Hier en daar lopen er een paar mensen rond die perfect kunnen inschatten wat ik mooi vind. Fijn als net die mensen mij verblijden met hun eigen miskopen. Van een collega kreeg ik bijvoorbeeld onlangs dit:
de okergele kousen, en het rode truitje, met hartjes. Het ene was gekocht bij één of andere één kopen, één gratis-actie (als ik het goed begrepen had) - het andere in een opwelling, een soort van coup de foudre die volledig verdwenen bleek bij het thuiskomen. Meer iets voor Fresita dacht ze. En terecht! Enorm blij was ik. En ze wou er geen centen voor. Zoveel gulheid kon ik natuurlijk niet onbeantwoord laten. Ze bleek al eerder fan van mijn naaikunsten en is de trotse bezitter van een ritstasje en van een schoudertas van mijn hand. Ik wou dus wel weer iets naaien, maar kampte even met een gebrek aan inspiratie.
Tot ik zag dat deze goede fee wel érg voorzichtig omsprong met de drinkbus die ze dagelijks mee naar het werk brengt. In de oorspronkelijke doos, volledig geplastificeerd met plakband. Omdat ze het zo jammer zou vinden als haar mooie fles bekrast zou worden. Het idee voor een flessenzak werd prompt geboren. Ik ging op zoek naar een patroon en werd verliefd op deze. Ik stortte me moedig op patroon en tutorial en begreep er zowaar geen snars van. Het omzetten van inches naar centimeters ging bijzonder moeizaam (ik las: two rectangles 6 and 3/16"x15" en ik gaf het op). Een gemakkelijkere versie dan maar. Ik beloofde het haar enkele weken geleden, maar gisteren was de flessenzak dan toch eindelijk klaar (ik was er dan ook eigenlijk gisteren pas echt aan begonnen).
Bij deze:
In de Bulle Bleu - stof van Petit Pan (een stof die in mijn ervaring vreselijke foto's oplevert - maar dat ligt ongetwijfeld aan mij). Tussen binnen- en buitenstof gebruikte ik een afgedankte matrasbeschermer. Wat je dan niet mag doen, is het boeltje nog even strijken op 't einde. Want dan plakt die binnenvoering aan de buitenstofjes, ze smelt als het ware, zodat het geheel helemaal stug wordt. Gelukkig had ik maar een klein stukje gestreken toen ik besefte dat dat niet zo'n goed idee was. Hoe dan ook. Dat weten we dan voor in 't vervolg, en Helen was best tevreden met haar gekregen paard.
de okergele kousen, en het rode truitje, met hartjes. Het ene was gekocht bij één of andere één kopen, één gratis-actie (als ik het goed begrepen had) - het andere in een opwelling, een soort van coup de foudre die volledig verdwenen bleek bij het thuiskomen. Meer iets voor Fresita dacht ze. En terecht! Enorm blij was ik. En ze wou er geen centen voor. Zoveel gulheid kon ik natuurlijk niet onbeantwoord laten. Ze bleek al eerder fan van mijn naaikunsten en is de trotse bezitter van een ritstasje en van een schoudertas van mijn hand. Ik wou dus wel weer iets naaien, maar kampte even met een gebrek aan inspiratie.
Tot ik zag dat deze goede fee wel érg voorzichtig omsprong met de drinkbus die ze dagelijks mee naar het werk brengt. In de oorspronkelijke doos, volledig geplastificeerd met plakband. Omdat ze het zo jammer zou vinden als haar mooie fles bekrast zou worden. Het idee voor een flessenzak werd prompt geboren. Ik ging op zoek naar een patroon en werd verliefd op deze. Ik stortte me moedig op patroon en tutorial en begreep er zowaar geen snars van. Het omzetten van inches naar centimeters ging bijzonder moeizaam (ik las: two rectangles 6 and 3/16"x15" en ik gaf het op). Een gemakkelijkere versie dan maar. Ik beloofde het haar enkele weken geleden, maar gisteren was de flessenzak dan toch eindelijk klaar (ik was er dan ook eigenlijk gisteren pas echt aan begonnen).
Bij deze:
In de Bulle Bleu - stof van Petit Pan (een stof die in mijn ervaring vreselijke foto's oplevert - maar dat ligt ongetwijfeld aan mij). Tussen binnen- en buitenstof gebruikte ik een afgedankte matrasbeschermer. Wat je dan niet mag doen, is het boeltje nog even strijken op 't einde. Want dan plakt die binnenvoering aan de buitenstofjes, ze smelt als het ware, zodat het geheel helemaal stug wordt. Gelukkig had ik maar een klein stukje gestreken toen ik besefte dat dat niet zo'n goed idee was. Hoe dan ook. Dat weten we dan voor in 't vervolg, en Helen was best tevreden met haar gekregen paard.
Handig zakske!
BeantwoordenVerwijderenEn mooie kousen! Ik vind het ook zo fantastisch om afdankertjes te krijgen. En raar maar waar* vind ik de krijgertjes in mijn kleerkast vaak de leukste kleren in mijn bezit.
* misschien niet helemaal raar, want het grootste deel van mijn eigen gekozen en gekochte kleren zijn oud en ben ik dus waarschijnlijk ook gewoon grotendeels beu gezien ;-)