Doorgaan naar hoofdcontent

Fresita leest een boek: de kracht van kwetsbaarheid - Brené Brown

Dat kwetsbaarheid zo'n beetje een dingetje van mij is, dat vermoedde ik al een tijdje. Iets waar ik "issues" mee heb. Ik vind mensen namelijk pas fijn als ze zich een beetje kwetsbaar opstellen. Mensen die te veel hun best doen om zelfzeker over te komen, vind ik doorgaans vreselijk arrogant en geven me koude rillingen. Dergelijke types kruisten al enkele malen mijn pad. Maar meestal smelt mijn aversie als sneeuw voor de zon zodra hun façade een eerste barstje vertoont. Eén keer toegeven "ik weet het ook allemaal niet zo goed" en ik sluit je voor altijd in mijn hart. Het is wel een moeilijk evenwicht, want te veel kwetsbaarheid staat een innemende persoonlijkheid wel wat in de weg, denk ik.

Maar ik houd er dus wel van, van kwetsbaarheid. Een vleugje kwetsbaarheid staat namelijk iedereen goed.

Iedereen, behalve mij. Ik val nog liever dood dan dat ik me kwetsbaar opstel. Ik dacht nochtans lang dat ik daar helemaal geen problemen mee heb. Ik maak er toch geen geheim van dat ik bijvoorbeeld het moederschap niet bepaald een eitje vind. Dat ik soms roep en tier op mijn kinderen (terwijl ik dat helemaal niet wil). Dat ik slordig en vergeetachtig en chaotisch ben. Maar toch. Daar draait die kwetsbaarheid niet helemaal om. Het gaat om echt met de billen bloot gaan. En dat is toch nog wel wat anders.

In een verrassend diepgaand gesprek raadde een vriendin me "De kracht van kwetsbaarheid" van Brené Brown aan. Ik had er al van gehoord (want ik lees de Flow en bekijk wel eens een Ted Talk). Maar ik had het dus nog niet gelezen. Inmiddels wel. Merci voor de tip, Annelies!



Nu: ik had er nogal veel van verwacht. Ik dacht dat het me allemaal nu eens haarfijn zou uitgelegd worden en tegen dat ik dat boek uithad zou mijn kwetsbaarheidsprobleem van de baan zijn. Of zoiets. Dat is ook wel een beetje veel gevraagd van een boek natuurlijk.

Mijn "probleem" is nog niet van de baan. Maar er ligt wel wat op tafel. Want het boek inspireert wel. Je moet er eens iets "mee doen", met die kwetsbaarheid, zei diezelfde Annelies. Jaaaaa, ze heeft helemaal gelijk natuurlijk. Ik denk al een tijdje na over wat dat "iets" dan precies moet worden. Binnenkort komt het er misschien wel uit. Een paar bekentenissen misschien. Dingen die velen wel weten maar velen ook niet. Dingen waarvoor ik me al schaamde in mijn leven (want schaamte, ook dàt is een dingetje, en het ene is natuurlijk onlosmakelijk verbonden met dat andere). Of misschien moest ik maar eens vertellen over iets wat ik eigenlijk heel graag zou willen doen. Mysterieus allemaal hè.

Valt wel mee, zo interessant ben ik nu ook weer niet. En ook heel veel misschien, valt het op?

Wordt vervolgd. (misschien ;-) )

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Hoe maak je een vilten verjaardagskroon?

wie niet wil knutselen maar deze kroon wil kopen, scrollt meteen door naar onderaan dit bericht! wat heb je nodig? - een paar stukken dikke vilt (een paar milimiter dik) - een naaimachine of een naald met kleurig naaigaren (bijpassend of net contrasterend) - een stukje elastiek van 1,5 cm breed en ongeveer 10 cm lang, liefst zwart of een leuke kleur - een paar cm velcro - een stukje dunne vilt of vilten cijfers (bijvoorbeeld die van Artemio ) - een stofschaar waar vind je dat? De meeste benodigdheden vind je bij Veritas  of bij de meeste naaiwinkels. De laatste keer dat ik bij Veritas was vond ik er geen dikke vilt. Die vond ik wel bij De Banier .  hoe maak je dat? 1) Ik maakte de verjaardagskroon naar dit patroon  (je kan helemaal deze handleiding volgen maar ik heb hem een beetje aangepast.) Voor het hoofd van een eenjarige blijkt het wel een beetje groot: je knipt dus best een centimeter of twee van patroondeel 2 af. Print het patroon af zo

Tiny en Cacao

Net als veel vrouwen van mijn leeftijd en veel ouder en veel jonger heb ik een beetje een zwak voor Tiny. Van de boekjes. Hoewel ik absoluut meer respect heb voor vrijgevochten jongedames zoals Pippi Langkous en Madelief (wie de verhalen van deze laatste wildebras nog niet kent: rep je naar de bib of naar de kleine, onafhankelijke boekhandel. Je kinderen zullen je dankbaar zijn. Een paar van mijn favoriete babysitkinders, die intussen al dingen doen als samenwonen met hun lief en afgestudeerd zijn, spreken er nog over: die urenlange voorleessessies in het grote bed waarbij de heerlijke humor van Guus Kuijer ons menig slappe lach bezorgde). Maar dus Tiny. Dat is een ander verhaal. Tiny heeft nooit een grote mond, doet niets wat niet mag en haar kleren zijn altijd smetteloos (en prachtig). Je kan haar hoogstens verwijten dat ze zich een klein beetje ouder voordoet dan ze is (zo legt ze in "Tiny in de tuin" samen met haar broertje een volledige tuin aan, waarbij ze bomen plant

Fresita bakt: Bananenbroodpudding met chocolade

Broodpudding met chocolade en banaan, wat ons betreft veel lekkerder dan de klassieke versie.  Broodpudding: geen beauty, maar wel lekker, en past helemaal binnen een zero waste leven! Regelmatig maken wij hier een broodpudding om restjes oud brood op te werken. We variëren wel eens met het recept en ik doe er wel eens stukjes appel of gekonfijte gember in. Dit keer besefte ik toen ik al bezig was met het brood te breken, dat er geen melk in huis was. Wel een pak chocolademelk. En omdat appels mij niet lekker lijken bij chocolademelk, besloot ik er een banaan in te doen. Ten slotte roerde ik er nog wat stukjes chocolade (ik gebruikte chocolade centen die hier nog lagen van de sint) doorheen, want alles wordt lekkerder met meer chocolade.  Bananenbroodpudding met chocolade Benodigdheden 300 g oud brood en eventueel koekjes 2 kopjes chocolademelk 5 geklutste eieren 2 bananen 1 eetlepel poeder voor vanillepudding een handvol kleine stukjes chocolade bakvorm bakpapie