Mademoiselle Fresita

Het was al even geleden en opeens komt er dan vanalles uit mijn vingers. Of vanonder mijn naaimachine - onderandere. Kleine dingetjes, maar ik ben tevreden. Vandaag afgewerkt: Een vlaggenlijntje. Regelmatig verandert mijn living in een vlaggenlijnfabriekske, ik maak die dingen haast aan de lopende band. Als kadookes voor vriendenkindjes en op aanvraag voor wie dat wil. Soms in de kleurtjes of motiefjes van de suikerboontjes of het geboortekaartje, in de mate van het mogelijke. Fijn boven het kraambed en in de living tijdens de eerste weken / maanden van veel babybezoek, daarna leuk op de kinderkamer. Mijn dochter begon te reclameren: iederéén heeft vlaggetjes. Waar blijven die van mij? 't Kind had gelijk. Er was nog wat kersjesstof over van de suikerbonenzakjes en aangezien ik tegenwoordig nogal fan ben van de combinatie blauw-rood, was de keuze snel gemaakt. Helaas-pindakaas net niet op tijd af voor de babyborrel vorige week - die nochtans niet echt vroeg viel. (En voor de

Niet gemakkelijk om te typen, de titel van deze post. Ik heb hem dan ook niet zelf bedacht, het is de naam van een mooie tentoonstelling in de Centrale . Dat is de Centrale for contemporary art op het Katelijneplein in Brussel. Met de favoriete Belgische hedendaagse kunstwerken van Claude Blondeel, de weergaloze cultuurrecensent van de openbare radio, die inmiddels al een paar weken 'met pensioen' is, maar het naar wat ik hoor drukker dan ooit heeft. Bij wijze van afscheid mocht hij een tentoonstelling samenstellen, een idee van Klara -nethoofd Chantal Pattyn. Hij koos voor een overzicht van Belgische kunst, in de brede zin van het woord. Jan Fabre, Anne-Teresa De Keersmaeker, Alechinsky passeren de revue, maar ook Johan en de alverman met Jef Cassiers. Meneer Fresita herinnert zich Blondeel van op Studio Brussel, waar die hem regelmatig zin deed krijgen in cultuur door zijn prachtige, enthousiasmerende recensies. Ik hoorde hem dan weer op Klara en Radio 1. En van het u

Het was moeilijk te voorspellen of de boekenlezer in mij tegen de moeder die ik geworden ben zou kunnen opboksen. Sinds ik kan lezen, doe ik dat ook. Maar ik verslind geen boeken. Ik ben een trage lezer met een groot concentratieprobleem. Maar ik geniet er enorm van en hoopte dan ook tijdens mijn bevallingsrust flink wat te lezen. Ik sloeg een voorraadje in bij de bib voor die voor enkele maanden de deuren sloot om te verhuizen. Ik heb nog heel wat te gaan, maar ik wou alvast dit meegeven: als u deze zomer één boek leest, laat het dan "De Boekendief" zijn. Het was al een tijdje geleden dat ik nog zo in de ban was van een boek als dat van Markus Zusak. Een prachtig verhaal verteld vanuit het standpunt van niemand minder dan De Dood, over een Duits meisje tijdens de tweede wereldoorlog. De boekendief was meteen ook mijn eerste Dwarsligger . Ik stond er aanvankelijk een beetje weigerachtig tegenover - zo klein, zo'n lelijke opmaak, dat vervelende ritselende dunne papier..

Wij brachten onze zondag al wandelend door - en dat in de Merode, "prinsheerlijk platteland" . Prinsen zijn we niet tegengekomen, wel een elf. en een poetsvrouw en Mega Theo Aan het einde van de wandeling wachtte de beloning, in de vorm van een ijsje aan de abdij van Averbode. Tot groot jolijt van groot en klein, want de karretjes hier hebben toch wel ongeveer het lekkerste ijs van de wereld. Ik hou nogal van de klassiekers, en daarin blinken ze hier dan ook uit: mokka, chocolade, vanille (dat laatste werd in ons gezelschap ook 'familie-ijs' genoemd).  Wel gek dat zo'n ijsje op een hoorntje als dé ultieme kindertraktatie wordt beschouwd: echt praktisch is dat toch niet. Van die crèmelekkende kinders, qua handigheid hebben die nog wel heel wat te leren. Reusachtige bollen smeltend ijs op een wak wordend koekje (rare uitvinding ook, die 'kinderhoorntjes') - en dat smelten gebeurt steevast sneller dan een mens jonger dan pakweg tien jaar

Onze kleine pruts is uit haar kleinste überschattige slaapzakje gegroeid. En omdat die dingen wel regelmatig in de was zitten of nat aan de droogrek hangen, hebben we behoefte aan een extra exemplaartje dat wel past. Het boekje Cool Baby  en een afgedankte trui van meneer brachten soelaas. Gisteren werd tijdens de dutjes een zachte, bruine, teddy-achtige slaapzak in elkaar gebokst. Met een klein probleem, zoals u kan zien: een veel te grote halsopening en meteen ook te grote armsgaten. Ze kan er helemaal met haar gezicht in verdwijnen, en dat is net iets dat je wil vermijden... In het boekje staat de raad om zelf de vorm van de halslijn aan te passen, maar dat is zo'n zonde door dat stukje tricot - en bovendien zie ik het niet echt zitten om die zware metalen rits door te knippen... Ik dacht aan stukjes velcro om het boeltje om te plooien? Het past dan wel niet helemaal aan bovenaan, maar is dat eigenlijk een probleem? Iemand tips? Want ik vind het wel best mooi, dat slaapza

Net als veel vrouwen van mijn leeftijd en veel ouder en veel jonger heb ik een beetje een zwak voor Tiny. Van de boekjes. Hoewel ik absoluut meer respect heb voor vrijgevochten jongedames zoals Pippi Langkous en Madelief (wie de verhalen van deze laatste wildebras nog niet kent: rep je naar de bib of naar de kleine, onafhankelijke boekhandel. Je kinderen zullen je dankbaar zijn. Een paar van mijn favoriete babysitkinders, die intussen al dingen doen als samenwonen met hun lief en afgestudeerd zijn, spreken er nog over: die urenlange voorleessessies in het grote bed waarbij de heerlijke humor van Guus Kuijer ons menig slappe lach bezorgde). Maar dus Tiny. Dat is een ander verhaal. Tiny heeft nooit een grote mond, doet niets wat niet mag en haar kleren zijn altijd smetteloos (en prachtig). Je kan haar hoogstens verwijten dat ze zich een klein beetje ouder voordoet dan ze is (zo legt ze in "Tiny in de tuin" samen met haar broertje een volledige tuin aan, waarbij ze bomen plant

Ergens vorig najaar zaten meneer Fresita en ik in 't grootste café van Brussel . Ik had net een hectische werkdag achter de rug en we praatten over de zin van het leven, over politiek, over rechts-links en over hoe ons kindje, toen een paar centimeters groot diep in mij, zou mogen heten. We kenden wel wat leuke jongensnamen, hoewel we elk ons favorietje hadden en het daar tot op heden nog steeds niet over eens geraken. Maar een meisjesnaam, daar kwamen we maar niet uit. Ik wou iets origineels maar niet 'speciaal', een beetje een klassieke naam maar niet te doorsnee, een beetje frivool en meisjesachtig. Ik vind stoere meisjesnamen zoals Sam heel tof, maar niet voor mijn dochter. En ik kwam er niet uit. Hoewel ik al ongeveer sinds mijn vijfde nadenk over de mogelijke namen voor mijn nageslacht. Toch was het meneer Fresita die het plots zei: "En Jackie?". Lap. Dat was hem dan. Ik moest even nadenken. De naam werd uitvoerig geproefd. Jackie op zijn Nederlands of op zi

Voor dat kind is het natuurlijk nog alle dagen vakantie, en voor mij ook nog een tijdje. Maar toch. De zon schijnt en meneer Fresita heeft zowaar een paar dagen vrijaf genomen van zijn werk. Een impressie van juli bij de Fresita's. Met foto's, omdat het te warm is om te schrijven. my little pony yoghurtijs Monk sponsen pakske Starbucks nonkel Eli verkleedpartijtje bomma hoge toren educatief verantwoord uitstapje een soort van kamperen wandelen spelen met Vic terrassen met papa scones en kersen rommelmarktbuit papa-babymassage