Ik beloofde u dat ik nog zou vertellen wat we zaterdag deden. We namen de bus naar de Naamsepoort en wandelden naar het museum van Elsene. Daar waren we nog nooit geweest. Dat er een tentoonstelling van Duane Hanson is, vormde een uitstekend excuus om dat toch eens te doen. Moderne kunst, dat is meer de rayon van de heer des huizes hier, dus het was hij die ermee op de proppen kwam. Duane Hanson is een hyperrealist. Was, beter gezegd, want hij is al een tijdje dood. Hij maakt beelden van mensen die er zo griezelig echt uitzien dat het raar wordt.
Het vergde een paar seconden en een paar oogknipperingen bij het binnenkomen in het museum, het onderscheiden van de bezoekers van de kunstwerken. Daarna kwam de verbazing. De 'hyper' in hyperrealisme is geen overdrijving. Lichaamsbeharing, poriën, levervlekjes, onderhuidse adertjes, cellullitis, ... echt alles is te zien. Zoals je uit voorgaand lijstje kan afleiden zijn het dan ook niet meteen de knapste mensen die Hanson portretteert. Wel de echtste.
De mistroostigheid van het bestaan wordt er wel even ingeramd, om echt vrolijk te worden moet je niet gaan. Hoewel je je natuurlijk ook gewoon kan verwonderen over het vakmanschap, als je dat zou willen. Dat mag ook. In dat geval zou ik wel de werken 'Abortion' en de baby in de vuilnisbak overslaan.
Maar dus, de moeite. Jackie vond het een beetje raar, die mensen die niet terugzwaaiden, die ze zelfs niet tot een glimlach kon verleiden. Kinderen vanaf een jaar of vijf die er rondliepen leken erg gefascineerd (en vinden het uiteraard te gek om andere bezoekers in het ootje proberen te nemen door zelf standbeeldje te spelen.) Er is ook een leuk bijbehorend spelboekje voor kinderen tussen 7 en 12. Voor peuters en jonge kleuters lijkt het me nogal verwarrend. Want de beelden zijn toch wel héél realistisch. (Veel meer dan uit de foto's blijkt, dat is een beetje gek.)
Ah, misschien fijn om te weten: voor een keertje ging ik eens niet op de laatst mogelijke dag naar een tentoonstelling. Deze loopt nog een tijdje. Tot 25 mei meerbepaald.
Het vergde een paar seconden en een paar oogknipperingen bij het binnenkomen in het museum, het onderscheiden van de bezoekers van de kunstwerken. Daarna kwam de verbazing. De 'hyper' in hyperrealisme is geen overdrijving. Lichaamsbeharing, poriën, levervlekjes, onderhuidse adertjes, cellullitis, ... echt alles is te zien. Zoals je uit voorgaand lijstje kan afleiden zijn het dan ook niet meteen de knapste mensen die Hanson portretteert. Wel de echtste.
De mistroostigheid van het bestaan wordt er wel even ingeramd, om echt vrolijk te worden moet je niet gaan. Hoewel je je natuurlijk ook gewoon kan verwonderen over het vakmanschap, als je dat zou willen. Dat mag ook. In dat geval zou ik wel de werken 'Abortion' en de baby in de vuilnisbak overslaan.
Maar dus, de moeite. Jackie vond het een beetje raar, die mensen die niet terugzwaaiden, die ze zelfs niet tot een glimlach kon verleiden. Kinderen vanaf een jaar of vijf die er rondliepen leken erg gefascineerd (en vinden het uiteraard te gek om andere bezoekers in het ootje proberen te nemen door zelf standbeeldje te spelen.) Er is ook een leuk bijbehorend spelboekje voor kinderen tussen 7 en 12. Voor peuters en jonge kleuters lijkt het me nogal verwarrend. Want de beelden zijn toch wel héél realistisch. (Veel meer dan uit de foto's blijkt, dat is een beetje gek.)
Ah, misschien fijn om te weten: voor een keertje ging ik eens niet op de laatst mogelijke dag naar een tentoonstelling. Deze loopt nog een tijdje. Tot 25 mei meerbepaald.
Reacties
Een reactie posten