Tja, zo ver terugblikken, dat is zo gemakkelijk niet hè. 't Waren alleszins de weken van de laatste werkdagen - die voor een groot stuk gevuld werden met rondslenteren want acht uur op een stoel zitten was niet meer leuk en met het beantwoorden van de vragen "hoe lang nog?", "aan 't aftellen zeker?" en "ça va?".
Verder vulden die weken zich met naaien, yoga, lezen, lekker koken en bijgevolg ook lekker eten, terrasjes en sinds vorige week woensdag ook het heerlijke gevoel van rust. Vakantie tot september. Vier maanden zowaar - dat is geleden van ... van wanneer eigenlijk? Van voor de kleuterschool? Dertig jaar dus. Binnen enkele dagen zal ik mijn handen wel meer dan vol hebben met dat waarvan nu mijn buik zo vol is (maar ze mag gerust nog even blijven zitten). Maar ook daar kijk ik naar uit. Met gemengde gevoelens natuurlijk. Zelden voor zoiets spannends gestaan als een bevalling en alles wat erna komt, lichtjes weemoedig over het einde van een zalige zwangerschap en bij uitbreiding het einde van een heerlijk, kinderloos hoofdstuk in mijn leven, en ten slotte ondersteboven van een emotiestorm van iemand die je nog niet kent zò onmetelijk graag kunnen zien dat het bijna fysiek voelbaar is. Wat ben je welkom meisje. Zelfs maar heel even oppervlakkig bedenken dat jou iets zou kunnen overkomen, dat iemand jou ooit ook maar een heel klein beetje verdriet zou kunnen doen is al genoeg om mijn gemoed vol te doen schieten. Ik ga er maar van uit dat mijn nuchterheid een niet al te bezorgde moeder van me zal maken en dat wij jou een fijne start van je leven gaan bieden. We kijken er enorm naar uit.
Echt lang kan het niet meer duren. Ik krijg opmerkingen dat mijn buik gezakt is en die indruk had ik ook al. De tijd dat ik mijn borsten moest opheffen om de ruimte tussen hen en mijn buik te wassen, is gepasseerd. Maar naast het gezakte buikje zijn er eigenlijk geen symptomen. Ondanks sloten frambozenbladthee en verwoede pogingen tot een niet al te sedentair bestaan. Officieel uitgerekend op 10 mei, maar volgens de vroedvrouw zullen we daar wel over gaan. En dat is oké, we hebben geen haast. Neem je tijd. Hoe langer je wacht, hoe meer zelfgemaakte kleertjes je krijgt.
Verder vulden die weken zich met naaien, yoga, lezen, lekker koken en bijgevolg ook lekker eten, terrasjes en sinds vorige week woensdag ook het heerlijke gevoel van rust. Vakantie tot september. Vier maanden zowaar - dat is geleden van ... van wanneer eigenlijk? Van voor de kleuterschool? Dertig jaar dus. Binnen enkele dagen zal ik mijn handen wel meer dan vol hebben met dat waarvan nu mijn buik zo vol is (maar ze mag gerust nog even blijven zitten). Maar ook daar kijk ik naar uit. Met gemengde gevoelens natuurlijk. Zelden voor zoiets spannends gestaan als een bevalling en alles wat erna komt, lichtjes weemoedig over het einde van een zalige zwangerschap en bij uitbreiding het einde van een heerlijk, kinderloos hoofdstuk in mijn leven, en ten slotte ondersteboven van een emotiestorm van iemand die je nog niet kent zò onmetelijk graag kunnen zien dat het bijna fysiek voelbaar is. Wat ben je welkom meisje. Zelfs maar heel even oppervlakkig bedenken dat jou iets zou kunnen overkomen, dat iemand jou ooit ook maar een heel klein beetje verdriet zou kunnen doen is al genoeg om mijn gemoed vol te doen schieten. Ik ga er maar van uit dat mijn nuchterheid een niet al te bezorgde moeder van me zal maken en dat wij jou een fijne start van je leven gaan bieden. We kijken er enorm naar uit.
Echt lang kan het niet meer duren. Ik krijg opmerkingen dat mijn buik gezakt is en die indruk had ik ook al. De tijd dat ik mijn borsten moest opheffen om de ruimte tussen hen en mijn buik te wassen, is gepasseerd. Maar naast het gezakte buikje zijn er eigenlijk geen symptomen. Ondanks sloten frambozenbladthee en verwoede pogingen tot een niet al te sedentair bestaan. Officieel uitgerekend op 10 mei, maar volgens de vroedvrouw zullen we daar wel over gaan. En dat is oké, we hebben geen haast. Neem je tijd. Hoe langer je wacht, hoe meer zelfgemaakte kleertjes je krijgt.
Reacties
Een reactie posten