cultuur en natuur en ander herfstgenot

Hoewel het deze week nog terrasjesweer geweest is, is de herfst toch echt wel volop bezig, het valt niet meer te ontkennen. Ik ben absoluut een zomermens, maar ben toch niet blind voor de charmes van het seizoen van de vallende bladeren.

En de paddenstoelen, om maar iets te zeggen. Bovenstaand exemplaar staat tussen tientallen broers en zusjes in de Kempen, vorige week zondag gespot tijdens een rondje vriendschap op de looppiste.

De herfst is ook het ideale seizoen voor boeken in de zetel en voor concerten in knusse zalen. Wat dat laatste betreft, maakte ik deze week iets bijna magisch mee. Broer zakte af naar Brussel voor Lisa Hannigan in het Koninklijk Circus. Ik kende haar eigenlijk alleen van haar vroegere samenwerking met Damien Rice, en omdat ik haar engelengeluid best wel kan smaken ging ik mee. Wat een chance! Lisa Hannigan bleek een zeer verdienstelijk voorprogramma voor een klepper van een hoofdact, waar wij voor eergisteren nog nooit gehoord hadden: Glen Hansard. Vroeger had hij een band, The Frames, en ik lees in De Morgen dat dat de bekendste Ierse band is na U2. Ahum. Misschien kan dat wel kloppen, want ik kan buiten U2 precies niet direct op nog een band komen. Maar ik kende The Frames dus niet. Mijn compagnie ook niet, maar wij waren wel de enigen in een zaal vol enthousiaste fans. En we kregen waar voor ons geld.

Hansard speelde de pannen van het dak, gedurende bijna drie uur. Het was een enorm veelzijdig concert, de sfeer was geweldig en als u mij niet gelooft, lees dan de kritieken op de sites van De Morgen en de Focus Knack. Glen had ook helemaal mijn sympathie doordat twee van de gitaren waarop hij speelde, volledig versleten waren. Op de plaats waar bij sommige modellen een slagplaat zit (en terecht, zo blijkt), zat bij hem een gigantisch gat (dus onder het gat dat sowieso al in een gitaar zit, betweters). Prachtig. Waarom iets wegdoen als het nog werkt, toch? Een meisje in het publiek dat dringend haar laatste trein moest halen smeekte om een hitje, "Falling Slowly", waarvoor Hansard Lisa Hannigan weer op het podium riep.

Nadat een deel van het publiek op wolkjes naar het station rende voor die vermetele laatste trein (misschien toch wel een werkpuntje, mobiliteit Brussel?) ging het concert nog zeker een uur door. Ik heb de slechte eigenschap om optredens snel beu te zijn, meestal na ongeveer een uur heb ik het wel gehad, en hoewel het nu ook wel wat lang duurde naar mijn goesting, moet ik wel zeggen dat het tot het allerlaatste nummer prachtig was. Wat een band, wat een man, wat een vuur. Ook al lijkt zijn stem een beetje op die van Simply Red. Maar dan beter en echter.

Nog meer cultuur? Ik las een boek! Dat overkomt me eerlijk gezegd steeds minder, in die zin dat ik er langer en langer over doe om een boek uit te lezen. Maar gisteren was het dan toch zo ver. Na een paar weken kon ik "Guggenheimer in de mode" definitief dichtklappen. Van Brusselmans ja.

Dat was een vreselijk saai boek. Best wel stom eigenlijk, als je zo weinig leest, om dan je tijd nog te verspillen aan slechte boeken. Maar na zijn vorige, "Watervrees tijdens een verdrinking", waarvan ik wel genoten heb, had ik er wel weer zin in. Als tiener heb ik best wel veel van Brusselmans gelezen, met veel plezier, ook al vond ik toen ook wel dat het vooral allemaal hetzelfde was. Maar wel leuk. Dit vind ik zelfs niet meer leuk. Een schrijfoefening, waarin vooral spreekwoorden en zegswijzen verdraaid worden, wat best vermakelijk kan zijn, op voorwaarde dat er nog iets van een verhaal in zit. Maar dat was dus niet het geval. Geen aanrader, moest u twijfelen. Maar de meeste mensen hebben Brusselmans al jaren geleden afgeschreven, dus ik veronderstel dat u al lang niet meer twijfelt.