Go Chicago!

Uit eten met kinderen: geen sinecure. Sinds een paar maanden is Brussel een wat dat betreft fijn adres rijker. Aan de Vlaamsesteenweg 45 huist nu het eetcafé Chicago. Het eten is er eerder oké dan subliem, maar wat het zo bijzonder maakt, is dat het kindvriendelijk is. Maar dan echt kindvriendelijk. Tot nu toe was voor mij het toppunt van kindvriendelijkheid in een horecazaak: één kinderstoel, iets van speelgoed en een verschoontafel. Dat is al heel wat. Bij Delicatessen, een paar honderd meter verderop, vind je dat bijvoorbeeld. Maar bij Chicago is het heel andere koek. Om te beginnen is de zaak naar de normen van Brussel Centrum nogal enorm. Er staan wel twintig degelijke kinderstoelen, er staan een vijftal kindergerechten op de kaart, er is kinderbestek, een uitgebreide speelhoek, een kindertoiletje en uitgebreide verschoonaccomodatie. Waar zelfs natte en droge doekjes voorhanden zijn! Bovendien is het geduld van het personeel eindeloos. Ze moeten vaak halsbrekende toeren uithalen om niet te verongelukken over rondslingerend speelgoed of rondrennende kinderen terwijl ze borden warm eten en dienbladen vol drank in hun handen hebben (het personeel, niet die rondrennende kinderen). En toch kon ik ze nog niet één keer betrappen op een zucht of een geërgerd gezicht. Terwijl dat absoluut te begrijpen zou zijn.

Ik was er al met man en kind, een tijdje geleden zat ik er met kind, een vriendin en haar kleuter (wat een luxe: we hebben er na de lunch nog zeker een uur gezeten met een koffietje terwijl onze kinderen zich amuseerden, zonder ons of anderen al te veel lastig te vallen). En vandaag lunchten we er dus weer.

We, dat zijn Jackie en ik, samen met twee vriendinnen en hun peuters. Twee vriendinnen die ik leerde kennen in de wittebroodsweken en -maanden na de geboorte van Jackie. Dat zalige half jaartje Brussel met baby. Die drie baby's van weleer zijn dus intussen flinke peuters van twee en bijna twee, en ze worden straf genoeg ook alledrie zeer binnenkort grote zus.

Daar zaten we dan, drie dikke buiken (waarbij het mijne echt nog een beginnersbuikje is) met drie grote kleine meisjes. Het zou overdreven zijn te stellen dat het écht relaxed was. Onze meisjes hun dutjesregimes zijn blijkbaar slecht op elkaar afgestemd dus er kwam wel wat humeurigheid aan te pas, maar het is fijn ergens te zitten waar je je daar niet al te gegeneerd over moet voelen.

Als het echt relaxed was, had ik waarschijnlijk wel enkele foto's gemaakt, zoals ik van plan was. Dat is dus niet gebeurd. Dus u zult het moeten doen met deze foto's die ik leende van de website van de zaak zelf:

De foto's van de lege Chicago stralen wel wat meer sereniteit uit dan dat het tijdens de lunch het geval is. Want uiteraard zijn wij niet de enige mensen met kinderen die snakten naar een zaak waar ze welkom zijn met hun kroost. (We botsten er zowaar op nòg een moeder die we in diezelfde periode leerden kennen, zij zette inmiddels al een tweede én een derde kind op de wereld en was nu op stap met die blakende tweeling). Ik kan me best voorstellen dat Chicago een beetje hels moet zijn voor wie (even) kinderloos is en rustig wil lunchen. Maar met kinderen is dit echt een topper. En doordat er best wel wat zorg besteed is aan de inhoud, is het ook gewoon een hele mooie zaak. Zie je hoe licht het daar is? En die leuke tafeltjes! En die plantenhangers! En dan moet je de vintage schoteltjes nog eens zien waarop ze hun muffins en hun latte serveren. Moest ik niet zo goed opgevoed zijn, ik zou ze zo pikken.