Ik ben Mademoiselle Fresita en ik ben fan van Dan Brown. Zo. Het hoge woord is eruit. Ik ben dus fan van Dan Brown, en velen met mij. Heerlijke boeken vind ik dat. Maar daar wordt wel eens smalend over gedaan door de vrienden van de literatuur. Zo'n beetje als mensen die zeggen dat iemand die van melkchocolade houdt geen echte chocoladeliefhebber is, en dat een koffieliefhebber die graag veel melk in zijn koffie lust geen echte koffieliefhebber is. Bij mij dus drie keer prijs. Ik lees graag, ondermeer Dan Brown. Ik eet graag melkchocolade en ik drink graag koffie met veel melk. (Zelfs graag alledrie tegelijk, bedenk ik net.)
Inferno van Dan Brown dus. Een beetje cultuur en een beetje geschiedenis, een pak weetjes en een spannend verhaal. En niet al te moeilijk, want dat kan mijn hoofd niet aan. Het was al ettelijke jaren geleden dat ik nog eens iets van de man gelezen had. Grappig genoeg werd hij mij te leen aangeboden door een vriendin die mijn bevindingen over de dwarsliggers gelezen had. Sinds die betreffende post zijn mijn behoeftes verschoven: ik ben nog steeds een borstvoedende moeder, maar vooral een werkende en dus pendelende en kolvende vrouw. Die bovendien een deel van het traject naar het werk aflegt met een baby van bijna tien kilogram op mijn buik. Dus een klein, licht boekje in de handtas is mooi meegenomen. Dus andere situatie, maar de dwarsliggers zijn nog steeds een goed idee.
Ik heb er op mijn gemakje van genoten. Tijdens de tram- en busrit nààr het werk, lees ik meestal de krant. Op de terugrit lees ik een boek, maar zit ik toch wel vooral gewoon naar buiten te kijken. Maar dan zijn er de kolfmomentjes. Tot voor kort twee per dag, nu meestal één keer, een kwartiertje ongeveer. Een kolf, een klok en wat afleiding heb ik daarvoor nodig. Afleiding in de vorm van een boekje bijvoorbeeld. Op een kwartiertje lees je niet erg veel natuurlijk, daarom heeft het weken geduurd voor ik er doorheen was. Behalve dan die laatste paar honderd bladzijden (een paar honderd in dwarsliggerland, geen idee hoe zich dat vertaalt in het gewone formaat). Het kind had koorts en ik bracht een dag met haar op de bank door. Baby dut op de arm, mama leest en leest en leest. Een hele dag. Heerlijk.
Wat mij betreft: een goed boek. Met stof om over na te denken en al. (Nadenken over dingen als "hadden we dat kind wel mogen maken?"). Maar ik ga het hier niet allemaal vertellen. Ik zeg alleen maar dat ik hem goed vond. En dat ik binnenkort in de bib nog meer dwarsliggers ga zoeken. Maar eerst die stapel Knacks van 2013 nog wegwerken.
Inferno van Dan Brown dus. Een beetje cultuur en een beetje geschiedenis, een pak weetjes en een spannend verhaal. En niet al te moeilijk, want dat kan mijn hoofd niet aan. Het was al ettelijke jaren geleden dat ik nog eens iets van de man gelezen had. Grappig genoeg werd hij mij te leen aangeboden door een vriendin die mijn bevindingen over de dwarsliggers gelezen had. Sinds die betreffende post zijn mijn behoeftes verschoven: ik ben nog steeds een borstvoedende moeder, maar vooral een werkende en dus pendelende en kolvende vrouw. Die bovendien een deel van het traject naar het werk aflegt met een baby van bijna tien kilogram op mijn buik. Dus een klein, licht boekje in de handtas is mooi meegenomen. Dus andere situatie, maar de dwarsliggers zijn nog steeds een goed idee.
Ik heb er op mijn gemakje van genoten. Tijdens de tram- en busrit nààr het werk, lees ik meestal de krant. Op de terugrit lees ik een boek, maar zit ik toch wel vooral gewoon naar buiten te kijken. Maar dan zijn er de kolfmomentjes. Tot voor kort twee per dag, nu meestal één keer, een kwartiertje ongeveer. Een kolf, een klok en wat afleiding heb ik daarvoor nodig. Afleiding in de vorm van een boekje bijvoorbeeld. Op een kwartiertje lees je niet erg veel natuurlijk, daarom heeft het weken geduurd voor ik er doorheen was. Behalve dan die laatste paar honderd bladzijden (een paar honderd in dwarsliggerland, geen idee hoe zich dat vertaalt in het gewone formaat). Het kind had koorts en ik bracht een dag met haar op de bank door. Baby dut op de arm, mama leest en leest en leest. Een hele dag. Heerlijk.
Wat mij betreft: een goed boek. Met stof om over na te denken en al. (Nadenken over dingen als "hadden we dat kind wel mogen maken?"). Maar ik ga het hier niet allemaal vertellen. Ik zeg alleen maar dat ik hem goed vond. En dat ik binnenkort in de bib nog meer dwarsliggers ga zoeken. Maar eerst die stapel Knacks van 2013 nog wegwerken.
Reacties
Een reactie posten