Niet gemakkelijk om te typen, de titel van deze post. Ik heb hem dan ook niet zelf bedacht, het is de naam van een mooie tentoonstelling in de Centrale. Dat is de Centrale for contemporary art op het Katelijneplein in Brussel. Met de favoriete Belgische hedendaagse kunstwerken van Claude Blondeel, de weergaloze cultuurrecensent van de openbare radio, die inmiddels al een paar weken 'met pensioen' is, maar het naar wat ik hoor drukker dan ooit heeft.
Bij wijze van afscheid mocht hij een tentoonstelling samenstellen, een idee van Klara-nethoofd Chantal Pattyn. Hij koos voor een overzicht van Belgische kunst, in de brede zin van het woord. Jan Fabre, Anne-Teresa De Keersmaeker, Alechinsky passeren de revue, maar ook Johan en de alverman met Jef Cassiers.
Meneer Fresita herinnert zich Blondeel van op Studio Brussel, waar die hem regelmatig zin deed krijgen in cultuur door zijn prachtige, enthousiasmerende recensies. Ik hoorde hem dan weer op Klara en Radio 1. En van het uitzonderlijke genoegen wel eens met hem op een Brussels terras vertoefd te hebben, samen met een gemeenschappelijke vriendin. Hoe dan ook, het stond vast dat we deze tentoonstelling moesten zien. En we waren beducht voor onze veel gemaakte fout bij langlopende expo's: dit keer zouden we ze niet aan ons voorbij laten gaan. Dus toen vorige week iemand vroeg "wie heeft er zin om mee naar die Bazaar te gaan?" was de knoop rap doorgehakt. Na een lunch aan de vernieuwde toog van De Noordzee trokken we naar De Centrale en gewapend met een audiogids dompelden we ons onder in de sappige anekdotes over bekende en (voor mij tenminste) minder bekende Belgische kunstenaars. Het beviel ons.
Zozeer zelfs, dat toen er twee dagen later bezoek in de vorm van een vriendin en haar vierjarige zoon afzakte naar Brussel, ik hen meetroonde naar De Centrale om de tentoonstelling opnieuw te zien. Want ik had er kleuters zien rondrennen met het vragenlijstje voor een zoektocht. Dus terwijl mama Joke zich laafde aan de gezellige verhaaltjes op de audiogids, gingen Felix en ik op zoek naar de M van Blake and Mortimer (we slaagden er zowaar in er vijf te missen), bestempelden we de werken als "kunst" of als "kribbelkrabbel" (of gewoon een hoop stenen 'maar dat is ook kunst mama!') en kozen we als favoriete werken het vliegtuigje van Panamarenko, de dweilen van Jan Fabre en de cobra van Alechinsky. En Johan en de Alverman. De Kaatje van Ketnet van vroeger. De toch wel lichtjes hyperkinetische kleuter is ervoor gaan zitten en heeft een hele tijd van de spannende avonturen van Johan genoten.
Eervolle vermelding voor Pornocrates van Félicien Rops. Een varken uitlaten in je blootje, met niets dan zwarte kousen aan, veel gekker moet het toch niet worden.
Een mooie tentoonstelling, bedankt Claude! Voor dit, maar meer nog voor alle voorafgaande jaren. Blijf vooral genieten!
Nog meer hoofdstad met een vierjarige: Manneke Pis / Meneerke Plas / Piemele Jef - wat een tegenvaller. Gelukkig was er ook ijs en weinig geziene vriendelijkheid in het cafeetje van theater Toone. Dat we door ongelukkige timing geen voorstelling konden bijwonen, werd ruimschoots goedgemaakt door een gratis zakje chips voor Felix - waar kom je zoiets nog tegen? - aangeboden door een erg sympathieke cafébaas.
Hij is dan ook om op te eten, dat kind. Net als die van mij, toch? Geen wonder dat ze met hun tweetjes de harten van een troep voorbijtrekkende Spaanse toeristen stalen.
Bij wijze van afscheid mocht hij een tentoonstelling samenstellen, een idee van Klara-nethoofd Chantal Pattyn. Hij koos voor een overzicht van Belgische kunst, in de brede zin van het woord. Jan Fabre, Anne-Teresa De Keersmaeker, Alechinsky passeren de revue, maar ook Johan en de alverman met Jef Cassiers.
Meneer Fresita herinnert zich Blondeel van op Studio Brussel, waar die hem regelmatig zin deed krijgen in cultuur door zijn prachtige, enthousiasmerende recensies. Ik hoorde hem dan weer op Klara en Radio 1. En van het uitzonderlijke genoegen wel eens met hem op een Brussels terras vertoefd te hebben, samen met een gemeenschappelijke vriendin. Hoe dan ook, het stond vast dat we deze tentoonstelling moesten zien. En we waren beducht voor onze veel gemaakte fout bij langlopende expo's: dit keer zouden we ze niet aan ons voorbij laten gaan. Dus toen vorige week iemand vroeg "wie heeft er zin om mee naar die Bazaar te gaan?" was de knoop rap doorgehakt. Na een lunch aan de vernieuwde toog van De Noordzee trokken we naar De Centrale en gewapend met een audiogids dompelden we ons onder in de sappige anekdotes over bekende en (voor mij tenminste) minder bekende Belgische kunstenaars. Het beviel ons.
Zozeer zelfs, dat toen er twee dagen later bezoek in de vorm van een vriendin en haar vierjarige zoon afzakte naar Brussel, ik hen meetroonde naar De Centrale om de tentoonstelling opnieuw te zien. Want ik had er kleuters zien rondrennen met het vragenlijstje voor een zoektocht. Dus terwijl mama Joke zich laafde aan de gezellige verhaaltjes op de audiogids, gingen Felix en ik op zoek naar de M van Blake and Mortimer (we slaagden er zowaar in er vijf te missen), bestempelden we de werken als "kunst" of als "kribbelkrabbel" (of gewoon een hoop stenen 'maar dat is ook kunst mama!') en kozen we als favoriete werken het vliegtuigje van Panamarenko, de dweilen van Jan Fabre en de cobra van Alechinsky. En Johan en de Alverman. De Kaatje van Ketnet van vroeger. De toch wel lichtjes hyperkinetische kleuter is ervoor gaan zitten en heeft een hele tijd van de spannende avonturen van Johan genoten.
Eervolle vermelding voor Pornocrates van Félicien Rops. Een varken uitlaten in je blootje, met niets dan zwarte kousen aan, veel gekker moet het toch niet worden.
Een mooie tentoonstelling, bedankt Claude! Voor dit, maar meer nog voor alle voorafgaande jaren. Blijf vooral genieten!
Nog meer hoofdstad met een vierjarige: Manneke Pis / Meneerke Plas / Piemele Jef - wat een tegenvaller. Gelukkig was er ook ijs en weinig geziene vriendelijkheid in het cafeetje van theater Toone. Dat we door ongelukkige timing geen voorstelling konden bijwonen, werd ruimschoots goedgemaakt door een gratis zakje chips voor Felix - waar kom je zoiets nog tegen? - aangeboden door een erg sympathieke cafébaas.
Hij is dan ook om op te eten, dat kind. Net als die van mij, toch? Geen wonder dat ze met hun tweetjes de harten van een troep voorbijtrekkende Spaanse toeristen stalen.
Zag er al bij al toch leuk uit. En die ongeziene vriendelijkheid, ik viel er bijna van van mijn stoel! Liefs, Me
BeantwoordenVerwijderen