hooked

'Fou de Coudre' is dan wel de toch wel geniale naam van ons naaiclubke, maar sinds gisteren zijn wij allemaal efkes 'Fou de Crocheter'. Dankzij Juf Miek. Die zeult al lang haar naaimachine niet meer mee naar de Kriekelaar maar trekt steevast ten strijde met een paar bolletjes wol en een haaknaald. Het gewoon eens lief vragen volstond opdat Miek alle naaisters gisteren op een haaklesje trakteerde. We kregen een boodschappenlijstje toegestuurd: Boston-wol van Veritas en een haaknaald maat 7 of 8.

Ik ben nog niet zo ervaren in het achterlaten van het kind - waardoor ik bijvoorbeeld overdag vergat te kolven en dat nog snel net voor het vertrek moest doen (en iedere lactatiedeskundige kan je vertellen: dat gaat niet zo goed. Zeker niet als je naast dat nog snel kolven ook nog even rechtstreeks wil voeden). Bovendien was de wederhelft ziekjes en werd hem op doktersvoorschrift afgeraden de baby al te veel aan te raken, om besmetting te voorkomen. Babysitten zonder baby-aanraken, het is weer eens wat anders. Maar het lukte: baby werd gevoed en in bed gelegd en de zieke man heeft er nauwelijks nog omkijken naar gehad.

Moest het een gewone Fou De Coudre geweest zijn, dan had ik misschien wel forfait gegeven. Maar die haakles, daar keek ik nu wel enorm naar uit. Omdat ik van vroeger weet dat haken zo ontspannend kan zijn, meditatief bijna. En omdat er zoveel mooie wol bestaat. En omdat die okergele Boston-wol die ik uitkoos bij Veritas echt wel heel mooi is. En omdat ik zo graag beenwarmers draag (ik ben een kind van de eighties, wat had je gedacht) en al jaren dezelfde, door mama gebreide zwart-met-paarse exemplaren draag. En ook, omdat ik nu eenmaal de smaak te pakken heb van de kinderloze momenten.

Ik plenste een beetje sakkerend door de kou en de regen, maar in premetrostation Beurs kwam ik meteen in de stemming door het toepasselijke Ikea-billboard.

Oké oké, dat mevrouwtje zit te breien en wij zouden gaan haken, maar toch. Ik werd er vrolijk van. In De Kriekelaar stonden mij nog meer vrolijke beelden te wachten, van Juf Miek en haar klasje.

Haken is echt een heerlijk werkje. Niets dan voordelen. Anders dan voor naaien heb je er geen loodzware machinerie voor nodig. En kan het overal. Zelfs op de tram als je maar heel weinig plaats hebt (dat is bij breien dan weer anders, daar moet je toch altijd opletten dat je niet iemands oog uitsteekt met je priemen). Ik vrees dat ik een nieuwe verslaving ga ontwikkelen. Maar eigenlijk is dat niet erg, aangezien ik binnen een paar weken weer bijna dagelijks een tweetal uurtjes op het openbaar vervoer mag doorbrengen.

Mijn werkje vlotte aardig. Nog wel eens passen of het niet te breed is voor een beenwarmer. Ze mogen baggy zijn, maar ze moeten natuurlijk niet door de modder slepen. En als ze te groot zijn, dan beginnen we gewoon opnieuw. 

Ik ben verkocht. Ik word een haakster. 

PS: bij het thuiskomen werd ik verwelkomd door een vrolijke baby die tevreden van een flesje lag te drinken - het was dus een fijne avond voor iedereen. Zelfs voor de zieke man had het erger kunnen zijn.