"De Gnargels zijn minimonsters die iedereen het leven zuur maken." Ik las het in het mooie kinderboek "Rinus Rendier - de held van het bos" van Magali Le Huche. Oorspronkelijk heet Rinus "Jean-Michel Le Caribou" wat nog veel beter is.
Nu, die Gnargels. Ik ken die mannen. 't Is te zeggen: ik heb ze nog nooit gezien, maar ik weet zéker dat ze bestaan. En dat ze mij kennen. Niet dat ze mij 't leven echt héél zuur maken, maar op sommige dagen doen ze wel erg hun best mij op stang te jagen met kleine pesterijtjes, bijvoorbeeld.
Zoals
- briefjes van de postbode verstoppen waarop staat dat er een aangetekende zending bij de post klaarligt.
- mijn veel te strakke dagplanning (die ik tussen de schooluren van Jackie probeer te proppen) in de war sturen door absurde sluitingsuren te bedenken voor fietsenmakers en postkantoren.
- daar nog een schepje bovenop te doen door ook de Proximus-winkel uitzonderlijk een uurtje te doen sluiten over de middag,
- uiteraard niet zonder eerst mijn gsm naar de bliksem te helpen (anders zou dat van die Proximus-winkel mij uiteraard weinig kunnen schelen)
...
GRRRRRR!
Mmm. Als ik het zo opschrijf valt het eigenlijk allemaal nog wel mee precies. En intussen zijn die middagpauzes overal wel achter de rug. Ik begin eens aan mijn ritje. Nog een kleine twee uur te gaan, om een gsm te laten repareren, een fietsstoeltje te kopen en te installeren en een (waarschijnlijk groot) postpakket en een aangetekende zending op te halen.
Oh ja, trouwens: je zou verwachten dat ik de ergerlijkste dag van de week al achter de rug had. Wie maandag rond 10u op de E314 de restanten van een vaag te herkennen Nissan Micra zag liggen: it was mine. En die ziekenwagen met gillende sirene: present. Een vrachtwagen ramde mij behoorlijk stevig in de staart van een file, ik tolde een toertje over de snelweg maar ik ben wonderwel onbeschadigd. Mijn schattige auto is perte-totale en ik heb enkele seconden gedacht dat ik dood zou gaan. Een hele ervaring, eigenlijk. (Ik verdenk de Gnargels trouwens niet van enig opzet inzake dit ongeval. Zo slecht zijn ze nu ook weer niet, denk ik).
(ik werd zowaar wel een beetje melancholisch van het lieve stukje dat Nico Dijkshoorn vandaag in Het Nieuwsblad schreef over zijn Micraatje.)
Nu, die Gnargels. Ik ken die mannen. 't Is te zeggen: ik heb ze nog nooit gezien, maar ik weet zéker dat ze bestaan. En dat ze mij kennen. Niet dat ze mij 't leven echt héél zuur maken, maar op sommige dagen doen ze wel erg hun best mij op stang te jagen met kleine pesterijtjes, bijvoorbeeld.
Zoals
- briefjes van de postbode verstoppen waarop staat dat er een aangetekende zending bij de post klaarligt.
- mijn veel te strakke dagplanning (die ik tussen de schooluren van Jackie probeer te proppen) in de war sturen door absurde sluitingsuren te bedenken voor fietsenmakers en postkantoren.
- daar nog een schepje bovenop te doen door ook de Proximus-winkel uitzonderlijk een uurtje te doen sluiten over de middag,
- uiteraard niet zonder eerst mijn gsm naar de bliksem te helpen (anders zou dat van die Proximus-winkel mij uiteraard weinig kunnen schelen)
...
GRRRRRR!
Mmm. Als ik het zo opschrijf valt het eigenlijk allemaal nog wel mee precies. En intussen zijn die middagpauzes overal wel achter de rug. Ik begin eens aan mijn ritje. Nog een kleine twee uur te gaan, om een gsm te laten repareren, een fietsstoeltje te kopen en te installeren en een (waarschijnlijk groot) postpakket en een aangetekende zending op te halen.
Oh ja, trouwens: je zou verwachten dat ik de ergerlijkste dag van de week al achter de rug had. Wie maandag rond 10u op de E314 de restanten van een vaag te herkennen Nissan Micra zag liggen: it was mine. En die ziekenwagen met gillende sirene: present. Een vrachtwagen ramde mij behoorlijk stevig in de staart van een file, ik tolde een toertje over de snelweg maar ik ben wonderwel onbeschadigd. Mijn schattige auto is perte-totale en ik heb enkele seconden gedacht dat ik dood zou gaan. Een hele ervaring, eigenlijk. (Ik verdenk de Gnargels trouwens niet van enig opzet inzake dit ongeval. Zo slecht zijn ze nu ook weer niet, denk ik).
(ik werd zowaar wel een beetje melancholisch van het lieve stukje dat Nico Dijkshoorn vandaag in Het Nieuwsblad schreef over zijn Micraatje.)
update over het eerste deel: die gsm werkte opeens vanzelf weer (nadat mijn lief mij kon uitleggen hoe je een iPhone moet resetten), en de fietsenwinkel bleek eigenlijk in verlof te zijn tot 10 oktober.
BeantwoordenVerwijderenzooooot! blij dat dat goed is uitgedraaid daar op de E314 (minder voor die Nissan natuurlijk)
BeantwoordenVerwijdereninderdaad! Intussen nen andere Nissan onder mijn gat. Minder schattig, maar ook wel een beetje robuuster. Met pijn in 't hart, maar dankbaar dat ik er nog ben!
VerwijderenWow zeg, beetje fameus de Wet van Murphy tegengekomen toen?! Nu ondertussen weer het geluk wat meer aan je kant? Succes!
BeantwoordenVerwijderenWet van Murphy, maar ook wel een straffe engelbewaarder zeker :-) Intussen gaat alles weer gewoon zijn gangetje!
Verwijderen