de heerlijkste confituren van de vruchten van zijn eigen tuin. Ik zou zo terug gaan, en liefst voor altijd blijven.
(moest je je afvragen wat we deden voor we in Valencia aankwamen: voor een stuk hetzelfde als vorig jaar. Als iets goed is, moet je soms niet verder zoeken, toch?).
Ik had eigenlijk best wel leuke foto's gemaakt, maar ik kan ze niet laten zien omdat één of andere hufter het nodig vond onze tas met de iPad te pikken. Behoorlijke domper op de vakantievreugde, geloof me vrij. Gewetenloze schurken die van de verwarring rond onze platte band bij het uitrijden van Barcelona om 22u (we deden een roadtrip voor alle duidelijkheid, en waren net begonnen aan de reis noordwaarts) misbruik maakten om onze tas te pikken. Ik druk me zacht uit als ik zeg dat meneer Fresita doorgaans nogal 'op zijn hoede' is. Die tas is letterlijk gepikt tijdens de enige twintig minuten dat ze niet als door een moederkloek bewaakt werd. Terwijl we een band aan het vervangen waren godbetert. Terwijl schurk nr 1 zich voordeed als een vriendelijke jongen die ons wou helpen met die band, nam schurk nr 2 de tas van de bestuurdersstoel. Heel gemeen. Want zij zorgen ervoor dat ik voortaan iedereen die gewoon aardig of hulpvaardig wil zijn, met achterdocht ga bekijken.
Gelukkig zat er in die tas alleen de iPad (en een truitje, een pet, een zonnebril en een zakmes) en verder geen waardevolle dingen. Maar toch, verdorie, die iPad. Die heeft toch wel veel centen gekost waarvoor wij toch ook hard hebben moeten werken. En er stonden zoveel leuke foto's op.
Even komen we in de verleiding om uit frustratie onze vakantie een beetje vroeger te laten eindigen dan voorzien, maar we zien al gauw in dat dat eigenlijk een belachelijk plan is. En zo komen we, dankzij de Trotter "1000 chambres d'hôtes en hotelletjes onder de € 75" terecht in Chavannes-sur-Reyssouze, bij Les Darbonnets. Mensenlief, wat een paradijs. En eindelijk schoon weer zeg. We brengen er uiteindelijk twee volle dagen door, vooral lezend in de prachtige tuin. Dit is, echt waar, een aanrader. Voor een lang weekend ofzo, wel een uur of zes rijden. Maar zo de moeite. En zo'n fijne mensen. Mevrouw kookt bovendien voortreffelijk, en meneer maakt de heerlijkste confituren van de vruchten van zijn eigen tuin. Ik zou zo terug gaan, en liefst voor altijd blijven.
(moest je je afvragen wat we deden voor we in Valencia aankwamen: voor een stuk hetzelfde als vorig jaar. Als iets goed is, moet je soms niet verder zoeken, toch?).
Reacties
Een reactie posten