Om mijn leven "zinvol" te leven bedenk ik aan de lopende band regeltjes voor mezelf, behoorlijk idioot allemaal. Zoals: ik mag overdag niet in de zetel liggen en televisie kijken tegelijk. Dat wil zeggen dat ik wel rechtstaand mag tv kijken (in praktijk betekent dat dus: al strijkend), en ik mag ook in de zetel liggen en een boek lezen. Maar tv kijken en in de zetel liggen mag niet. En ik doe het toch. Maar dat heb ik dan ook wel weer met mijn eigen regels: ik overtreed ze voortdurend. Maar dan echt voortdurend. Wat me dan weer het nodige schuldgevoel oplevert waaronder ik - lichtjes maar wel constant - gebukt ga. 't Zijn nochtans (of zoals ze bij ons thuis zo schoon zeggen: "pertang") allemaal best zinvolle regels. Vandaag hield ik me voor de verandering wel eens aan één ervan: als je door overmacht tijd verliest (bijvoorbeeld treinvertraging en dergelijke) - beschouw dan de vrijgekomen tijd als een traktatie en besteed hem nuttig. Zo bracht ik vanochtend onvoorzien een tijdje door bij de Foodmaker - vooral omdat dat werkelijk het enige etablissement is in de buurt van de plaats waar ik door overmacht tijd zat te verliezen. En ik kan dan wel een beetje neerbuigend doen over die Foodmaker, de twee vaste uitbaatsters van het filiaal in Vilvoorde zijn echt wel vriendelijke madammekes. (wie weet lezen zij mijn blog en krijg ik nu een gratis cappuccino nocciola en een chocolate cookie - aanraders trouwens - of een extra stempel op mijn spaarkaartje). Maar naast mijn favoriete koffie genoot ik van het gezelschap van het boek waarin ik al maanden bezig ben:
Goed? Redelijk. Voor een trage lezer met concentratieproblemen nogal verwarrend. Ik moet er wel bijzeggen dat dat van dat traag lezen en concentratieproblemen echt wel waar is. Ik lees eigenlijk alleen op het openbaar vervoer en daar wordt ik uiteraard voortdurend afgeleid. Soms lees ik ook in bed voor het slapengaan maar dan val ik na twee bladzijden steevast in slaap. En daarna laat ik mijn boek weer een hele week liggen alvorens verder te lezen. Dus 't ligt veeleer aan de lezer dan aan de schrijver dat ik de draad wel eens kwijt was. Zelfs nadat ik (echt waar) notities had genomen betreffende twee van de hoofdpersonages omdat ik steeds weer vergat wie nu ook alweer wie was. Ik vond het ook niet echt beklijvend (anders zou ik het wellicht niet af en toe een week kunnen hebben laten liggen zonder erin te lezen). Maar ik vond het wel mooi. De sfeer van Parijs in de tweede helft van de negentiende eeuw, boudoirs, een fictief verhaal over de dichter Baudelaire... dat kon me allemaal wel bekoren. Erotisch ook, behoorlijk kinky zelfs van tijd tot stond. Al bij al een goed boek. Kreeg in 2007 ook de Hercule Poirot-prijs van Knack, en wie ben ik om dat tegen te spreken? Ik heb er toch wel van genoten.
Wat verschafte mij nog meer genot op deze grijze dag? De dertig kilo kersenpitten die geleverd werden en waarvan er nu alvast een paar kilo verwerkt zitten in supergezellige hittekussentjes die hopelijk zondag een kassucces zullen zijn op La Dorlotterie. Het bezoekje aan het thuisfront. Het warme bad. En als afsluiter: het etentje in El Txoko. We moeten daar eerlijk in zijn: niet overdreven lekker maar wel meer dan behoorlijk. Ik had al erg uiteenlopende recensies gelezen, maar het aanraden van een collega deed me de knoop doorhakken: ik wilde nu zelf wel eens gaan proeven. Hoewel ik een beetje lijd aan keuzestress ben ik wel een liefhebber van tapas. Voor 25 euro per persoon krijg je een glas cava, drie koude en drie warme tapas. En daarmee heb je wel gegeten. 't Was dus niet echt bijzonder maar de bediening was erg vriendelijk en 't is een mooie zaak. Wij hadden alvast een fijne avond. Ik hoop van u hetzelfde.
Goed? Redelijk. Voor een trage lezer met concentratieproblemen nogal verwarrend. Ik moet er wel bijzeggen dat dat van dat traag lezen en concentratieproblemen echt wel waar is. Ik lees eigenlijk alleen op het openbaar vervoer en daar wordt ik uiteraard voortdurend afgeleid. Soms lees ik ook in bed voor het slapengaan maar dan val ik na twee bladzijden steevast in slaap. En daarna laat ik mijn boek weer een hele week liggen alvorens verder te lezen. Dus 't ligt veeleer aan de lezer dan aan de schrijver dat ik de draad wel eens kwijt was. Zelfs nadat ik (echt waar) notities had genomen betreffende twee van de hoofdpersonages omdat ik steeds weer vergat wie nu ook alweer wie was. Ik vond het ook niet echt beklijvend (anders zou ik het wellicht niet af en toe een week kunnen hebben laten liggen zonder erin te lezen). Maar ik vond het wel mooi. De sfeer van Parijs in de tweede helft van de negentiende eeuw, boudoirs, een fictief verhaal over de dichter Baudelaire... dat kon me allemaal wel bekoren. Erotisch ook, behoorlijk kinky zelfs van tijd tot stond. Al bij al een goed boek. Kreeg in 2007 ook de Hercule Poirot-prijs van Knack, en wie ben ik om dat tegen te spreken? Ik heb er toch wel van genoten.
Wat verschafte mij nog meer genot op deze grijze dag? De dertig kilo kersenpitten die geleverd werden en waarvan er nu alvast een paar kilo verwerkt zitten in supergezellige hittekussentjes die hopelijk zondag een kassucces zullen zijn op La Dorlotterie. Het bezoekje aan het thuisfront. Het warme bad. En als afsluiter: het etentje in El Txoko. We moeten daar eerlijk in zijn: niet overdreven lekker maar wel meer dan behoorlijk. Ik had al erg uiteenlopende recensies gelezen, maar het aanraden van een collega deed me de knoop doorhakken: ik wilde nu zelf wel eens gaan proeven. Hoewel ik een beetje lijd aan keuzestress ben ik wel een liefhebber van tapas. Voor 25 euro per persoon krijg je een glas cava, drie koude en drie warme tapas. En daarmee heb je wel gegeten. 't Was dus niet echt bijzonder maar de bediening was erg vriendelijk en 't is een mooie zaak. Wij hadden alvast een fijne avond. Ik hoop van u hetzelfde.
Reacties
Een reactie posten