En fijn gezelschap niet te vergeten. De ingrediënten voor een mooie dag. Het begon al bij het ontbijt. Ik kreeg vorige week van mijn broers als laat verjaardagscadeau het kookboek van het Meuzeke. Excellent choice. De nood aan een boekenplank in de keuken dringt zich meer en meer op. Ik haalde vorige week al eens alle kookboeken uit onze Expedit-boekenkast - omdat meneer Fresita van plan was deze boekenplank te kopen voor in de keuken:
Dat onderste dus: dat is geen boek (ah neen, 't staat er zelfs op) maar een boekenplank. Heel leuk vonden wij - spijtig genoeg kan dat ding maar drie kilo boeken dragen. In kookboekenland is dat dus niets hè. Wij zouden een tiental van die niet-boeken moeten hebben dan denk ik. Dus voorlopig hebben we geen kookboekenplank in de keuken maar een kookboekenberg in de living. Dat begon als een stapeltje, maar stapeltjes zijn niet handig als je het onderste boek nodig hebt.
Maar dit dus geheel terzijde - we hadden het over mijn ontbijt. Het brood was oud en we hadden een appel en speculaasjes in huis - en daar weet het Meuzeke wel raad mee: verloren brood met appel en speculaas! Geslaagd! Na het ontbijt trokken we richting Bozar voor de tentoonstelling van Jeff Wall. We hoorden daar een tijdje geleden zo'n lovende recensie over op de radio dat we wel moesten gaan (luister zelf maar, achter de link. Wedden dat u ook wil gaan?) - maar misschien hadden we er nu iets te veel van verwacht. 't Was zeker tof - maar van mijn sokken geblazen ben ik niet. Maar ik ken dan ook niets van kunst. En intussen hebben we toch maar weer mooi cultureel verantwoord gedrag vertoond.
Ondanks ons toch wel stevige ontbijt hadden we honger tegen dat we naar huis gingen. In plaats van zoals gepland thuis restjes te gaan eten, zetten we ons aan een tafeltje op het terras van dat kleine Italiaanse restaurantje op de hoek van het Katelijneplein en de Vlaamsesteenweg. Pizza voor meneer en overdreven lekkere antipasti voor Mademoiselle. En een karaf rosé - olé.
Er is trouwens - snel tussendoor - nog een korte restaurantbeoordeling die ik u niet wil onthouden: Grieks restaurant Menelas moet zo ongeveer het dichtsbijzijnde restaurant bij ons thuis zijn. Zeer straf dus dat wij daar nog nooit geweest waren. Bovendien onterecht, zo blijkt. We aten mezze voor twee, en dat was, naast het feit dat het vooral meer dan genoeg was - ook best lekker. Niet ik-schreeuw-het-van-de-daken lekker maar meer dan oké. En erg aardige bediening - ook altijd tof. De digestif werd bijvoorbeeld niet aangerekend, die was van het huis. En ze hebben een terras staan op de Oude Graanmarkt - het stuk van de Oude Graanmarkt dat wel eens vergeten wordt, aan de andere kant van de Dansaertstraat dan De Markten - waar het terras toch bijna altijd vol zit. Best wel een aanrader, wij gaan nog wel eens terug. (aan de overkant zit trouwens een goeie kapster - haar salon is piepklein, ze werkt alleen en spreekt geen letter Nederlands, maar je moet er geen afspraak maken, ze is goedkoop en doet haar werk zeer goed en snel - ik ben fan).
Maar nu terug naar het gestoef over mijn leuke zaterdag. Na ons heerlijke middagmaal zakten we af naar de geboortegrond. Een bezoek aan het petekind van meneer mondde uit in solden (en ja, ook geen solden, uiteraard) doen in de winkel van de mama van dat petekind (Müller in de Koning Albertstraat in Diest, waar nu naast handtassen ook prachtige kleding en juwelen - ondermeer van Billy Rose - verkocht worden - aanrader, echt, allen daarheen!) en lang blijven plakken in hun tuin - waar het goed toeven is, met witte wijn en -oeps- alweer pizza, ditmaal als avondeten.
De jonge ouders waren toch wat vroeger moe dan deze kinderloze vrije vogels - dus wij gingen nog op café - om daar andere kinderlozen tegen te komen. 't Was een schoon dagske. Vandaag ga ik vooral niets doen, denk ik. Alleen lezen in "De Begraafplaats van Praag" van Umberto Eco. Waarover binnen enkele dagen misschien wel meer.
Dat onderste dus: dat is geen boek (ah neen, 't staat er zelfs op) maar een boekenplank. Heel leuk vonden wij - spijtig genoeg kan dat ding maar drie kilo boeken dragen. In kookboekenland is dat dus niets hè. Wij zouden een tiental van die niet-boeken moeten hebben dan denk ik. Dus voorlopig hebben we geen kookboekenplank in de keuken maar een kookboekenberg in de living. Dat begon als een stapeltje, maar stapeltjes zijn niet handig als je het onderste boek nodig hebt.
Maar dit dus geheel terzijde - we hadden het over mijn ontbijt. Het brood was oud en we hadden een appel en speculaasjes in huis - en daar weet het Meuzeke wel raad mee: verloren brood met appel en speculaas! Geslaagd! Na het ontbijt trokken we richting Bozar voor de tentoonstelling van Jeff Wall. We hoorden daar een tijdje geleden zo'n lovende recensie over op de radio dat we wel moesten gaan (luister zelf maar, achter de link. Wedden dat u ook wil gaan?) - maar misschien hadden we er nu iets te veel van verwacht. 't Was zeker tof - maar van mijn sokken geblazen ben ik niet. Maar ik ken dan ook niets van kunst. En intussen hebben we toch maar weer mooi cultureel verantwoord gedrag vertoond.
Ondanks ons toch wel stevige ontbijt hadden we honger tegen dat we naar huis gingen. In plaats van zoals gepland thuis restjes te gaan eten, zetten we ons aan een tafeltje op het terras van dat kleine Italiaanse restaurantje op de hoek van het Katelijneplein en de Vlaamsesteenweg. Pizza voor meneer en overdreven lekkere antipasti voor Mademoiselle. En een karaf rosé - olé.
Er is trouwens - snel tussendoor - nog een korte restaurantbeoordeling die ik u niet wil onthouden: Grieks restaurant Menelas moet zo ongeveer het dichtsbijzijnde restaurant bij ons thuis zijn. Zeer straf dus dat wij daar nog nooit geweest waren. Bovendien onterecht, zo blijkt. We aten mezze voor twee, en dat was, naast het feit dat het vooral meer dan genoeg was - ook best lekker. Niet ik-schreeuw-het-van-de-daken lekker maar meer dan oké. En erg aardige bediening - ook altijd tof. De digestif werd bijvoorbeeld niet aangerekend, die was van het huis. En ze hebben een terras staan op de Oude Graanmarkt - het stuk van de Oude Graanmarkt dat wel eens vergeten wordt, aan de andere kant van de Dansaertstraat dan De Markten - waar het terras toch bijna altijd vol zit. Best wel een aanrader, wij gaan nog wel eens terug. (aan de overkant zit trouwens een goeie kapster - haar salon is piepklein, ze werkt alleen en spreekt geen letter Nederlands, maar je moet er geen afspraak maken, ze is goedkoop en doet haar werk zeer goed en snel - ik ben fan).
Maar nu terug naar het gestoef over mijn leuke zaterdag. Na ons heerlijke middagmaal zakten we af naar de geboortegrond. Een bezoek aan het petekind van meneer mondde uit in solden (en ja, ook geen solden, uiteraard) doen in de winkel van de mama van dat petekind (Müller in de Koning Albertstraat in Diest, waar nu naast handtassen ook prachtige kleding en juwelen - ondermeer van Billy Rose - verkocht worden - aanrader, echt, allen daarheen!) en lang blijven plakken in hun tuin - waar het goed toeven is, met witte wijn en -oeps- alweer pizza, ditmaal als avondeten.
De jonge ouders waren toch wat vroeger moe dan deze kinderloze vrije vogels - dus wij gingen nog op café - om daar andere kinderlozen tegen te komen. 't Was een schoon dagske. Vandaag ga ik vooral niets doen, denk ik. Alleen lezen in "De Begraafplaats van Praag" van Umberto Eco. Waarover binnen enkele dagen misschien wel meer.
Reacties
Een reactie posten