Ik schreef er een tijd geleden over: digitaal detoxen. Het blijft een heikel punt. Afgelopen weekend las ik er weer een fijn stuk over in Nest en dat zette me weer even aan het denken.
Ik vond de eerste alinea zo mooi. "Een overschrijving doen tien jaar geleden, dat betekende de fiets nemen, naar het bankkantoor trappen, aanschuiven, de verrichting uitvoeren, rood-wit briefje bij de hand. En weer terugfietsen." En dan hoe je dat nu doet: gauw even tussendoor, bij het ontbijt bijvoorbeeld. Handig en snel, maar of je er nu eigenlijk wel tijd mee wint, alles altijd gauw-gauw tussendoor? Zo'n smartphone is een heerlijk en vooral een handig ding, alleen: neemt hij net geen tijd van je af? Als je vroeger zat te ontbijten, zat je vooral te ontbijten. Ik voelde me al schuldig als ik daarbij las, want je mag niet lezen als je eet. Offline lezen, ik kan me er nu niet meer schuldig over voelen, nooit. Want het voelt zo veel beter dan online.
Maar: ook bij mij ligt hij 's nachts nog steeds op het nachtkastje, de smartphone. "Koop een wekker" is zowat de belangrijkste tip in het artikel in Nest. Dan kan die smartphone lekker ver weg van je bed. Dat vonden jullie ook een goed idee, na die vorige post. Ik heb een wekker. En een nogal stipte biologische klok (en als die het laat afweten heb ik een verdieping lager nog twee reserve-exemplaren van biologische klokken rondlopen). Maar toch. Ik vind het leuk om 's avonds nog even op Instagram te kijken voor het slapengaan. Ja, ik ben verslaafd. Nog even door de mooie plaatjes scrollen, en kijken of ik nog een like gekregen heb. En even iets afspreken via whatsapp. Ik houd het doorgaans goed binnen de perken. Want ik merk het wel: te lang op die smartphone en de slaap blijft weg. Dus houd ik het kort, en dat lukt meestal wel: ik hunker ook wel naar die roman (momenteel is dat Kolja van Arthur Japin) of andere papieren lectuur die ligt te lonken. Een paar bladzijden lezen en dan val ik wel steevast in slaap. Niet omdat lezen slaapverwekkend is, maar omdat papier mij niet kunstmatig wakker houdt.
Het valt bij ons thuis allemaal wel mee met die schermpjes en het digitaal geweld. Denk ik. Van mijn plannen uit de vorige post is er alvast eentje stevig overeind gebleven: alleen thuis kan ik op Facebook. Doordat alleen mijn lief mijn paswoord kent, kan ik buitenshuis niet inloggen. En dat is écht een aanrader.
Ik vond de eerste alinea zo mooi. "Een overschrijving doen tien jaar geleden, dat betekende de fiets nemen, naar het bankkantoor trappen, aanschuiven, de verrichting uitvoeren, rood-wit briefje bij de hand. En weer terugfietsen." En dan hoe je dat nu doet: gauw even tussendoor, bij het ontbijt bijvoorbeeld. Handig en snel, maar of je er nu eigenlijk wel tijd mee wint, alles altijd gauw-gauw tussendoor? Zo'n smartphone is een heerlijk en vooral een handig ding, alleen: neemt hij net geen tijd van je af? Als je vroeger zat te ontbijten, zat je vooral te ontbijten. Ik voelde me al schuldig als ik daarbij las, want je mag niet lezen als je eet. Offline lezen, ik kan me er nu niet meer schuldig over voelen, nooit. Want het voelt zo veel beter dan online.
Maar: ook bij mij ligt hij 's nachts nog steeds op het nachtkastje, de smartphone. "Koop een wekker" is zowat de belangrijkste tip in het artikel in Nest. Dan kan die smartphone lekker ver weg van je bed. Dat vonden jullie ook een goed idee, na die vorige post. Ik heb een wekker. En een nogal stipte biologische klok (en als die het laat afweten heb ik een verdieping lager nog twee reserve-exemplaren van biologische klokken rondlopen). Maar toch. Ik vind het leuk om 's avonds nog even op Instagram te kijken voor het slapengaan. Ja, ik ben verslaafd. Nog even door de mooie plaatjes scrollen, en kijken of ik nog een like gekregen heb. En even iets afspreken via whatsapp. Ik houd het doorgaans goed binnen de perken. Want ik merk het wel: te lang op die smartphone en de slaap blijft weg. Dus houd ik het kort, en dat lukt meestal wel: ik hunker ook wel naar die roman (momenteel is dat Kolja van Arthur Japin) of andere papieren lectuur die ligt te lonken. Een paar bladzijden lezen en dan val ik wel steevast in slaap. Niet omdat lezen slaapverwekkend is, maar omdat papier mij niet kunstmatig wakker houdt.
Het valt bij ons thuis allemaal wel mee met die schermpjes en het digitaal geweld. Denk ik. Van mijn plannen uit de vorige post is er alvast eentje stevig overeind gebleven: alleen thuis kan ik op Facebook. Doordat alleen mijn lief mijn paswoord kent, kan ik buitenshuis niet inloggen. En dat is écht een aanrader.
Reacties
Een reactie posten