't zou stilaan tijd worden

We zitten hier te wachten op een onweer, en dan wordt aan de computer zitten wel eens afgeraden. Maar volgens mij komt er van dat onweer niets in huis en bovendien begin ik klachten te krijgen van mijn lezerspubliek. Waarvan een handvol van mijn favorietjes gisteren nog eens naar Brussel afzakte voor een terras en een bord warm eten. Of een hoop bordjes warm en koud eten, zoals we dat al eens eerder bestelden in de Publico. Bloggen dus. Want 't is precies alsof er hier niets meer gebeurt. Integendeel zou ik zeggen, er gebeuren vanalle dinges, schone en minder schone, maar wat mij betreft vooral schone. Zo gingen wij alweer op congé met de Miekes en hun aanhang, in een knoert van een huis, waar we vooral deden alsof het geen vreselijk slecht weer was.

Minder leuk: mademoiselle moest een zeer fijne collega uitzwaaien. Goed voor haar natuurlijk, want ze verlaat ons voor een prachtige job, maar ik zal ze toch missen. Het uitzwaaien gebeurde in stijl, met een verrassingspicknick (die door het toen nog behoorlijk rampzalige weer binnen plaatsvond), een filmpje en een etentje. Gelukkig was het tegen het etentje wel schoon weer en kon dat wel buiten.

We hadden deze week ook hoog bezoek, voor een nacht en een dag. Een petekind van meneer kwam voor het eerst op logement, en dat is ons alledrie bijzonder goed bevallen. Lang leve goed opgevoede kinders, die goed slapen, goed eten en niet zagen. Buiten haar voorliefde voor Barbie-films en voor de Wii (zo komt dat ding ook nog eens onder het stof vandaan) - maar dan wel om de haverklap een ander spelletje op die Wii - tof! - is het bijna een perfect kind. We hadden ze bijna gehouden.

En gisteren gingen we samen naar Planckendael. Naar Kaimookske kijken. En naar de pelikanen.