Doorgaan naar hoofdcontent

Niet zo simpel

"Vandaag was ik zo'n moeder die ik stiekem een klein beetje haat als ik ze tegenkom. Op straat, op Instagram of op een blog." - Deze vreemde zin rolde een tijdje geleden uit mijn mond tijdens een gesprekje-met-koffie-en-baby met een lotgenote (moeder van peuter en baby dus). Wat voor moeder was ik die dag dan wel? Eentje die dicht bij de perfectie aanleunde. Hoewel alle krediet voor deze perfectie naar mijn oudste dochter ging. Die besloot die ochtend om eens niet voor dag en dauw wakker te worden maar gewoon precies op tijd. Precies op tijd voor een gezond ontbijt waarbij zonder morren havermoutpap met quinoamelk werd binnengelepeld en een handjevol druiven. Waarna er netjes tandjes werden gepoetst, kleertjes aangetrokken waarover we het meteen eens waren en waarna ik zelfs staartjes mocht maken in haar haar. Ook de baby vormde die ochtend geen obstakel: uit bed, pyjama wisselen voor een overdagpakje en in de draagdoek ermee. De peuter wandelde zonder problemen de anderhalve kilometer naar de crèche alwaar wij ruim op tijd arriveerden.

Jackie, netjes aangekleed en gecoiffeerd, perfect poserend. Hoogst uitzonderlijk.

Dat was een uitzonderlijke ochtend. Vaak beginnen ochtenden hier nog voor zes uur met een jammerende peuter in de kamer naast de onze. Jackie wil "in het grote bed slapen". Nu moet ik zeggen: eigenlijk keek ik uit naar deze momenten. Met z'n viertjes in het grote bed, samen nog wat doezelen terwijl de zon opkomt. Ik heb er dus echt geen probleem mee dat ze de nacht bij ons komt afsuiten. Helaas verloopt het meestal een tikkeltje anders. De baby, die op dat moment vaak zelf in het grote bed ligt, wordt naar de co-sleeper verkast en Jackie mag zich nestelen tussen ons. Twee seconden later wil ze een flesje. Een ander kussen. Jackie naast Oesiel liggen. Boekje lezen. Nog flesje. Flesje warm maken. Popje halen. Jackie pipi doen. Daarna krijgt Lucille een knal van een flesje tegen haar hoofd. Begint Jackie met haar vingers in mama's mond te prutsen. Als mama daar iets van zegt, begint ze mama te stampen. Als mama dààr iets van zegt begint ze heel luid te huilen. Lucille, die in rustiger omstandigheden gemakkelijk tot na negen uur slaapt, is tegen die tijd volledig opgedraaid en doet de rest van de ochtend geen oog meer dicht.

En dan moet de ochtend eigenlijk nog beginnen. Met het ontbijt bijvoorbeeld. Negen van de tien keer eet Jackie het equivalent van drie rozijnen als ontbijt. (Nu ik erover nadenk: soms eet ze gewoon letterlijk drie rozijnen als ontbijt). En neen, dat is niet omdat ik haar wansmakelijk oergezond geitewollensokken-eten voorschotel: of ze nou bovengenoemde havermoutpap met quinoamelk voor zich heeft, een boterham met choco of een croissant met confituur: de slaagkans is even groot.

Dan: aankleden. Jackie is het doorgaans niet eens met mijn vestimentaire keuzes. Nu heb ik echt geen probleem met enige inspraak op dat vlak, maar het gaat er meestal om dat ze géén kleren wil aandoen, haar pyjama wil aanhouden of een skipak aantrekken. Of een broek én een rok maar geen t-shirt of trui. (En altijd rubberen botten, maar daar kan ik nog wel mee lachen).

Bij wat zich daarna in de badkamer afspeelt kunt u zich vast al iets voorstellen. (Denk: géén tanden poetsen, gekrijs bij het wassen van een gezicht en als er al staartjes gemaakt worden, worden die gegarandeerd al snel weer uitgetrokken. Bij voorkeur belandt er nog een beker water over de kleren waarover zopas na lange onderhandelingen consensus werd bereikt).

Beeld je nu een varkentje in dat net ontsnapt is uit de handen van de slager, goed beseffende welk lot hem alsnog wacht. Dit lijkt volgens mij een beetje op ik die Jackie in de buggy probeer te krijgen.(Over die buggy wordt tegenwoordig niet meer onderhandeld, na een paar helse stadswandelingen tijdens dewelke Jackie - ik zeg maar wat - halfweg een zebrapad weigert verder te stappen / languit op de stoep gaat liggen / weigert een hand te geven bij het oversteken / absoluut gedragen wil worden, de draagdoekbaby daarbij volledig negerend / wegloopt / de straat op rent).

Tot zover het relaas van een niet zo uitzonderlijke ochtend. (Denk hierbij trouwens nog een baby, die weliswaar niet de moeilijkste in zijn soort is maar desalniettemin af en toe een propere pamper behoeft, aan een borst wil drinken, buikkrampen heeft of gewoon zonder duidelijke reden een beetje weent. Soms een beetje luid weent ook.)

't Is eigenlijk niet zo simpel, twee kinderen.




(en wat speelde zich dan af tussen het schrijven en het publiceren van bovenstaand relaas? Een ochtend zoals die uit de bovenste paragraaf. Waarbij ik bovendien nog het compliment te horen krijg dat ik echt wel een zen-mama lijk. Ze moesten eens weten.)

Reacties

  1. Weer zooo herkenbaar! Al gaat het tegenwoordig al veel beter hier. Ontbijt wordt meestal min of meer opgegeten, kleren doet ze al (bijna helemaal) zelf aan en de tanden mogen bijna elke keer door mama of papa gepoetst worden. Je ziet, er is beterschap op komst :)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ocharme Kristien,
    je bent lang niet alleen hoor met al die peuter-puber-streken. En voor je het weet breekt er weer een andere periode aan. En ben je deze al snel vergeten. Het zo snel allemaal.
    Wij hebben intussen al een zoon die precies weet hoe een puber zich hoort te gedragen, vooral tegenover zijn moeder. Grrrrr... maar hij is flink gestart in het eerste middelbaar. Dat is toch ook effe stressen.
    Ik heb al vaak aan jou gedacht. Ik ben namelijk momenteel volop aan het naaien voor een jeugdtoneel waar Dries ook in meespeelt. Intussen kan ik al vlotjes een lakei- of butlerkostuum voor kinderen in elkaar steken. Dit is zo leuk om te doen. Jij hebt dat toch nog gedaan hé?
    Vandaag zijn Rosalie en Juli opnieuw beginnen werken. Geniet jij nog maar van je lekker lange verlof!
    Groetejs, Anja

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. wow, middelbare school al. Niet te geloven Anja! Zullen we binnenkort eens een herfstwandeling doen in de Vilvoordse bossen? Of een warme chocomelk gaan drinken aan de overkant, dat kan natuurlijk ook.

      Verwijderen
    2. en ja, ik heb ooit meegewerkt in een naaiatelier voor 'Amadeus', waarbij we ook alles zelf maakten. Fantastisch was dat! Geniet ervan! (en ik wil wel graag foto's zien!)

      Verwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Hoe maak je een vilten verjaardagskroon?

wie niet wil knutselen maar deze kroon wil kopen, scrollt meteen door naar onderaan dit bericht! wat heb je nodig? - een paar stukken dikke vilt (een paar milimiter dik) - een naaimachine of een naald met kleurig naaigaren (bijpassend of net contrasterend) - een stukje elastiek van 1,5 cm breed en ongeveer 10 cm lang, liefst zwart of een leuke kleur - een paar cm velcro - een stukje dunne vilt of vilten cijfers (bijvoorbeeld die van Artemio ) - een stofschaar waar vind je dat? De meeste benodigdheden vind je bij Veritas  of bij de meeste naaiwinkels. De laatste keer dat ik bij Veritas was vond ik er geen dikke vilt. Die vond ik wel bij De Banier .  hoe maak je dat? 1) Ik maakte de verjaardagskroon naar dit patroon  (je kan helemaal deze handleiding volgen maar ik heb hem een beetje aangepast.) Voor het hoofd van een eenjarige blijkt het wel een beetje groot: je knipt dus best een centimeter of twee van patroondeel 2 af. Print het patroon af zo

Tiny en Cacao

Net als veel vrouwen van mijn leeftijd en veel ouder en veel jonger heb ik een beetje een zwak voor Tiny. Van de boekjes. Hoewel ik absoluut meer respect heb voor vrijgevochten jongedames zoals Pippi Langkous en Madelief (wie de verhalen van deze laatste wildebras nog niet kent: rep je naar de bib of naar de kleine, onafhankelijke boekhandel. Je kinderen zullen je dankbaar zijn. Een paar van mijn favoriete babysitkinders, die intussen al dingen doen als samenwonen met hun lief en afgestudeerd zijn, spreken er nog over: die urenlange voorleessessies in het grote bed waarbij de heerlijke humor van Guus Kuijer ons menig slappe lach bezorgde). Maar dus Tiny. Dat is een ander verhaal. Tiny heeft nooit een grote mond, doet niets wat niet mag en haar kleren zijn altijd smetteloos (en prachtig). Je kan haar hoogstens verwijten dat ze zich een klein beetje ouder voordoet dan ze is (zo legt ze in "Tiny in de tuin" samen met haar broertje een volledige tuin aan, waarbij ze bomen plant

Fresita bakt: Bananenbroodpudding met chocolade

Broodpudding met chocolade en banaan, wat ons betreft veel lekkerder dan de klassieke versie.  Broodpudding: geen beauty, maar wel lekker, en past helemaal binnen een zero waste leven! Regelmatig maken wij hier een broodpudding om restjes oud brood op te werken. We variëren wel eens met het recept en ik doe er wel eens stukjes appel of gekonfijte gember in. Dit keer besefte ik toen ik al bezig was met het brood te breken, dat er geen melk in huis was. Wel een pak chocolademelk. En omdat appels mij niet lekker lijken bij chocolademelk, besloot ik er een banaan in te doen. Ten slotte roerde ik er nog wat stukjes chocolade (ik gebruikte chocolade centen die hier nog lagen van de sint) doorheen, want alles wordt lekkerder met meer chocolade.  Bananenbroodpudding met chocolade Benodigdheden 300 g oud brood en eventueel koekjes 2 kopjes chocolademelk 5 geklutste eieren 2 bananen 1 eetlepel poeder voor vanillepudding een handvol kleine stukjes chocolade bakvorm bakpapie